3/13/2008

ΝικηφόροςΛύτρας




Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου 1832Αθήνα 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους

μεγαλύτερους έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα.

Βιογραφικό

Ο Νικηφόρος Λύτρας ήταν γιος ενός λαϊκού μαρμαρογλύπτη. Το 1850, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών πήγε στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του και γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών (η μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Στο Σχολείο των Τεχνών, σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον γερμανό Λουδοβίκο Θείρσιο (Λούντβιχ Τίερς ή Ludwing Thierch), τους αδερφούς Μαργαρίτη και τον ιταλό Ραφφαέλο Τσεκκόλι (Raffaelo Ceccoli). Με την αποφοίτησή του, το 1856, ανέλαβε να διδάξει το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής στο ίδιο ίδρυμα. Το 1860, με υποτροφία της ελληνικής κυβέρνησης, πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει στην Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών και έτσι βρέθηκε στην καρδιά της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής ζωής. Εκεί δάσκαλός του ήταν ο Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty), ο βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στην Γερμανία.

Ο γαλατάς (1895). Λάδι σε καμβά, 53 εκ. x 37 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.
Ο γαλατάς (1895). Λάδι σε καμβά, 53 εκ. x 37 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Το 1862, με την έξωση του βασιλιά Όθωνα, το ελληνικό κράτος διέκοψε την υποτροφία που του χορηγούσε, αλλά ο εύπορος βαρόνος Σιμών Σίνας, πρέσβης της Ελλάδας στην Βιέννη, ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του. Το καλοκαίρι του 1865, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, συνάντησε τον φίλο του Νικόλαο Γύζη, που μόλις είχε φθάσει στο Μόναχο για να σπουδάσει και αυτός κοντά στον Πιλότυ. Μαζί με τον Γύζη επισκέφθηκαν εκθέσεις και μουσεία και πήγαν για λίγες ημέρες στις εξοχές του Μονάχου, σε γραφικά χωριά της Βαυαρίας.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Λύτρας διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών, στην έδρα της Ανωτάτης Ζωγραφικής, την οποία κατείχε για 38 ολόκληρα χρόνια. Το 1873, παρέα με τον Γύζη, έκανε ένα τρίμηνο ταξίδι στην Σμύρνη και την Μικρά Ασία. Τον επόμενο χρόνο (1874) πήγε πάλι στο Μόναχο και επέστρεψε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1875. Τον Σεπτέμβριο του 1876, μαζί με τον Γύζη, αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1879 επισκέφθηκε την Αίγυπτο και τον χειμώνα του ίδιου έτους παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από την Σμύρνη. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε το πρώτο από τα έξι παιδιά τους, ο Αντώνιος. Ακολουθούν τέσσερις ακόμα γιοι — ο Νικόλαος, ο Όθων, ο Περικλής και ο Λύσανδρος — και μία κόρη, η Χρυσαυγή. Ο γιος του Νικόλαος έγινε κι αυτός ζωγράφος με πλούσιο και πολύ σημαντικό έργο.

Ο Λύτρας δούλεψε ευσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών και γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και την δόξα. Κοντά του μαθήτεψαν πολλοί ζωγράφοι, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και διακρίθηκαν, μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ο Περικλής Πανταζής, ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Νικόλαος Βώκος.

Πέθανε σε ηλικία 72 ετών το καλοκαίρι του 1904, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφείλονταν σε δηλητηρίαση από χημικές ουσίες των χρωμάτων. Λίγους μήνες αργότερα, την έδρα του στο Σχολείο Καλών Τεχνών (Πολυτεχνείο), ανέλαβε ο παλαιός μαθητής του Γεώργιος Ιακωβίδης.

Το ζωγραφικό του έργο

Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη (1865). Λάδι σε καμβά, 100 εκ. x 157 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.
Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη (1865). Λάδι σε καμβά, 100 εκ. x 157 εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Κατά την περίοδο που ήταν μαθητής του Πυλωτή στο Μόναχο, ο Λύτρας ασχολήθηκε με την λεγόμενη «ιστορική ζωγραφική» με θέματα παρμένα από την ελληνική μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Στην περίοδο του Μονάχου συγκαταλέγονται οι πίνακές του: Ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, Η Πηνελόπη διαλύει τον ιστό της, Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άρχισε να ασχολείται με προσωπογραφίες, αλλά και με θέματα της ζωής στο χωριό και την πόλη. Τα γραφικά έθιμα και τα στιγμιότυπα ενέπνευσαν μερικά από τα πλέον γνωστά ηθογραφικά έργα του: Ψαριανό μοιρολόι, Ο γαλατάς, Παιδί που στρίβει τσιγάρο, Η αναμονή, κ.ά.

Οι ηθογραφίες του Λύτρα, είδος στο οποίο θεωρείται εισηγητής, ανταποκρίνονται στην κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης της εποχής και στο γενικό αίτημα για την απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων. Τα ταξίδια του στην Μικρά Ασία και την Αίγυπτο πλούτισαν τους πίνακές του με αραπάκια, φελάχες, χότζες και άλλα στοιχεία του της προσφιλούς στην Δύση μυστηριακής Ανατολής. Τα έργα των τελευταίων του χρόνων διαπνέονται από την μελαγχολία των γηρατειών, από θρησκευτικές ανησυχίες και μηνύματα θανάτου. Προς το τέλος της ζωής του, ασκητικές και μαυροντυμένες υπάρξεις με κέρινα πρόσωπα πήραν την θέση των λυγερόκορμων κοριτσιών.

Ο καταξιωμένος Λύτρας ήταν από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Συμμετείχε και τιμήθηκε σε πάμπολλες εκθέσεις: στις πανελλήνιες εκθέσεις στο Ζάππειο, τις παγκόσμιες εκθέσεις του Παρισιού (1855, 1867, 1878, 1889 και 1900), την παγκόσμια έκθεση της Βιέννης (1873), και τις εκθέσεις που οργάνωνε τακτικά ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Παρνασσός. Ως επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας φιλοτέχνησε ολόσωμα μνημειακά πορτρέτα μελών των οικογενειών Σερπιέρη, Καυτατζόγλου, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας και άλλων επιφανών Αθηναίων που συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά δείγματα της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αι.

Η πολύχρονη θητεία του ως καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Αν και προσκολλημένος πάντα στις αρχές του ακαδημαϊσμού της Σχολής του Μονάχου και ανεπηρέαστος από το ρεύμα των ιμπρεσιονιστών, εντούτοις προέτρεπε πάντα τους μαθητές του να είναι ανοιχτοί στις νέες τάσεις. Ως καλλιτέχνης και ως δάσκαλος, ο Λύτρας σημάδεψε την πορεία της νεοελληνικής ζωγραφικής. «Η αγάπη προς το ωραίον είναι η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου», έλεγε.

Το 1903 παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Το 1909 — μετά τον θάνατό του — έργα του παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Η σχολή του Πιλότυ 1885-1886» στην γκαλερί Heinemann του Μονάχου. Το 1933 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με 186 έργα του.


Άιντε να κουρεύεσαι!
Κάρβουνο σε χαρτί επικολλημένο σε χαρτόνι
12x75 cm.
Παιδί στην αποβάθρα
Μελάνι και μολύβι σε χαρτί επικολλημένο σε χαρτόνι
14x9 εκ.

Ο Χρήστος ο Αράπης
(1873-1874)
Λάδι σε μουσαμά
44x39,5 εκ.
Συλλογή Εμφιετζόγλου

Ιάκωβος Βαρούτης, [1885]
λάδι σε μουσαμά
90 x 74 εκ.

Φύλλο με 4 σπουδές
σπουδή αρχαίων πολεμιστών στην πίσω όψη
μολύβι σε χαρτί
22,5 x 12 εκ.


Έχει αποκληθεί από τους μελετητές « γενάρχης και πατριάρχης» της ελληνικής τέχνης ο Νικηφόρος Λύτρας, αυτός που είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο δημιουργός και δάσκαλος με καθαρά προσωπικές και γόνιμες διατυπώσεις. Γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1832 και πέθανε στην Αθήνα το 1904.
Με σπουδές στο Σχολείο των τεχνών τα χρόνια 1850-56 και δασκάλους του το Ludwing Thierch, τους αδερφούς Μαργαρίτη και το Raffaelo Ceccoli, θα αρχίσει πολύ νωρίς την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Θα συνεχίσει τις σπουδές του στο Μόναχο με υποτροφία της ελληνικής κυβέρνησης τα χρόνια 1860- 1865. Με το γυρισμό του στην Ελλάδα το 1865 θα διοριστεί καθηγητής στην έδρα της Ανωτάτης Ζωγραφικής της καλλιτεχνικής Σχολής του Πολυτεχνείου, δηλαδή του Σχολείου των Τεχνών, όπου θα διδάξει 38 ολόκληρα χρόνια ως τη χρονιά του θανάτου του το 1904.
Για τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα ο Λύτρας είναι μια από τις καθοριστικές φυσιογνωμίες της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής, με το εργαστήριο του, κέντρο κάθε είδους δραστηριοτήτων, με μαθητές και φιλότεχνους κοντά του, πάντα δημιουργός και δάσκαλος.
Ο Λύτρας, επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας έχει φιλοτεχνήσει ολόσωμα μνημειακά πορτρέτα μελών των οικογενειών Σερπιέρη, Καυτατζόγλου, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας και άλλων επιφανών Αθηναίων, που συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά δείγματα της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αιώνα. Οι εικονιζόμενοι, άντρες και γυναίκες, με τα διακριτικά γνωρίσματα της υπεροχής τους, αγέρωχο ύφος, πλούσια ρούχα, επιβλητικό περιβάλλον, προβάλλονται εντυπωσιακά μέσα στο ζωγραφικό χώρο, ενώ ο ζωγράφος με ψυχογραφική διεισδυτικότητα τονίζει τα ξεχωριστά στοιχεία κάθε προσωπογραφούμενου. Σε μία άλλη κατηγορία περισσότερο εμπορικών προσωπογραφιών και οι αισθητικές αξίες των πινάκων είναι περιορισμένες.
Οι ηθογραφίες του Λύτρα, είδος στο οποίο θεωρείται εισηγητής, ανταποκρίνονται στην κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης της εποχής και στο γενικό αίτημα για την απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων. Τα δύο ταξίδια του στην Ανατολή, στη Μ. Ασία το 1873 με το φίλο του Γύζη και στην Αίγυπτο το 1879, πλουτίζουν τους πίνακές του με ανατολίτικα θέματα, αραπάκια, φελλάχες, χότζες, στοιχεία του τόσο προσφιλούς στη Δύση ανατολισμού.
Ο Λύτρας δούλεψε ευσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών. Κοντά του μαθήτεψαν πολλοί ζωγράφοι, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και διακρίθηκαν, όπως ο Γ. Ιακωβίδης, ο Π. Πανταζής, ο Γ. Ρόιλος, ο Ν. Βώκος.
Γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και τη δόξα. Η παρουσία του στις καλλιτεχνικές εκθέσεις της Αθήνας, είτε ως εκθέτη είτε ως κριτή, υπήρξε συνεχής. Εκπροσώπησε της Ελλάδα, μαζί με τους διάσημους συναδέλφους του, στις Παγκόσμιες Εκθέσεις του Παρισιού του 1855, 1867, 1878 και της Βιέννης του 1873. Παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος το 1903.


ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΛΥΤΡΑ


1832 - Γέννηση του Νικηφόρου Λύτρα στο χωριό Πύργος της Τήνου. Ο πατέρας του, Αντώνιος Λύτρας, εργαζόταν ως λαϊκός μαρμαρογλύπτης.
1832/1850 - Περίοδος παραμονής στην Τήνο. Εκδήλωση της καλλιτεχνικής του έφεσης από μικρή ακόμα ηλικία.
1850/1856 - Ο Λύτρας σε ηλικία 18 ετών έρχεται στην Αθήνα. Φοίτηση στο τμήμα ζωγραφικής του Σχολείου Τεχνών στο Πολυτεχνείο.
1853/1855 - Ο Ν. Λύτρας βοηθός του Thiersch στην αγιογράφηση της ρωσικής εκκλησίας της Σωτήρας του Λυκοδήμου στην Αθήνα.
1850/1855 - Τακτικές διακρίσεις του Λύτρα σε ετήσιους διαγωνισμούς και εκθέσεις
1855- Εκθέτει έργο του στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι
1856/1858 - Ο Λύτρας μαζί με το Σπ. Χατζηγιαννόπουλο διδάσκουν στην Καλλιτεχνική Σχολή Ζωγραφικής το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής.
1860/1866 - Ο Λύτρας στο Μόναχο, στη βασιλική Ακαδημία των καλών τεχνών με υποτροφία της κυβέρνησης στα 28 του χρόνια.
1862 - Με την έξωση του Όθωνα διακόπτεται η υποτροφία που του έστελνε το κράτος. Ο εύπορος Βαρώνος Σιμών Σίνας, πρεσβευτής της Ελλάδος στη Βιέννη, αναλαμβάνει τα έξοδα των σπουδών του.
1865 - Συνάντηση στο Μόναχο με τον Νικόλαο Γύζη.
1865/1904 - Επιστροφή στην Αθήνα. Ο Λύτρας διορίζεται καθηγητής στο Σχολείο των Τεχνών, στην έδρα της Ανωτάτης ζωγραφικής, όπου παραμένει για 38 χρόνια.
1873 - Τρίμηνο ταξίδι με το Νικόλαο Γύζη στην Ανατολή και καταγραφή των εντυπώσεων τους σε σκίτσα και σπουδές.
1874 - Οι δύο φίλοι φεύγουν για το Μόναχο μέχρι τον Απρίλιο του 1875.
1876 - Ταξίδι του Λύτρα στο Μόναχο και στη συνέχεια μετάβαση στο Παρίσι μαζί με το Γύζη.
1879 - Ταξίδι στην Αίγυπτο. Το τελευταίο του μεγάλο ταξίδι.
1879 - Παντρεύεται την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη του Νικολάου Κυριακίδη, εμπόρου από τη Σμύρνη.
1880 - Ο Ν. Λύτρας και η ειρήνη Κυριακίδη αποκτούν το πρώτο από τα έξι παιδιά τους, τον Αντώνιο. Ακολουθούν ο Νικόλαος, ο Όθων, ο Περικλής, ο Λύσανδρος και η Χρυσαυγή.
1867/1903 - Συμμετοχή του Λύτρα σε εκθέσεις: Καλλιτεχνική έκθεση στην οικεία Μελά (1881), Διεθνείς εκθέσεις ( Παρίσι 1867, 1878, 1889, Παρίσι 1900 χάλκινο μετάλλιο για το « Σαρδελοπώλη» και το « Γαλατά», Βιέννη 1873, Μέγα Βραβείο), Πανελλήνιες στο Ζάππειο ( 1888, 1896), και εκθέσεις που οργανώνει τακτικά ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος « Παρνασσος» ( 1885, 1901, 1902, 1903.)
1904 - Ο Λύτρας πεθαίνει σε ηλικία 72 ετών μετά από σύντομη αρρώστια, που ίσως οφειλόταν σε δηλητηρίαση από χημικές ουσίες των χρωμάτων.
1909 - Μετά το θάνατό του επιλέχτηκε το έργο του, για να παρουσιαστεί στην έκθεση « Η σχολή του Piloty 1885-1886, στο Μόναχο στη γκαλερί Heinemann.
1933 - Μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με 186 έργα του.


Ο Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904) θεωρείται ο πατέρας της νεοελληνικής ζωγραφικής παράδοσης στην Ελλάδα. Υπήρξε, μαζί με τον Νικόλαο Γύζη (1842-1901), από τους βασικότερους εκπροσώπους της ώριμης τρίτης γενιάς της Σχολής του Μονάχου. Το 1876, την εποχή δηλαδή που τα ακαδημαϊκά ήθη στο Παρίσι τάραζε η δεύτερη ομαδική έκθεση των ιμπρεσιονιστών, εκείνος βρισκόταν εκεί. Ωστόσο, γύρισε την πλάτη στον ιμπρεσιονισμό και επέστρεψε στον ακαδημαϊσμό του Μονάχου, ο οποίος, κατ' αυτόν, μπορούσε να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του -εκείνης βεβαίως που ήταν σε θέση να παραγγείλει -και να αγοράσει- τους πίνακές του. Ο Νικηφόρος Λύτρας επιχείρησε να συνδυάσει -μέσα από μια εκτενή εικονογραφία που περιλάμβανε θέματα από όλες τις μορφές του βίου- την ακαδημαϊκή του παιδεία με το αυθεντικό ενδιαφέρον για την ελληνική πραγματικότητα της εποχής του. Το αποτέλεσμα καταγράφεται κυρίως στις ηθογραφικές του παραστάσεις, τις οποίες ουσιαστικά εκείνος εγκαινίασε στη νεοελληνική ζωγραφική -υπενθυμίζουμε ότι από το 1883 οι διαγωνισμοί του περιοδικού "Εστία" καθιέρωσαν την ηθογραφία στη λογοτεχνία. Οι ηθογραφίες του Λύτρα περιλαμβάνουν σκηνές από την ελληνική επαρχία και τον αστικό βίο, την ελληνική οικογένεια της εποχής, τον κόσμο του παιδιού, καθώς και θέματα από την Ανατολή. Πασίγνωστα έργα όπως το περίφημο "Φίλημα", ο "Γαλατάς", ή τα "Κάλαντα" καθιέρωσαν μια μοναδική αποτύπωση του σύγχρονου κοινωνικού χώρου με τη μορφή ενός εικονογραφημένου χρονικού, το οποίο, όμως, υπερβαίνει το απλό ντοκουμέντο. Διότι, χάρη στην αδρότητα και σαφήνεια του σχεδίου καθώς και στη χρωματική ευαισθησία και γνώση, οδηγεί συχνά σε αριστουργηματικά αποτελέσματα. Ο Λύτρας θεωρείται ανανεωτής και στον τομέα της προσωπογραφίας, όπου είναι φανερή η απόπειρα να υπερβεί τη νατουραλιστική εικόνα με την ψυχολογική καταγραφή του εικονιζομένου προσώπου. Ο σημαντικός αυτός νεοέλληνας καλλιτέχνης δίδαξε σχεδόν σαράντα χρόνια στο "Σχολείον των Τεχνών" και έτσι επηρέασε αποφασιστικά τις επόμενες γενιές στη δική του κατεύθυνση.

Το «Ψάθινο καπέλο» ένα από τα πιο αγαπημένα έργα της νεοελληνικής τέχνης και από τα γνωστότερα του Νίκου Λύτρα, επέλεξε η Εθνική Πινακοθήκη για την πρόσκληση της πρώτης μεγάλης αναδρομικής που ετοιμάζει για τον ζωγράφο, με τη φιλοδοξία να φωτίσει άγνωστες πτυχές του και κυρίως να τον καταξιώσει ως θεμελιωτή της μοντέρνας τέχνης στην Ελλάδα, ως τολμηρότερο ακόμη και του Παρθένη, ως επαναστάτη στη ζωγραφική που προετοίμασε τον δρόμο για την αφαίρεση μεταπολεμικά.

Να του δώσει εν τέλει τη θέση που δικαιούται στην ιστορία της ελληνικής τέχνης.

Η έκθεση «Νίκος Λύτρας (1883-1927) - Χτίζοντας με το χρώμα και το φως» θέλει να καθιερώσει το μικρό όνομα Νίκος αντί για το ακαδημαϊκό Νικόλαος που έχει επικρατήσει.

Αλλωστε, ο ίδιος υπέγραφε τα πρώιμα έργα του ως Νίκος Λύτρας, ποτέ Νικόλαος, και σε τελευταία ανάλυση υπήρξε ένας μοντέρνος ζωγράφος και το Νίκος ταιριάζει καλύτερα, σύμφωνα με την Αφροδίτη Κούρια, η οποία έβγαλε σε πέρας μια πολύχρονη έρευνα για τον ζωγράφο.

Το αποτέλεσμα είναι η πρώτη μονογραφία (συνέκδοση με ΕΛΙΑ) και, βέβαια, η έκθεση με μεγάλο αριθμό άγνωστων έργων, από ένα σύνολο περίπου 100 πινάκων και 50 σχεδίων, που θα παρουσιαστούν, μαζί με πλούσιο τεκμηριωτικό υλικό (φωτογραφίες κ.λπ.), από 19 Μαρτίου έως 2 Ιουνίου.

Ο διάσημος ακαδημαϊκός ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας ώθησε τον γιο του Νίκο στην τέχνη. Αυτός ξεπέρασε τον πατέρα, έγινε «επαναστάτης», κατά τη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

Ο νεαρός Έλληνας ζωγράφος, στα τέσσερα χρόνια των σπουδών του στο Μόναχο (1907-1911), στο προπύργιο του ακαδημαϊσμού, δέχτηκε επιδράσεις από τις καλλιτεχνικές ρήξεις που συντελέστηκαν, ειδικά από το κίνημα του «Γαλάζιου Καβαλάρη» (Καντίνσκι, Κλέε κ.ά.).

Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης δεν συμφωνεί απολύτως με όσους τον κατατάσσουν στον εξπρεσιονισμό, λόγω της παστόζικης, βίαιης και χειρονομιακής πινελιάς του, η οποία όμως είναι και «δομική», ενώ αποδίδει με καθαρό χρώμα την ένταση και την ποιότητα του φωτός (εξ ου και ο τίτλος της έκθεσης). «Διαθέτει γενετικά χαρακτηριστικά που ανάγονται στο δίδαγμα του Σεζάν», του πατέρα δηλαδή του ευρωπαϊκού μοντερνισμού.

Κατά την κ. Λαμπράκη, επίσης, οι εξπρεσιονιστές έχουν σκοτεινό ψυχισμό και απαισιόδοξη προδιάθεση, αντιθέτως «η ζωγραφική του Νίκου Λύτρα είναι γεμάτη ζωική ευφορία, είναι ένας ύμνος στη ζωή, στα νιάτα, στην ελληνική φύση». Τα έργα του «μπορούν να συναγωνιστούν επάξια τα μεγάλα αριστουργήματα των πρώιμου ευρωπαϊκού μοντερνισμού».

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά φιλοδοξεί να αποκαταστήσει η έκθεση που παρακολουθεί όλο το φάσμα της δουλειάς του, την τεχνοτροπία και το θεματικό του ρεπερτόριο - πορτρέτα, τοπία, σκηνές από εσωτερικά και την ύπαιθρο, μακέτες για διαφημίσεις, αλλά και στρατιωτικά θέματα από τις εμπειρίες του στο μέτωπο των βαλκανικών πολέμων.

Το τεκμηριωτικό υλικό φωτίζει τις ριζοσπαστικές αλλαγές που επέφερε ως καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά και τη δημιουργία της ριζοσπαστικής «Ομάδας Τέχνης», με τους Παρθένη, Μαλέα, Βυζάντιο, Τόμπρο κ.ά., έχοντας την υποστήριξη του ιδίου του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Διάρκεια έκθεσης: 19/3 έως 2/6 2008


Μια ψεύτικη γκαλερι....

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, τον Νοέμβριο του 2007, όταν έκανα τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου να εμπιστευθώ, ένα περίεργο τύπο, που το παίζει ..."συλλέκτης".. και να ανοίξω μαζί του μια νέα γκαλερί....Λάθος μου...
Δεν έχω καμιά σχέση με το "μαγαζάκι"... αυτό που φέρνει παράνομα το λογότυπό μου.
Αυτό υπάρχει.... για να γελάμε...






Classic works of modern art in an Athens venue
New gallery in heart of Kolonaki offers diversity


‘Mechanic’ by Dennis Oppenheim, acrylic on paper (from the Alexander Iolas collection).

The red frame of a window display on Lykavittou Street in Kolonaki will catch someone's eye.

The display belongs to the Down Town Art Gallery Shop, a recently opened art venue and an unusual spot designed at the opposite end of the conventional, all-white ice-cube-shaped galleries. Owned gallerist Nikos Stathoulis as artistic counsel, Down Town Art Gallery Shop is a home and showroom for modern and contemporary art.

The gallery, which is named after Stathoulis's Down Town gallery in Psyrri (one of the first galleries to open in downtown Athens), is not run as a conventional art gallery with temporary exhibitions and one-man shows. Instead, it pivots on its rich permanent art collection, which ranges from works by the great classics of modern art, including Picasso, Matisse, Max Ernst, Joan Miro and Alexander Calder, to Greek artists such as Yiannis Tsarouchis, Nikos Hadjikyriakos-Ghikas, Alexis Akrithakis and Takis and works by emerging contemporary artists.

The diversity is apparent. Creations by Paul Thek and Andy Warhol, including the Warhol-signed work of the Marilyn Monroe image published in the late 1970s, and a series of original lithographs by Ernst are presented in the same space as those by emerging artists such as Anastassia Vassileiou, Vangelis Vassileiou, Evripidis and Nikos Nomikos.

Many of the classics come from the Alexander Iolas collection. Stathoulis, who is Iolas's biographer, recognized the authenticity of these works and helped track down many of them around the world to bring them to the gallery. The mark of Iolas is evident on one side of the gallery, which is taken up by a large window display containing documents and photographs of Iolas. The elegant catalogs and publications that Iolas made for the artists that he represented (Max Ernst, Man Ray, Alfred Otto Wols, Rene Magritte, Roberto Echaurren Matta, Niki de Saint Phalle) are presented in a separate display case.

The official opening of the gallery, which is planned for November, is meant as a tribute to this great Greek art collector and coincides with the 20th anniversary of his death.

Besides the impact that some of the works have, what is also striking is the design of the gallery. Gray and red tones and carefully designed lighting that can be adjusted for various effects help create a relaxed atmosphere and warm environment that pull in the viewer and generate a sense of ease.

The extended operating hours of the gallery (it will be open until 10 p.m.) strengthen the cool profile of the gallery.

While the valuable works in this gallery would categorize it as a high-end venue, the place remains friendly and open to visitors.

Located in Kolonaki, in the heart of the neighborhood's commercial area and next to some of the neighborhoods traditional coffeeshops, Down Town Art Gallery Shop is a welcome and fresh addition to the city's art scene.

Some of the city's trendiest gallerists have closed down and downtown Athens is no longer the capital's artistic center. With that in mind, we should watch with interest to see how this new venue establishes itself in the urban gallery scene.

Down Town Art Gallery Shop (ag.anargiron 20-22 psiri tel. 210 3244717


Tiger Tateishi Ο κινέζος καλλιτέχνης του Αλέξανδρου Ιόλα


Tiger Tateishi

Posted by john coulthart

tiger.jpg

The Vanishing City.

tiger2.jpg

A Band Planet (1991).

-TATEISHI Tiger was born in Fukuoka in 1941.
-In 1963, he submitted a large collage to the 15th Yomiuri Independent Exhibition, which received much attention. Subsequently he went on to be heavily influenced by Pop Art, which he aptly converted to address aspects of Japanese everyday life as well as the country’s current issues.
-From the mid 60ユs, he gradually began to draw cartoons.
-In 1969 he moved to Italy, where he worked for Olivetti typewriters as a designer, while finding time to exhibit his paintings at such places as Alexander Iolas gallery.
-From the mid 80’s his work began to feature epitomizing motifs of Japan, such as Mt. Fuji.
-In 1998, he passed away in Chiba prefecture.

From his inception as an artist in 1962, until 1967, TATEISHI Tiger was known by his birth name of TATEISHI Kouichi. But from 1968 until mid 1990, he developed, for its convenient catchiness, the moniker Tiger TATEISHI, which was not only written in ‘kana’, the phonetic notation reserved for non-Japanese words, but the order of first and last name was switched to mimic the Western manner. Although he continues to be remembered posthumously by the same moniker, the ‘kana’ has been converted to Chinese characters and the order of first and last name has been reverted to the original Japanese manner.

ANDY WARHOL INTERVIEW μέρος 2

ANDY WARHOL INTERVIEW


Paul Taylor: The market for your work has changed a little in the last few years. To people my age - in their twenties - you were always more important than to the collecting group of people in their fifties and sixties.

Andy Warhol: Well, I think the people who buy art now are these younger kids who have a lot of money.

Paul Taylor: And that's made a difference to your market.

Andy Warhol: Yeah, a little bit.

Paul Taylor: How important is it for you to maintain control?

Andy Warhol: I've been busy since I started - since I was a working artist. If I wasn't showing in New York I was doing work in Germany, or I was doing portraits.

Paul Taylor: What I mean is that as more and more artists come up, and as new galleries open every day, the whole idea of what an artist is changes. It's no longer so special, and maybe a more special artist is one who maintains more control of his or her work.

Andy Warhol: I don't know. It seems like every year there's one artist for that year. The people from twenty years ago are still around. I don't know why. The kids nowadays - there's just one a year. They stay around, they just don't...

Paul Taylor: You were identified with a few artists a couple of years ago - Kenny Scharf, Keith Haring.

Andy Warhol: We're still friends.

Paul Taylor: But I never see you with any of this season's flavors.

Andy Warhol: I don't know. they got so much press. It was great. I'm taking photographs now. I have a photography show at Robert Miller Gallery.

Paul Taylor: And there's going to be a retrospective of your films at the Whitney Museum.

Andy Warhol: Maybe, yes.

Paul Taylor: Are you excited about that?

Andy Warhol: No.

Paul Taylor: Why not?

Andy Warhol: They're better talked about than seen.

Paul Taylor: Your work as an artist has always been so varied, like Leonardo. You're a painter, a film maker, a publisher... Do you think that's what an artist is?

Andy Warhol: No.

Paul Taylor: Can you define an artist for me?

Andy Warhol: I think an artist is anybody who does something well, like if you cook well.

Paul Taylor: What do you think about all the younger artists now in New York who are using pop imagery?

Andy Warhol: Pretty good.

Paul Taylor: Is it the same as when it happened in the sixties?

Andy Warhol: No, they have different reasons to do things. All these kids are so intellectual.

Paul Taylor: Do you like the punk era?

Andy Warhol: Well, it's still around. I always think it's gone but it isn't. They still have their hard-rock nights at the Ritz. Do you ever go there?

Paul Taylor: No. But punk, like pop, might never go away.

Andy Warhol: I guess so.

Paul Taylor: How's Interview [the magazine] going?

Andy Warhol: It's not bad.

Paul Taylor: You're going to be audited soon for the Audit Bureau of Circulations.

Andy Warhol: Yeah, they're doing it now.

Paul Taylor: What difference will it make?

Andy Warhol: I don't know.

Paul Taylor: It will be better for advertising...

Andy Warhol: Yeah.

Paul Taylor: What's the circulation now?

Andy Warhol: 170,000. The magazine's getting bigger and bigger.

Paul Taylor: What magazines do you read?

Andy Warhol: I just read everything.

Paul Taylor: You look at everything. Do you read the art magazines?

Andy Warhol: Yeah, I look at the pictures.

Paul Taylor: You've been in trouble for using someone else's image as far back as 1964. What do you think about the legal situation of appropriated imagery, and the copyright situation?

Andy Warhol: I don't know. It's just like a Coca Cola bottle - when you buy it, you always think that it's yours and you can do whatever you like with it. Now it's sort of different because you pay a deposit on the bottle. We're having the same problem now with the John Wayne pictures. I don't want to get involved, it's too much trouble. I think that you buy a magazine, you pay for it, it's yours. I don't get mad when people take my things.

Paul Taylor: You don't do anything about it?

Andy Warhol: No. It got a little crazy when people were turning out paintings and signing my name.

Paul Taylor: What did you think about that?

Andy Warhol: Signing my name to it was wrong but other than that I don't care.

Paul Taylor: The whole appropriation epidemic comes down to who is responsible for for art. If indeed anyone can manufacture the pictures of those flowers, the whole idea of the artist gets lost somewhere in the process.

Andy Warhol: Is that good or bad?

Paul Taylor: Well, first of all, do you agree with me?

Andy Warhol: Yes, if they take my name away. But when I used the flowers, the original photograph was huge and I just used one square inch of the photo and magnified it.

Paul Taylor: What do you ever see that makes you stop in your tracks?

Andy Warhol: A good display in a window... I don't know, a good-looking face.

Paul Taylor: What's the feeling when you see a good window display or a good face.

Andy Warhol: You just take longer to look at it. I went to China, I didn't want to go, and I went to see the Great Wall. You know, you read about it for years. And actually it was great. It was really, really, really great.

Paul Taylor: Have you been working out lately?

Andy Warhol: I just did it.

Paul Taylor: How much are you lifting now?

Andy Warhol: 105 pounds.

Paul Taylor: On the benchpress? That's strong.

Andy Warhol: No it's light. You're stronger than me, and fitter and handsomer and younger, and you wear better clothes.

Paul Taylor: Did you enjoy the opening party thrown by GFT at the Tunnel?

Andy Warhol: I had already been there before.

Paul Taylor: In the sixties you mean?

Andy Warhol: [laughs] No - the manager or someone took me around it a few days ago.

Paul Taylor: It's a very convenient club for the Bridge and Tunnel people - they'll be able to come in on those tracks from New Jersey.

Andy Warhol: I don't know whether it was my idea to call it the Tunnel or whether it was someone else's idea that I liked, but I think it's a good name.

Paul Taylor: And lots of people turned out for Claes Oldenburg's show that night.

Andy Warhol: He looked happy. A lot of people said he looked happy. I always liked Claes actually. You looked great the other night. I took lots of photos of you in your new jacket.

Paul Taylor: Yes? How did I turn out.

Andy Warhol: They haven't come back yet. Next time you come by I'll take some close-ups.

Paul Taylor: For the Upfront section of Interview perhaps? Except that I'm not accomplished enough.

Andy Warhol: You could sleep with the publisher.

Paul Taylor: If you were starting out now, would you do anything differently?

Andy Warhol: I don't know. I just worked hard. It's all fantasy.

Paul Taylor: Life is fantasy?

Andy Warhol: Yeah, it is.

Paul Taylor: What's real?

Andy Warhol: Don't know.

Paul Taylor: Some people would.

Andy Warhol: Would they?

Paul Taylor: Do you really believe it, or or tomorrow will you say the opposite?

Andy Warhol: I don't know. I like this idea that you can say the opposite.

Paul Taylor: But you wouldn't in this case?

Andy Warhol: No.

Paul Taylor: Is there any connection between fantasy and religious feeling?

Andy Warhol: Maybe. I don't know. Church is a fun place to go.

Paul Taylor: Do you go to Italy very often?

Andy Warhol: You know we used to make our films there.

Paul Taylor: And didn't you have a studio in the country for a while?

Andy Warhol: Outside of Rome.

Paul Taylor: And did you you go to the Vatican?

Andy Warhol: We passed by it every day.

Paul Taylor: I remember a polaroid you took of the Pope.

Andy Warhol: Yeah.

Paul Taylor: Did you take that from very close up?

Andy Warhol: Yes. He walked past us.

Paul Taylor: Andy he blessed you?

Andy Warhol: I have a photo of him shaking Fred Hughes's hand. Someone wanted us to make a portrait of the Pope and they've been trying to get us together but we can't and by now the Pope has changed three times.

Paul Taylor: Fred said he used to feel like the Pope in the old Factory in Union Square. He used to go out on that balcony and wave at the passing masses underneath.

Andy Warhol: He has a balcony now.

Paul Taylor: Yes, but from the current Factory he can only see the reception area.

Andy Warhol: He can wave.

Paul Taylor: And sometimes it's just as busy as Union Square too.


Η Τελευταία συνέντευξη του Αντι Γουόρχολ

- Έχει ενδιαφέρον η τελευταία συνέντευξη του Αντι Γουόρχολ για τον Αλέξανδρο Ιόλα ...στον Paul Taylor και η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Flash Art-1987

Andy Warhol - The Last Interview


Flash Art - 1987
excerpt from "After Andy: SoHo in the Eighties" - by Paul Taylor

PAUL TAYLOR - : You are going to be showing your Last Supper paintings in Milan this year.

ANDY WARHOL - :Yes
When did you make the paintings?
I was working on them all year. They were supposed to be shown in December, then January. Now I don�t know when.
Are they painted?
I don�t know. Some were painted, but they�re not going to show the painted ones. We�ll use the silk-screened ones.
On some of them you have camouflage over the top of the images. Why is that?
I had some leftover camouflage.
From the self-portraits?
Yeah.
Did you do any preparatory drawings for them?
Yeah, I tried. I did about forty paintings.
They were all preparatory?
Yeah.
It�s very odd to see images like this one doubled.
They�re just the small ones.
The really big one is where there are images upside down and the right way up.
That�s right.
It�s odd because you normally see just one Jesus at a time.
Now there are two.
Like the two Popes?
The European Pope and the American Pope.
Did you see Dokoupil�s show at Sonnabend Gallery?
Oh no, I haven�t gone there yet. I want to go on Saturday.
It might be the last day. There you will see two Jesuses on crucifixes, one beside the other.
Oh.
And he explained to me something like how it was transgressive to have two Jesuses in the same picture.
He took the words out of my mouth.
You�re trying to be transgressive?
Yes.
In America, you could be almost as famous as Charles Manson. Is there any similarity between you at the Factory and Jesus at the Last Supper?
That�s negative, to me it�s negative. I don�t want to talk about negative things.
Well, what about these happier days at the present Factory? Now you�re a corporation president.
It�s the same.
Why did you do the Last Supper?
Because [Alexander] Iolas asked me to do the Last Supper. He got a gallery in front of the other Last Supper, and he asked three or four people to do Last Suppers.
Does the Last Supper theme mean anything in particular to you?
No. It�s a good picture.
What do you think about those books and articles, like Stephen Koch�s Stargazer, and a 1964 Newsweek piece called �Saint Andrew,� that bring up the subject of Catholicism?
I don�t know. Stephen Koch�s book was interesting because he was able to write a whole book about it. He has a new book out which I�m trying to buy to turn into a screenplay. I think it�s called The Bride�s Bachelors or some Duchampy title. Have you read it yet?
No, I read the review in The New York Times Book Review.
What did it say?
It was okay.
Yeah? What�s it about?
Stephen Koch described it to me himself. He said it was about a heterosexual Rauschenberg figure in the sixties, a magnetic artist who has qualities of a lot of sixties artists. He has an entourage. I don�t know the rest.
I�ve been meaning to call him and see if he can tell me the story and send me the book.
Who�s making a screenplay?
We thought that we might be able to do it.
It�s a great idea. Would you be able to get real people to play themselves in it?
I don�t know. It might be good.
Do you have screenwriters here?
We just bought Tama Janowitz�s book called Slaves of New York.
Does that mean you�re going back into movie production?
We�re trying. But actually what we�re working on is our video show which MTV is buying.
Nothing Special?
No, it�s called Andy Warhol�s Fifteen Minutes. It was on Thursday last week and it�s showing again Monday and it�ll be shown two more times: December, and we�re doing one for January.
Do you make them?
No, Vincent works on them. Vincent Fremont.
Do you look through the camera on these things at all?
No.
What�s your role?
Just interviewing people.
If there was a movie made out of Stephen Koch�s novel, what would be your role in it?
I don�t know. I�d have to read it first.
It�s not usual for business people to talk about these deals before they make them.
I don�t care if anyone ... there�s always another book.
I saw Ileana [Sonnabend] today and asked her what I should ask you, and she said, �I don�t know. For Andy everything is equal.�
She�s right.
How do you describe that point of view?
I don�t know. If she said it she�s right. (laughs)
It sounds Zennish.
Zennish? What�s that?
Like Zen.
Zennish. That�s a good word. That�s a good title for ... my new book.
What about your transformation from being a commercial artist to a real artist?
I�m still a commercial artist. I was always a commercial artist.
Then what�s a commercial artist?
I don�t know � someone who sells art.
So almost all artists are commercial artists, just to varying degrees.
I think so.
Is a better commercial artist one who sells more work?
I don�t know. When I started out, art was going down the drain. The people who used to do magazine illustrations and the covers were being replaced by photographers. And when they started using photographers, I started to show my work with galleries. Everybody also was doing window decoration. That led into more galleries. I had some paintings in a window, then in a gallery.
Is there a parallel situation now?
No, it just caught on so well that there�s a new gallery open every day now. There are a lot more artists, which is real great.
What has happened to the idea of good art?
It�s all good art.
Is that to say that it�s all equal?
Yeah well, I don�t know, I can�t .
.. You�re not interested in making distinctions.
Well no, I just can�t tell the difference. I don�t see why one Jasper Johns sells for three million and one sells for, you know, like, four hundred thousand. They were both good paintings.
The market for your work has changed a little in the last few years. To people my age � in their twenties � you were always more important than to the collecting group of people in their fifties and sixties.
Well, I think the people who buy art now are these younger kids who have a lot of money.
And that�s made a difference in your market.
Yeah, a little bit.
How important is it for you to maintain control?
I�ve been busy since I started � since I was a working artist. If I wasn�t showing in New York I was doing work in Germany, or I was doing portraits.
What I mean is that as more and more artists come up, and as new galleries open every day, the whole idea of what an artist is changes. It�s no longer so special, and maybe a more special artist is one who maintains more control of his or her work.
I don�t know. It seems like every year there�s one artist for that year. The people from twenty years ago are still around. I don�t know why. The kids nowadays � there�s just one a year. They stay around, they just don�t ...
You were identified with a few artists a couple of years ago � Kenny Scharf, Keith Haring.
We�re still friends.
But I never see you with any of this season�s flavors.
I don�t know. They got so much press. It was great. I�m taking photographs now. I have a photography show at Robert Miller Gallery.
And there�s going to be a retrospective of your films at the Whitney Museum.
Maybe, yes.
Are you excited about that?
No.
Why not?
They�re better talked about than seen.
Your work as an artist has always been so varied, like Leonardo. You�re a painter, a film maker, a publisher ... Do you think that�s what an artist is?
No.
Can you define an artist for me?
I think an artist is anybody who does something well, like if you cook well.
What do you think about all the younger artists now in New York who are using pop imagery?
Pretty good.
Is it the same as when it happened in the sixties?
No, they have different reasons to do things. All these kids are so intellectual.
Did you like the punk era?
Well, it�s still around. I always think it�s gone but it isn�t. They still have their hard-rock nights at the Ritz. Do you ever go there?
No. But punk, like Pop, might never go away.
I guess so.
How�s Interview going?
It�s not bad.
You�re going to be audited soon for the Audit Bureau of Circulations.
Yeah, they�re doing it now.
What difference will it make?
I don�t know.
It will be better for advertising ...
Yeah.
What�s the circulation now?
170,000. The magazine�s getting bigger and bigger.
What magazines do you read?
I just read everything.
You look at everything. Do you read the art magazines?
Yeah. I look at the pictures.
You�ve been in trouble for using someone else�s image as far back as 1964. What do you think about the legal situation of appropriated imagery, and the copyright situation?
I don�t know. It�s just like a Coca-Cola bottle � when you buy it, you always think that it�s yours and you can do whatever you like with it. Now it�s sort of different because you pay a deposit on the bottle. We�re having the same problem now with the John Wayne pictures. I don�t want to get involved, it�s too much trouble. I think that you buy a magazine, you pay for it, it�s yours. I don�t get mad when people take my things.
You don�t do anything about it?
No. It got a little crazy when people were turning out paintings and signing my name.
What did you think about that?
Signing my name to it was wrong but other than that I don�t care.
The whole appropriation epidemic comes down to who is responsible for art. If indeed anyone can manufacture the pictures of those flowers, the whole idea of the artist gets lost somewhere in the process.
Is that good or bad?
Well, first of all, do you agree with me?
Yes, if they take my name away. But when I used the flowers, the original photograph was huge and I just used one square inch of the photo and magnified it.
What do you ever see that makes you stop in your tracks?
A good display in a window ... I don�t know, a good-looking face.
What�s the feeling when you see a good window display or a good face?
You just take longer to look at it. I went to China, I didn�t want to go, and I went to see the Great Wall. You know, you read about it for years. And actually it was great. It was really, really, really great.
Have you been working out lately?
I just did it.
How much are you lifting now?
105 pounds.
On the benchpress? That�s strong.
No, it�s light. You�re stronger than me, and fitter and handsomer and younger, and you wear better clothes.
Did you enjoy the opening party thrown by GFT at the Tunnel?
I had already been there before.
In the sixties you mean?
(Laughs) No � the manager or someone took me around it a few days ago.
It�s a very convenient club for the Bridge and Tunnel people � they�ll be able to come in on those tracks from New Jersey.
I don�t know whether it was my idea to call it the Tunnel or whether it was someone else�s idea that I liked, but I think it�s a good name.
And lots of people turned out for Claes Oldenburg�s show that night.
He looked happy. A lot of people said he looked happy. I always liked Claes actually. You looked great the other night. I took lots of photos of you in your new jacket.
Yes? How did I turn out?
They haven�t come back yet. Next time you come by I�ll take some close-ups.
For the �Upfront� section of Interview perhaps? Except that I�m not accomplished enough.
You could sleep with the publisher.
If you were starting out now, would you do anything differently?
I don�t know. I just worked hard. It�s all fantasy.
Life is fantasy?
Yeah, it is.
What�s real?
Don�t know.
Some people would.
Would they?
Do you really believe it, or tomorrow will you say the opposite?
I don�t know. I like this idea that you can say the opposite.
But you wouldn�t in this case?
No.
Is there any connection between fantasy and religious feeling?
Maybe. I don�t know. Church is a fun place to go.
Do you go to Italy very often?
You know we used to make our films there.
And didn�t you have a studio in the country for a while?
Outside of Rome.
And did you go to the Vatican?
We passed by it every day.
I remember a polaroid you took of the Pope.
Yeah.
Did you take that from very close up?
Yes. He walked past us.
And he blessed you?
I have a photo of him shaking Fred Hughes�s hand. Someone wanted us to make a portrait of the Pope and they�ve been trying to get us together but we can�t and by now the Pope has changed three times.
Fred said he used to feel like the Pope in the old Factory in Union Square. He used to go out on that balcony and wave at the passing masses underneath.
He has a balcony now.
Yes, but from the current Factory he can only see the reception area.
He can wave.
And sometimes it�s just as busy as Union Square too.