1/21/2011

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ
Βίλα Ιόλα

Πρόσκληση σε πάρτι εκατομμυρίων, φαντασμάτων και ερωτηματικών
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (boyio@enet.gr) |

Λένε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Στην Αγ. Παρασκευή αυτές περισσεύουν και εξαιτίας τους ένας μοναδικός χώρος, που θα μπορούσε να είναι στολίδι για την πόλη ως πολιτιστικό κέντρο, κινδυνεύει να γίνει -τι πρωτότυπο!- μπετόν.

Η ιστορία θα ήταν άλλη μία από τις αμέτρητες που αφορούν την τύχη των ελεύθερων χώρων, όμως αντίθετα με άλλες, όπου για να δεθεί το δράμα υπάρχει ο ρόλος του «κακού», εδώ δεν βρήκαμε κανέναν. Ολοι συμφωνούν ότι η βίλα Ιόλα πρέπει να δοθεί στους πολίτες ως δημόσιο αγαθό. Αλλά ώς εκεί. Στα λόγια.

Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να δεις το «παλάτι», το «μέγαρο», όπως το περιέγραφαν δύο δεκαετίες πριν, σε αυτό το κτίριο πίσω από τη βρόμα και την εγκατάλειψη. Το μόνο που εντυπωσιάζει αρχικά είναι το μέγεθος - 1.760 τ.μ. το διώροφο σπίτι και 6,7 στρμ. ο κήπος. Εκεί που θρονιάζονταν περίβλεπτα γλυπτά τώρα φυτρώνουν αγριόχορτα και στους τοίχους, στη θέση αριστουργημάτων ζωγραφικής, αυθαδιάζει το γκράφιτι.

Οι εσωτερικοί χώροι προκαλούν θλίψη με τη γυμνότητά τους. Η κουζίνα έχει σημάδια από φωτιά. Μια πυρκαγιά παραλίγο να το αφανίσει πριν από λίγα χρόνια. Τίποτα κινητό δεν έχει μείνει, μόνο κάτι παλιά περιοδικά και σκισμένες αφίσες. Κουρέλια. Μετά το θάνατο του Ιόλα, το 1987, οι λεηλασίες γίνονταν κατά κύματα. Πίνακες, χαλιά, γλυπτά, πολυέλαιοι σηκώθηκαν με καμιόνια. Δεν περίμεναν καν να πεθάνει. Η πρώτη λεηλασία, προφανώς από κάποιους του κύκλου του, έγινε ενώ ο συλλέκτης ήταν ετοιμοθάνατος σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης. Από τη συλλογή με τα 11.000 έργα ένα μέρος πήραν οι κληρονόμοι του, αργότερα πωλήθηκε σε δημοπρασίες, και λίγα αρχαία κατάσχεσε το ελληνικό κράτος.

Ενα γλυπτό του Τάκη κείτεται σπασμένο στον κήπο. Μάλλον μεγάλο για να το αρπάξουν. Από τις κολόνες του κήπου, κοιτάζοντας φωτογραφίες από παλιά ρεπορτάζ, καταλαβαίνουμε ότι κάθε φορά υπήρχε και μία λιγότερη. Μάρμαρα από την Πεντέλη και τη Ραβένα με τα οποία είχε ντυθεί το κτίριο κομματιάστηκαν και ξηλώθηκαν.

Ο Ιόλας αγόρασε τη γη το 1965. Ηταν ήδη βαθύπλουτος αλλά ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Ανέθεσε το έργο στον σπουδαίο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που πήρε για βοηθό τον Τσαρούχη. Από την αρχή τα σχέδια ήταν μεγαλεπήβολα αλλά το αποτέλεσμα γινόταν σταδιακά ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς ενσωματώνονταν στο σπίτι έργα τέχνης. Ακόμη και η κουπαστή στη σκάλα ήταν γλυπτό, της Claude Lalanne. Την ξήλωσαν κι αυτή.

Πικάσο, Ντε Κίρικο, Μιρό, Γουόρχολ, Νταλί, Μαγκρίτ, Ερνστ, Χατζηκυριάκος-Γκίκας... Οσο ζούσε ο Ιόλας, στο σπίτι του η τέχνη ξεπερνούσε σε αξία πολλά μουσεία μαζί. Πολλοί από τους καλλιτέχνες ήταν φίλοι του και τον επισκέπτονταν εκεί. Πολλοί, όπως ο Γουόρχολ, ξεκίνησαν από τις γκαλερί του.

«Εκεί που ό,τι λάμπει είναι χρυσός» είναι ο τίτλος ενός ρεπορτάζ του περιοδικού «Vogue» το 1982. Η ρεπόρτερ γράφει εκστασιασμένη γι' αυτά που βλέπουν τα μάτια της. Μια πόρτα ντυμένη με χρυσάφι! Χρυσά γλυπτά, αρχαία αγάλματα και μεταξωτές κουρτίνες... Σήμερα στη θέση εκείνης της πόρτας υπάρχουν τσιμεντόλιθοι. Η είσοδος γίνεται από γειτονική μπαλκονόπορτα.

Το κτήμα και η βίλα όχι μόνο σαπίζουν, αλλά, παρά τη σειρά των αποφάσεων για απαλλοτρίωσή τους, πότε από τον Δήμο και πότε από το κράτος, αποτέλεσμα μηδέν. Υπουργοί Πολιτισμού και δήμαρχοι έρχονται και φεύγουν, υπόσχονται, συνεδριάζουν, υπογράφουν στα χαρτιά αλλά... τίποτα.

Ο Ιόλας το 1984 δωρίζει 47 έργα του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που δημιουργείται γύρω από αυτή τη συλλογή. Χαρίζει μερικούς ακόμη πίνακες στη Εθνική Πινακοθήκη. Εχει αποφασίσει να δωρίσει στο δήμο Αγ. Παρασκευής το χώρο, για να δημιουργηθεί Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης.

Ο χρόνος και το πλιάτσικο έστησαν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό στο εσωτερικό της βίλας. Σουρεαλιστικά όμως είναι και τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια γύρω από την τύχη της ως πολιτιστικού κέντρου. Απίστευτο, αλλά η παραπάνω εικόνα είναι αποτέλεσμα σειράς κρατικών αποφάσεων αλλά και παλινωδιών. Ο χρόνος και το πλιάτσικο έστησαν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό στο εσωτερικό της βίλας. Σουρεαλιστικά όμως είναι και τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια γύρω από την τύχη της ως πολιτιστικού κέντρου. Απίστευτο, αλλά η παραπάνω εικόνα είναι αποτέλεσμα σειράς κρατικών αποφάσεων αλλά και παλινωδιών. Κάποιοι γνωστοί του λένε ότι το σύνολο της συλλογής, σύμφωνα με μια διαθήκη του, θα κατέληγε ως κληροδότημα στο ελληνικό κράτος. Ομως ξαφνικά ξεσπάει μια θύελλα. Ενας τραβεστί καταγγέλλει όργια και αρχαιοκαπηλία στη βίλα. Οι κίτρινες εφημερίδες της εποχής ουρλιάζουν. Πολιτικοί και καλλιτέχνες που αναζητούσαν τη φιλία του τον αποφεύγουν. Είναι η αρχή του τέλους που θα κορυφωθεί με την αρρώστια του. Πάσχει από AIDS.

«Αν δεν ήταν όλα αυτά με τα σκάνδαλα και την ομοφυλοφιλία του, τότε πολύ γρήγορα και το θέμα της απαλλοτρίωσης θα είχε τελειώσει», μας λένε κάποιοι συνομιλητές. Είναι φανερό ότι μετά το θάνατό του οι πολιτικοί στρέφουν το... σεμνότυφο βλέμμα τους και δεν βλέπουν την ουσία, την πολιτιστική αξία του ακινήτου και των περιεχομένων του και την ανάγκη προστασίας. Οι βάνδαλοι, με λόγια και με πράξεις, έχουν το πάνω χέρι.

Η πρώτη κίνηση για να διασωθεί κάτι γίνεται από το δήμο της Αγ. Παρασκευής που το 1994 βάζει συμβολικά ένα λουκέτο στο χώρο διεκδικώντας τον. Το 1998 το οίκημα χαρακτηρίζεται διατηρητέο. Το 2000 το κτήμα χαρακτηρίζεται «Κέντρο Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων» με προεδρικό διάταγμα και γίνονται όνειρα για υπαίθριο μουσείο γλυπτικής. Την ίδια χρονιά το αγοράζει ο αρχιτέκτονας Σπύρος Γεωργίου για 782 εκατ. δραχμές. Από το περιβάλλον του μας είπαν πως γνώριζαν ότι το οίκημα ήταν διατηρητέο αλλά το υπουργείο Οικονομικών τους διαβεβαίωσε ότι το κτήμα δεν είχε δεσμεύσεις.

Ο δήμος ετοιμάζεται να το αγοράσει με ένα -εγκεκριμένο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων- δάνειο ύφους 1,2 δισ. δρχ., αλλά σταματάει όταν το 2002 κηρύχθηκε από την κυβέρνηση η αναγκαστική απαλλοτρίωση. Εντάσσεται μάλιστα στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Το Σώμα Ορκωτών Λογιστών το εκτιμά στα 9,1 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα γίνονται και δύο δίκες για την αξία και το πρωτοδικείο εκδικάζει αρχικά 17 εκατ. ευρώ ενώ στο εφετείο γίνεται ο συμβιβασμός στην τιμή που όρισε το ΣΟΕ. Για να μη ζαλιστούμε από τα νούμερα, η τελική τιμή απαλλοτρίωσης είναι πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερη της τιμής αγοράς. Αυτό κάποιοι θα το έλεγαν καλή εμπορική επιτυχία και κάποιοι άλλοι θέτουν ερωτηματικά για το πώς έφτασε εκεί. Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 2004 και τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η απόφαση για την απαλλοτρίωση ανακαλείται.

Ο τότε υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης προσπαθεί να πάρει το ακίνητο για να γίνει πολιτιστικό κέντρο για 5 εκατ. ευρώ, όσο και η αντικειμενική αξία (σήμερα περίπου 5,5 εκατ. ευρώ). «Η εκτίμηση της αξίας έγινε από τριμελή επιτροπή της Κτηματικής Υπηρεσίας, όπως ορίζει ο νόμος», μας λέει. «Επειδή οι ιδιοκτήτες δεν συμφώνησαν, τους προτάθηκε ανταλλαγή με άλλο ακίνητο του Δημοσίου. Δεν βρήκαν ούτε αυτή την πρόταση ικανοποιητική. Ως υφυπουργός Πολιτισμού έκανα κάθε δυνατή προσπάθεια για τη διευθέτηση του ζητήματος, το οποίο εκκρεμούσε για μεγάλο διάστημα, πάντα στο πλαίσιο του δυνατού και με γνώμονα τη νομιμότητα και τη διαφάνεια».

Ο ιδιοκτήτης προσφεύγει στο ΣτΕ για αποχαρακτηρισμό της έκτασης ώστε να μπορεί να οικοδομήσει. Η υπόθεση, μετά από πέντε αναβολές, θα δικαστεί στις 23 Σεπτεμβρίου. Με δύο αποφάσεις, του Γ. Βουλγαράκη και του Μ. Λιάπη διαδοχικά ως υπουργών Πολιτισμού, το Δημόσιο επιστρέφει ως αγοραστής. Η τελευταία, πέρσι, ήταν μάλιστα κατεπείγουσα. Ρωτήθηκε ο ιδιοκτήτης αν συμφωνεί στα 9,042 εκατ. ευρώ της νέας εκτίμησης (έκοψαν κάτι), είπε «ναι», αλλά και πάλι...

Από το υπουργείο πήραμε τη διαβεβαίωση ότι οι προθέσεις δεν έχουν αλλάξει, αλλά χρήματα δεν υπάρχουν. Ενα από τα προβλήματα είναι ότι με την περσινή απόφαση το κονδύλι θα έβγαινε από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων. Πράγμα ελαφρώς παράλογο, αφού όσο στοιχίζει η βίλα είναι ο ετήσιος προϋπολογισμός του ΤΑΠ, και έχει ένα σωρό ιδιοκτήτες άλλων ακινήτων να αποζημιώσει.

Η Μαρία Δαμανάκη έχει ασχοληθεί πολλά χρόνια με το θέμα. Πρόσφατα κατέθεσε άλλη μία ερώτηση στη Βουλή, για το αν προτίθεται ο νυν υπουργός Α. Σαμαράς και με ποιο χρονοδιάγραμμα να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση. Τη ρωτήσαμε τι φταίει και παρά τις αποφάσεις, και από το ΠΑΣΟΚ και από τη Ν.Δ., τελικά τίποτα δεν γίνεται. «Η πολιτική της Ν.Δ. είναι τσιμέντο παντού και όταν έχεις ως προτεραιότητα το τσιμέντο δεν βάζεις 9 εκατ. στη βίλα Ιόλα», απάντησε. «Προ του 2004 υπήρξε μία θετική εξέλιξη, που όμως έμεινε ημιτελής. Μετά το 2004 η κυβέρνηση έβαλε το θέμα στο τελευταίο συρτάρι και σήμερα βρισκόμαστε στο κρίσιμο στάδιο ενδεχόμενου αποχαρακτηρισμού της έκτασης. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Η βίλα και ο περιβάλλων χώρος έχουν και ιστορική αξία αλλά και σημαντική περιβαλλοντική σημασία για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Αγ. Παρασκευής και της βόρειας Αθήνας».

Στο περιβάλλον του ιδιοκτήτη θεωρούν βέβαιο ότι θα κερδίσουν την υπόθεση στο ΣτΕ. Μάθαμε ότι ήδη δύο εφοπλιστές έχουν ενδιαφερθεί να αγοράσουν το κτήμα.

Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν απηυδήσει. Για χρόνια ακούν, ειδικά προεκλογικά, ότι εκεί θα γίνει ένα πάρκο πολιτισμού. Υπήρξε ακόμη και μια πρόταση να το αγοράσει ο δήμος με έκτακτη εισφορά των κατοίκων. Αλλά αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Οχι για τον πολιτισμό. Οι καλλιτέχνες, μεταξύ τους και πολλοί διάσημοι, έχουν απηυδήσει. Κάθε τόσο υπογράφουν εκκλήσεις... Η «Ομάδα Φιλοπάππου», μια πρωτοβουλία εικαστικών, το έχει αναγάγει σε κεντρικό της θέμα.

Ο δικηγόρος του ιδιοκτήτη Θεόδωρος Κωνσταντόπουλος μας λέει ότι δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ενάντιοι στο κοινό αίσθημα για την αξιοποίηση του ακινήτου. Θέλουν να λυθεί το θέμα, να πάρουν την αποζημίωση και να παραδώσουν το κτήμα.

Αντί για επίλογο να προσυπογράψουμε μια παλαιότερη έκκληση γνωστών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Κώστας Γαβράς, που κατέληγε με τη φράση: «Αν η πολιτική βούληση δεν επαρκεί για να σώσει από την τσιμεντοποίηση ιστορικούς χώρους, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό στην Ελλάδα».

Διαβάστε

..............1..............

Νίκος Σταθούλης, «Αλέξανδρος Ιόλας», εκδ. Λιβάνη

Η βιογραφία του γκαλερίστα και συλλέκτη. Από την Αλεξάνδρεια του Καβάφη σε μεγάλα μπαλέτα και από τα καταγώγια της τέχνης στα σαλόνια των κροίσων, ο Ιόλας έζησε μια μυθιστορηματική ζωή.

..............2..............

Ντανιέλ Αράς, «Ιστορίες ζωγραφικής», εκδ. Εστία

Η ιστορία της ζωγραφικής από την ανακάλυψη της προοπτικής ώς την εξαφάνιση της φιγούρας. Μαθήματα για τη μύηση των θεατών σε τεχνικές και ζωγράφους.
Ποιός ήταν ο Αλέξανδρος Ιόλας
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (boyio@enet.gr) | ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ

* Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1908 ως Κωνσταντίνος Κουτσούδης.

* Γιος εμπόρου, ήρθε στην Αθήνα με μόνο εφόδιο συστατικές επιστολές του Κ. Καβάφη προς τους Κ. Παλαμά, Α. Σικελιανό και Δ. Μητρόπουλο.

* Ανακαλύπτει στο χορό το ταλέντο του και σπουδάζει στην Αθήνα, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Γίνεται πρώτος χορευτής σε μεγάλα μπαλέτα.

* Στο Παρίσι συναναστρέφεται με καλλιτέχνες. Αγοράζει τον πρώτο του πίνακα από τον ίδιο τον Ντε Κίρικο και ερωτεύεται τον Ζαν Κοκτό. Σιγά σιγά εγκαταλείπει το χορό και στρέφεται στις εικαστικές τέχνες.

* Το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Νέα Υόρκη. Η ελίτ των ΗΠΑ τον λατρεύει και η κόρη του προέδρου Ρούσβελτ τον «βαπτίζει» Αλέξανδρο Ιόλα.

* Στην γκαλέρι του εκθέτει για πρώτη φορά ο Αντι Γουόρχολ ενώ παρουσιάζονται και Ευρωπαίοι άγνωστοι στους Αμερικανούς, όπως ο Ερνστ και ο Μαγκρίτ. Λέγεται ότι πρώτος εκτίναξε τις τιμές σε έργα από μερικά δολάρια σε εκατοντάδες χιλιάδες.

* Τα επόμενα χρόνια ανοίγει πολλές άλλες γκαλερί σε μεγάλες πόλεις από τη Μαδρίτη έως τη Βηρυτό. Παίζει με τη σύγχρονη τέχνη επιδέξια και μισθώνει καλλιτέχνες να δουλεύουν γι' αυτόν με συμβόλαια.

* Το γαλλικό κράτος του απονέμει το παράσημο της λεγεώνας της τιμής.

* Επιστρέφει στην Ελλάδα στην ακμή της επιτυχίας του και χτίζει τη βίλα του. Εκεί φιλοξενεί τρανταχτά ονόματα της τέχνης αλλά και φιλόδοξους νέους. Ενδύεται το ρόλο του μαικήνα που τον λατρεύουν και τον μισούν για τη συμπεριφορά του και ένα εκκεντρικό για την εποχή ντύσιμο που κραυγάζει τις ερωτικές του προτιμήσεις. Ζει μέσα στη χλιδή και τις απολαύσεις αλλά χαρίζει και πολλά έργα σε μουσεία.

* Ο ελληνικός λαϊκίστικος συντηρητισμός τού ανοίγει πόλεμο τη δεκαετία του 1980 και με πηχυαίους τίτλους για «βίλα οργίων» και άλλα τέτοια τον απομονώνει από τους «φίλους» του.

* Στις 8 Ιουνίου 1987 αφήνει την τελευταία του πνοή στη Νέα Υόρκη. Κύρια κληρονόμος του ήταν η αδελφή του Νίκη Στάιφελ.

Τι Κουρής Τι Αλαφουζος... Τι Αυριανισμος Τι Αλαφουζισμος...

Ετσι για να μη ξεχνάμε...ποιοι ειναι οι...Κήνσορες της ηθικής...οι οποίοι στηρίζουν τη σημερινη Χουντα... Ενα τσουρμο αμόρφωτα παλιόπαιδα είναι oi Δημοσιογράφοι της συμφοράς...
Οι Αλαφούζοι έχουν "λαδώσει" το μισο Κοινοβούλιο και σχεδόν τη μισή ΕΣΗΕΑ... Τέτοια διαφθορά...
Ας θυμηθούμε....

Διαβαζω απο ΤΟ ΒΗΜΑ...


Οι βαρύτατες καταγγελίες της ιδιαιτέρας γραμματέως του κ. Αριστείδη Αλαφούζου για «πακέτα» εκατομμυρίων που έστελνε ο εφοπλιστής σε πολιτικούς, αφού αγόρασε την «Καθημερινή» * Τι απαντά ο κ. Μητσοτάκης και τι υποστηρίζει ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος, που ομολογεί ότι ήταν νομικός σύμβουλος του εφοπλιστή-εκδότη ως το 1996, ενώ από το 1993 ήταν και αρχηγός του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου * Τι καταγγέλλει από την τηλεοπτική εκπομπή του ο κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλος και πώς κατονομάζει τον κ. Κωνσταντόπουλο ως όργανο του κ. Αλαφούζου με συγκεκριμένες αναφορές σε ρητορικές επιθέσεις που έκανε στη Βουλή ο τέως αρχηγός του Συνασπισμού εναντίον αντιπάλων και επαγγελματικών ανταγωνιστών του εφοπλιστή εντολέως του * Η ιδιαιτέρα γραμματεύς υποστηρίζει ότι ο εργοδότης της είχε επιχειρηματικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος υπενθυμίζει ότι ο κ. Αλαφούζος ξεκίνησε τις δουλειές του ως εργολάβος δημοσίων έργων: έχει κατασκευάσει, επί κυβερνήσεων ΕΡΕ, το Μον Παρνές και την πλατεία Ομονοίας, έργα που είχαν καταγγελθεί τη δεκαετία του '50 από τη δημοκρατική Αντιπολίτευση ως σκάνδαλα * Υπαινιγμοί και καταγγελίες για τις απαιτήσεις (ραδιόφωνα, τηλεοπτικές άδειες κ.ά.) του κ. Ιωάννη Αρ. Αλαφούζου και τις πολιτικές μεταμορφώσεις του * Με μαγνητοφωνημένες δηλώσεις του ιδίου του κ. Αλαφούζου εναντίον του κ. Μητσοτάκη και αποκαλυπτικές περιγραφές «πληρωμών» απαντά ο κ. Τριανταφυλλόπουλος στις διαψεύσεις του κ. Αλαφούζου. Ποια θα είναι η συνέχεια...

Οι πρόσφατες καταγγελίες στην υπόθεση του λεγόμενου «μαύρου πολιτικού χρήματος» μετέτρεψαν ορισμένους από τους γνωστότερους «εισαγγελείς» του δημόσιου βίου σε κατηγορουμένους. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι εμφανίζονται να διαπλέκονται σε δίκτυο οικονομικών και πολιτικών συναλλαγών εκδότες, επιχειρηματίες και πολιτικοί οι οποίοι (κατά τα άλλα) σταδιοδρομούν χρόνια τώρα ως φλογεροί πολέμιοι της διαπλοκής εκδοτών, επιχειρηματιών και πολιτικών! Και όλα αυτά σε φόντο «βρώμικου '89», το οποίο (όπως φαίνεται) ακόμη δεν λέει να καθαρίσει.

Οι αποκαλύψεις της πρώην γραμματέως του κ. Αρ. Αλαφούζου στον δημοσιογράφο κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλο για διακίνηση «μαύρου χρήματος» προς πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων οι κκ. Κ. Μητσοτάκης και Ν. Κωνσταντόπουλος, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των καταγγελλομένων, οι οποίοι απειλούν με προσφυγές στη Δικαιοσύνη και στο Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, από την πλευρά του, δηλώνει «εγώ θα συνεχίσω τις αποκαλύψεις, με μαρτυρίες και στοιχεία και από άλλα πρόσωπα. Η έρευνα δεν στηρίχτηκε μόνο στην κυρία Χατζηβασιλείου».

Η κυρία Καίτη Χατζηβασιλείου είναι η επί 28 έτη γραμματέας του κ. Αρ. Αλαφούζου, η οποία αποκάλυψε σε εκπομπή του κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλου ότι την περίοδο 1989-1993 ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης και ο τέως πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Ν. Κωνσταντόπουλος εισέπρατταν σημαντικά χρηματικά ποσά από τον κ. Αλαφούζο. Η κυρία Χατζηβασιλείου, όπως λέει, γνώριζε από πρώτο χέρι τις συναλλαγές αυτές αφού τις εκτελούσε η ίδια, κατ' εντολήν του εργοδότη της, και παράλληλα κρατούσε αρχείο των λογαριασμών και των ποσών που ελάμβαναν οι δύο πολιτικοί.

Για τον κ. Μητσοτάκη είπε ότι έστελνε τον οδηγό του, ο οποίος έπαιρνε φεύγοντας σακ βουαγιάζ με μετρητά (τα είχε γεμίσει η ίδια, τρεις φορές με το ποσόν των 30 εκατ. δρχ. - 88.041 ευρώ). Ο οδηγός κατευθυνόταν σε κεντρική οδό της Αθήνας όπου βρίσκονται τα γραφεία της ΝΔ, αλλά επειδή εκεί κοντά είναι και το σπίτι του κ. Μητσοτάκη δεν ήξερε πού ακριβώς κατέληγαν οι τσάντες με τα λεφτά.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία της κυρίας Χατζηβασιλείου, πήγαινε ο ίδιος στο γραφείο του κ. Αλαφούζου και έφευγε με επιταγές. Αυτό, είπε, έγινε τρεις-τέσσερις φορές, όχι μόνο σε προεκλογικές περιόδους, και ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος εμφανιζόταν ως άτυπος νομικός σύμβουλος του επιχειρηματία αφού επισήμως δεν ανελάμβανε υποθέσεις του.

Η κυρία Χατζηβασιλείου πρόσθεσε ότι δεν είχε δει ποτέ το όνομα του κ. Κωνσταντόπουλου ως νομικού συμβούλου στις επιχειρήσεις Αλαφούζου. Εξέφρασε επίσης την εκτίμηση ότι λειτουργούσε «σαν τη φωνή του επιχειρηματία στη Βουλή» αφού πολλές φορές είχε υπερασπιστεί εκεί τις θέσεις του επιχειρηματία. Σύμφωνα με τον κ. Τριανταφυλλόπουλο, ο κ. Κωνσταντόπουλος επετίθετο εκ συστήματος στη Βουλή εναντίον όσων ο κ. Αλαφούζος είχε επιχειρηματικές ή άλλες διαφορές.

Η πρώην γραμματέας είπε ακόμη ότι γνώριζε και άλλους πολιτικούς που επισκέπτονταν τον κ. Αλαφούζο με σκοπό να πάρουν χρήματα. Για τα στοιχεία αυτά η κυρία Χατζηβασιλείου έχει καταθέσει υπόμνημα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά.

Οσα είπε η κυρία Χατζηβασιλείου προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων. Ο κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά του κ. Τριανταφυλλόπουλου επειδή «εξαπέλυσε μια επιμελώς σκηνοθετημένη συκοφαντική εκστρατεία» εναντίον του. Υπενθύμισε επίσης ότι ο δημοσιογράφος «αναμασά παλαιές συκοφαντίες του 1993, που όλες ξεκαθάρισαν από τότε και για τις οποίες προσφάτως αποφάσισε η Δικαιοσύνη».

Ο κ. Μητσοτάκης φέρεται να έχει ζητήσει τρεις φορές τις κασέτες της εκπομπής από τον τηλεοπτικό σταθμό Alter χωρίς να πάρει απάντηση και κάθε φορά κοινοποιεί τα αιτήματά του στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Οταν ένας τηλεοπτικός σταθμός αρνείται να παραχωρήσει επίμαχο υλικό σε όποιον έχει έννομο συμφέρον, κινδυνεύει με κυρώσεις.

«Ψευδή και συκοφαντικά» χαρακτήρισε τα όσα ειπώθηκαν στην εκπομπή και ο πρόεδρος της «Καθημερινής» κ. Αρ. Αλαφούζος και δήλωσε ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη, τόσο κατά του κ. Τριανταφυλλόπουλου όσο και κατά της κυρίας Χατζηβασιλείου. Ο κ. Αλαφούζος μιλάει για «προσπάθεια διασυρμού του» και για «οργανωμένη επίθεση» εναντίον του η οποία «εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους - να κλονίσει το όνομα και την αξιοπιστία του ως πολίτη και επιχειρηματία, και να πλήξει πολιτικά πρόσωπα διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και την ιστορία».

Ο κ. Κωνσταντόπουλος χαρακτήρισε τον κ. Τριανταφυλλόπουλο «θλιβερή μαριονέτα» και αναρωτήθηκε «ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την επίθεση». Μίλησε για «χοντροκομμένα ψέματα» εναντίον του καθώς θεωρεί ότι η επαγγελματική του διαδρομή δεν ήταν κρυφή ούτε λειτουργούσε ως άτυπος νομικός σύμβουλος του κ. Αλαφούζου.

Αντιθέτως, λέει, ως το 1996 ήταν νομικός σύμβουλος της Ερμής ΑΕ, ιδιοκτήτριας εταιρείας της «Καθημερινής» και του Σκάι, καθώς και των κκ. Αρ. και Ι. Αλαφούζου, και νομικός συνεργάτης (μαζί με άλλους δικηγόρους) σε υποθέσεις που αφορούσαν στελέχη των δύο μέσων. Επίσης δηλώνει ότι ήταν επί δέκα χρόνια νομικός σύμβουλος της «Ελευθεροτυπίας» και δικηγόρος πολλών άλλων εφημερίδων, περιοδικών, αλλά και εκδοτών και δημοσιογράφων.

Αν και διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989, ο ίδιος περιγράφει με μελανά χρώματα τη σχέση του με την οικογένεια Μητσοτάκη εξαιτίας της υπεράσπισης ατόμων που κατηγορούνταν για τρομοκρατία (Ρασίντ, Σκυφτούλης, Σερίφης κ.ά.), της ιστορίας του Σκάι και της αντίθεσής του στον λεγόμενο «τρομονόμο».

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Τρίτη επισήμανε ακριβώς αυτό το γεγονός: «Ολοι οι δημοσιογράφοι ξέρουν τη σύγκρουσή μου τότε για συγκεκριμένες υποθέσεις με την τότε κυβέρνηση, τα σχόλια του γραφείου Τύπου της ΝΔ. Επιπροσθέτως υπάρχει και κάτι το οποίο δικαιούμαι να επικαλεστώ. Ολες οι υποθέσεις που χειρίστηκα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια και υπήρξαν αθωωτικές αποφάσεις ή απαλλακτικά βουλεύματα».

Είναι βέβαιο πάντως ότι εκπροσώπησε την οικογένεια Αλαφούζου σε όλες τις μεγάλες ποινικές εμπλοκές της, από τις υποθέσεις λαθρεμπορίας πετρελαίου και τη μήνυση της κυρίας Μαρίκας Μητσοτάκη κατά της «Καθημερινής» για δημοσιεύματα που αφορούσαν το ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες ως την υπόθεση των υποκλοπών της περιόδου 1990-1993 κ.ά. Ο κ. Κωνσταντόπουλος εξελέγη πρόεδρος του Συνασπισμού τον Δεκέμβριο του 1993, πράγμα που σημαίνει ότι, κατά δήλωσή του, επί τρία (τουλάχιστον) έτη ήταν παράλληλα αρχηγός κόμματος και νομικός σύμβουλος εκδοτών και εφοπλιστών.

Εκείνη την εποχή (1993-1996) ο Συνασπισμός έμεινε εκτός Βουλής, οπότε ο κ. Κωνσταντόπουλος επικαλείται την ανάγκη να εργασθεί και να διατηρήσει δραστήριο το δικηγορικό του γραφείο. Αλλά το 1998 υπογράφει ως δικηγόρος το απολογητικό υπόμνημα του κ. Τεγόπουλου κατά του κ. Σ. Κόκκαλη, ο οποίος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη για σειρά σχολίων της «Ελευθεροτυπίας» όπου ο επιχειρηματίας χαρακτηριζόταν «μεγαλομιζαδόρος, μαυραγορίτης, μεγαλέμπορος δημοσίων υπαλλήλων, νονός όλων των τυχερών παιχνιδιών» κ.ά. Ο Συνασπισμός είχε επιστρέψει στη Βουλή ήδη από το 1996. Ο κ. Κωνσταντόπουλος έχει ξεκινήσει συναντήσεις με την Πρόεδρο της Βουλής, τους αρχηγούς των κομμάτων, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις ενώσεις των δημοσιογράφων και των ιδιοκτητών ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να ιδρύσει ινστιτούτο, κατά «των τηλεδερβίσηδων», όπως λέει.


Η αρχή των γεγονότων που οδήγησαν στις πρόσφατες αποκαλύψεις βρίσκεται περίπου 20 χρόνια πίσω. Το 1988, μετά τη φυγή του Γ. Κοσκωτά στη Βραζιλία, ο κ. Αρ. Αλαφούζος με τη σύμφωνη γνώμη του τότε προέδρου της ΝΔ κ. Κ. Μητσοτάκη αγόρασε την εφημερίδα «Καθημερινή» και τον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι.

Εναν χρόνο μετά, επήλθε ρήγμα στις σχέσεις των δύο ανδρών. Την αιτία αποκάλυψε τέσσερα χρόνια αργότερα ο ίδιος ο κ. Αλαφούζος σε κατάθεση που έδωσε (Αύγουστος 1993) στον ειδικό ανακριτή εφέτη κ. Αχ. Νταφούλη. «Το 1988, όταν ήθελα να αγοράσω την "Καθημερινή" συζήτησα με τον νυν Πρωθυπουργό και εκείνος με παρακάλεσε αν μπορώ να βοηθήσω το κόμμα. Εγώ δέχτηκα και έδωσα εκατοντάδες εκατομμυρίων στο κόμμα. Ομως διαπίστωσα ότι κόμμα και Μητσοτάκης είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι τα χρήματα δεν πήγαν στο κόμμα. Γι' αυτό όταν στα τέλη του 1989 με παρακάλεσε πάλι, του είπα ότι δεν είναι δυνατόν να του δίνω χρήματα και να μην πηγαίνουν στο κόμμα και δεν είμαι διατεθειμένος να βοηθήσω στις εκλογές. Αυτός θύμωσε και ήταν ο μοναδικός λόγος που άρχισε να με κυνηγάει». Ο κ. Αλαφούζος αργότερα ανακάλεσε αυτή την κατάθεση, ο κ. Τριανταφυλλόπουλος όμως υποστήριξε ότι η ανάκληση των κατηγοριών δεν αφορούσε τα χρήματα των σακ βουαγιάζ, για τα οποία δεν έχει γίνει καμία έρευνα.

Σε συνέντευξη που έδωσε εκείνη την εποχή στη δημοσιογράφο της εφημερίδας «Τα Νέα» κυρία Τζώρτζια Κοντράρου και η οποία παρουσιάστηκε την Πέμπτη από τηλεοράσεως, ο κ. Αλαφούζος ακούστηκε να λέει ότι «επειδή του Μητσοτάκη τού ξεφεύγουν κουβέντες κατάλαβα ότι τα χρήματα (σ.σ.: περίπου 90 εκατ. δραχμές - 264.123 ευρώ) σε σακ βουαγιάζ τα διέθετε σε όχι θεμιτούς σκοπούς. Εγώ δυσφόρησα». Κατόπιν αποκαλύπτει ότι επί οικουμενικής κυβερνήσεως«πληροφορήθηκε ότι έστελνε τα χρήματα σε ψευδομάρτυρα που χρησιμοποιούσε για την παραπομπή του Ανδρέα».

Στις αρχές του 1991 πολλοί διεκδίκησαν τηλεοπτικές άδειες, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ι. Αλαφούζος, γιος του Αριστείδη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία δεχόταν σκληρές επιθέσεις από τον Σκάι, αρνήθηκε να του δώσει άδεια. Τότε εκείνος πήγε στον Υμηττό με σκοπό να εγκαταστήσει κεραίες και βρέθηκε αντιμέτωπος με αστυνομικές δυνάμεις. Η σύγκρουση θα γενικευθεί.

Ο κ. Μητσοτάκης με δήλωσή του σε τηλεοπτικό σταθμό κατηγόρησε τον κ. Αλαφούζο ότι κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το 1992 ο κ. Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμφθηκαν από τον εισαγγελέα στη Δικαιοσύνη για λαθρεμπόριο καυσίμων με τα πλοία «Ενάλιος Αίθρα» και «Ασπρονήσι». Η τελευταία δίκη έγινε το 1995 και ήταν αθωωτική για τους κατηγορουμένους.

Την άνοιξη του 1993 ήλθε στην επιφάνεια η υπόθεση των υποκλοπών τηλεφωνικών συνομιλιών του Α. Παπανδρέου και άλλων στελεχών του ΠαΣοΚ από τους Μαυρίκη - Γρυλλάκη, από τα υπόγεια της Ρηγίλλης, του Μεγάρου Μαξίμου και του ΟΤΕ στην Πατησίων, για λογαριασμό του κ. Κ. Μητσοτάκη. Τότε η κυβέρνηση έστειλε σε δίκες πολλούς εκδότες εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και τον κ. Αλαφούζο, επειδή δημοσίευσαν το περιεχόμενο των κασετών. To 2001 o στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης, στενός συνεργάτης του κ. Μητσοτάκη, αποκαλύπτει στο βιβλίο του «τέρατα και σημεία» για την περίοδο εκείνη, καθώς μέσα από περιγραφές για συνωμοσίες, παγιδεύσεις ανθρώπων και τηλεφώνων, μεθοδεύσεις, εκβιασμούς, δωροδοκίες αναδύεται ένα ζοφερό παρακράτος το οποίο έδρασε ανενόχλητο για περίπου τέσσερα χρόνια.

Τον Ιούνιο του 1993 ο κ. Αλαφούζος κατέθεσε στον εισαγγελέα κ. Γ. Ζορμπά ότι «ηθικός αυτουργός των υποκλοπών είναι ο κ. Μητσοτάκης» και τον Αύγουστο αποκάλυψε τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω στον κ. Νταφούλη. Στις 8 Οκτωβρίου 1993, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο κ. Αλαφούζος πήρε την εκδίκησή του, λέγοντας δημόσια ότι είχε χρηματοδοτήσει τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Στις 10 Οκτωβρίου η ΝΔ έχασε τις εκλογές από το ΠαΣοΚ με διαφορά 7,5 μονάδων.

Η ιστορία του «μαύρου χρήματος» που λέγεται ότι διακινήθηκε μεταξύ Αλαφούζου - Μητσοτάκη δεν ξεχάστηκε. Το 2001 ήλθε ξανά στην επικαιρότητα με την υπόθεση Mayo. Ο κ. Κ. Λαλιώτης, τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, αποκάλυψε ότι μέσω τροφοδότη λογαριασμού της λιβεριανής εταιρείας Mayo Investments Corporation, η Νέα Δημοκρατία και η οικογένεια του κ. Μητσοτάκη διακινούσαν χρήματα την περίοδο 1989-1993.

Ο κ. Λαλιώτης έδωσε στη δημοσιότητα δύο αποδείξεις της Εθνικής Τράπεζας, εκ των οποίων η πρώτη έδειχνε την κατάθεση σε ειδικό λογαριασμό της ΝΔ στην Εθνική Τράπεζα ποσού 600.000 δολαρίων, που είχε καταθέσει ο κ. Αρ. Αλαφούζος στο Λονδίνο σε λογαριασμό τής Mayo. Η δεύτερη απόδειξη έδειχνε ότι την ίδια ημέρα (8.6.1989) δραχμοποιήθηκαν οι 600.000 δολάρια (αντιστοιχούσαν σε 101.425.100 δρχ. - 297.652,5 ευρώ) και πιστώθηκαν σε τρεχούμενο λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας. Οι κκ. Μητσοτάκης και Λαλιώτης αλληλομηνύθηκαν για συκοφαντία και εξύβριση, ζητώντας ο καθένας από τον άλλον αποζημίωση 1 δισ. δρχ. - 2.934.703 ευρώ. Τον περασμένο Ιούνιο το Εφετείο Αθηνών επέβαλε και στους δύο την καταβολή χρηματικών αποζημιώσεων για ηθική βλάβη, 100.000 ευρώ στον κ. Λαλιώτη και 22.000 ευρώ στον κ. Μητσοτάκη.

Στην εκπομπή της Πέμπτης του κ. Τριανταφυλλόπουλου ειπώθηκε ότι ο κ. Αλαφούζος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εργολήπτες, ο οποίος είχε αναλάβει την πλειονότητα των μεγάλων έργων τις δεκαετίες του '50 και του '60. Περισσότερο γνωστά είναι το καζίνο Μον Παρνές στην Πάρνηθα, το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρος Βουλιαγμένης και ο Πύργος του Πειραιά. Είχε αναλάβει επίσης σημαντικά έργα στον Αξιό, στον Νέστο και της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Με τα τεράστια κέρδη που απεκόμισε από τα δημόσια έργα στράφηκε στη ναυτιλία. Η κυρία Χατζηβασιλείου πρόσθεσε ότι και προσφάτως ο κ. Αλαφούζος είχε πάρει τουλάχιστον ένα έργο μεταφορών για τη ΔΕΗ, αλλά η οχλαγωγία των καλεσμένων εκείνη τη στιγμή δεν της επέτρεψε να συνεχίσει.
Και ενα ενδιαφέρον Ιστολογιο...
Το μαύρο μέτωπο Σκάι -Καθημερινής...
Είχα ήδη γράψει το σχόλιο μου για Σκάι- Καθημερινή, όταν μου ήρθε η είδηση:

"Τη Δευτέρα 26/4 το απόγευμα, ο διευθυντής του Ραδιοσταθμού Σκάι Άρης Πορτοσάλτε συγκέντρωσε όλους τους συντάκτες και τους ανακοίνωσε ότι μόλις η κυβέρνηση νομοθετήσει την κατάργηση του 13ου - 14ου μισθού η επιχείρηση θα προχωρήσει στις περικοπές.

Γι' αυτό όλοι πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους, ενώ τόνισε ότι θα χρειασθεί να δουλέψουν και για τη φανέλα (του σταθμού). Γενικά είπε ότι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τις θέσεις εργασίας, σημειώνοντας όμως ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ενώ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για κάποια τμήματα...
Οι εργοδότες στρώνουν το έδαφος, εμείς τι κάνουμε;" (Διαβάστε εδώ την είδηση)

Θα περικοπεί άραγε και ο μισθός της ζωόφιλης κυρίας που θεωρεί ως βασικό εχθρό των αδέσποτων τους ....μετανάστες, που όπως είπε από το μικρόφωνο του Σκάι "τα σφάζουν και τα τρώνε";

...και λίγη ιστορία
(ρεπορτάζ από το Βήμα - μόνο όταν αρχίζουν οι σκυλοκαυγάδες μεταξύ ιδιοκτητών ΜΜΕ μαθαίνουμε κι εμείς κάτι):

"...το όνομα των Αλαφούζων γίνεται ευρύτερα γνωστό μετά το 1988, οπότε η οικογένεια επεκτάθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το 1988, μετά τη φυγή του Γ. Κοσκωτά στη Βραζιλία, ο κ. Αλαφούζος με την προτροπή τού τότε προέδρου της ΝΔ κ. K. Μητσοτάκη αγοράζει την εφημερίδα «Καθημερινή» και τον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι.

Εναν χρόνο αργότερα η οικογένεια Αλαφούζου υποστηρίζει ότι έχει χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολάρια τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. K. Μητσοτάκη. Ο τότε πρωθυπουργός απάντησε ότι τα χρήματα πήγαν στο ταμείο της ΝΔ. H σχέση συνεννόησης και επαφής με τη ΝΔ επί των ημερών του κ. Μητσοτάκη άλλαξε άρδην το 1992. Τότε ο κ. Ιωάννης Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμφθηκαν από τον εισαγγελέα στη Δικαιοσύνη για λαθρεμπόριο καυσίμων με τα πλοία «Ενάλιος Αίθρα» και «Ασπρονήσι», αλλά στη συνέχεια αθωώθηκαν.
Οι σχέσεις ΝΔ - Αλαφούζου σταδιακά χειροτερεύουν. Στις 8 Οκτωβρίου 1993, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, η οικογένεια Αλαφούζου περνάει στην αντεπίθεση, καθώς καταγγέλλει τον τότε πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη ότι εκτοξεύει ψευδείς κατηγορίες εναντίον της. Τότε μάλιστα ο κ. Αλαφούζος δημοσιοποιεί ότι είχε χρηματοδοτήσει τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Στις 10 Οκτωβρίου η ΝΔ χάνει τις εκλογές από το ΠαΣοΚ με διαφορά 7,5 μονάδων (39,30% έναντι 46,88%).
Το 1993 οι δύο γιοι του κ. Αλαφούζου είχαν ήδη αρκετή εμπειρία από την ενασχόληση με τις επιχειρήσεις του πατέρα τους. Ο κ. I. Αλαφούζος έχει παραλάβει από τον πατέρα του το ραδιόφωνο του Σκάι από το 1993, ενώ προσφάτως, τον Νοέμβριο του 2005, ανέλαβε και επισήμως την ευθύνη του τηλεοπτικού σταθμού Smart TV, ο οποίος δεν λειτουργεί ακόμη. Πάντως η προηγούμενη προσπάθεια της οικογένειας Αλαφούζου να ασχοληθεί με την τηλεόραση είχε αποτύχει. Το 1997, ύστερα από πολλαπλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να ανεβάσει τα νούμερα του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, ο κ. I. Αλαφούζος πούλησε τον τηλεοπτικό σταθμό, τη διεύθυνση του οποίου είχε αναλάβει ο κ. Στ. Τσοτσορός.
Το 2001 ο κ. I. Αλαφούζος είχε καταδικαστεί από το B´ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο..."

...και το Βαθύ Κόκκινο, θυμίζει:
Μέχρι το 2007 και για πολλά χρόνια στην «Καθημερινή» εργαζόταν και ο Γ. Δελαστίκ που τότε και μέχρι σήμερα διευθύνει το «Πριν».
Η απόλυση του από εκεί συνοδεύτηκε από άρθρο της «Καθημερινής» όπου ο τότε διευθυντής της Αντώνης Καρκαγιάννης έγραφε μεταξύ άλλων:.
"Ο Γιώργος Δελαστίκ εκτός από τη δουλειά του στην «Κ» εκδίδει και διευθύνει μια μικρή εφημερίδα, το «Πριν», όπου αυτός και οι φίλοι του αναπτύσσουν τις απόψεις τους, σεβαστές πάντοτε και παντελώς αδιάφορες για την «Κ».
Στο φύλλο όμως της εβδομάδας πριν από το Πάσχα δημοσιεύθηκε ανώνυμο σχόλιο (το έγραψε καθ’ ομολογία του ο Γιώργος Δελαστίκ), όπου η «Κ», χωρίς να κατονομάζεται αλλά σαφέστατα να υπονοείται, περιγραφόταν περίπου ως εκτροφείο ξένων πρακτόρων, που και αυτοί δεν κατονομάζονταν αλλά σαφώς υπονοούνταν ή «φωτογραφίζονταν»".

Δεν νομίζει ο Γ. Δελαστίκ ότι ήρθε η ώρα να πει κάποια πράγματα με το όνομα τους;

Και μια υπενθύμιση για τον ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ.

«Ως τώρα πιστεύαμε ότι η εξάπλωση των χριστιανικών μύθων στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμη η τυπογραφία. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο καθημερινός Τύπος και ο τηλέγραφος, που μέσα σε μια στιγμή διαχέει τις επινοήσεις του σε όλη τη γη, κατασκευάζει περισσότερους μύθους μέσα σε μια μέρα (και το αστικό κοπάδι τους πιστεύει και τους διαδίδει ακόμα παραπέρα) από όσους θα μπορούσαν να παραχθούν παλιότερα μέσα σε έναν αιώνα».

Καρλ Μαρξ («Απαντα», τόμος 44, σελ. 176).

Και τέλος πάντων, ας μην ξεχνάμε πως οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. 70 χρόνια τώρα το λέει η Καθημερινή:
"Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος... Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είται εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δε είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς... Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν".

Καθημερινή - 29/4/1941

Προφανώς από το συγκεκριμένο editorial εμπνεύστηκε και ο Alexis ο δικό του περί ΔΝΤ...
Διαβάστε εδώ τις επιστολές Δελαστίκ και Μπουγάτσου...
Διαβαζω στην ΑΥΓΗ
Παιχνίδια με την πολυφωνία και την απασχόληση στον Τύπο

Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/12/2010

Να καταργηθεί η δημοσίευση των ισολογισμών των ανωνύμων εταιρειών στις εφημερίδες ζητεί επιτακτικά ο ΣΕΒ. Περιέλαβε μάλιστα την αξίωσή του αυτή στο περιβόητο υπόμνημα μαζί με άλλα μέτρα που ισοπεδώνουν την εργασία. Επικαλείται το κόστος (ασήμαντο για τα έξοδα μιας Α.Ε.) και ισχυρίζεται ότι εξέλιπε ο λόγος δημοσίευσης στις εφημερίδες, διότι η ανακοίνωση στο Ίντερνετ προσφέρει την αναγκαία διαφάνεια.

Στην αρνητική επιχειρηματολογία έχουν απαντήσει τεκμηριωμένα με υπόμνημά τους στον υπουργό Οικονομίας αρκετοί εκδότες, ιδιαίτερα μικρών εφημερίδων, επικαλούμενοι μάλιστα και τη θέση της Ένωσης Ευρωπαίων Εκδοτών, που προειδοποιούν ότι η ηλεκτρονική δημοσίευση δεν είναι ασφαλής ούτε ανταποκρίνεται στο αίτημα της διαφάνειας, τόσο αναγκαίο ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.

Τη σκυτάλη από τον ΣΕΒ πήρε χθες ο "Σκάι". Δεν μας εκπλήσσει, διότι η ιδιοκτησία Αλαφούζου δεν σέβεται το δικαίωμα των εργαζομένων στην επιχείρησή της και μετέρχεται εκβιαστικές μεθόδους για να σπάσει τις συλλογικές συμβάσεις. Ήταν, λοιπόν, επόμενο να εναντιώνεται σε ρυθμίσεις, ιδιαίτερα σε στιγμές επεκτεινόμενης κρίσης στον Τύπο, που μπορούν να λειτουργήσουν σταθεροποιητικά για τις επιχειρήσεις Τύπου, ώστε να διασφαλιστούν και η πολυφωνία και οι θέσεις εργασίας. Άλλωστε καμιά εκδοτική επιχείρηση, χρόνια τώρα, δεν είναι κερδοφόρα. Όλες στηρίζονταν σε παράπλευρα έσοδα ή σε τραπεζικά δάνεια. Οι ισολογισμοί είναι ένα αναγκαίο έσοδο για τη βιωσιμότητά τους.

Έχει ήδη επισημανθεί ότι η ισχύουσα ρύθμιση για τη δημοσίευση των ισολογισμών πάσχει και πρέπει να βελτιωθεί με τη θέσπιση ρήτρας απασχόλησης ως προϋπόθεσης για να έχουν οι εφημερίδες το δικαίωμα να δημοσιεύουν ισολογισμούς. Διαφορετικά, μία κοινωνική λειτουργία είναι δυνατόν, ορισμένες φορές, να μετατρέπεται σε αρπαχτή για αετονύχηδες. Είναι αυτοί που διατηρούν εφημερίδες με σχεδόν ανύπαρκτο προσωπικό και τιράζ μερικών εκατοντάδων φύλλων, με στόχο να λυμαίνονται τους ισολογισμούς, εξευτελίζοντας το κόστος.

Η ιδιοκτησία Αλαφούζου, που κόπτεται για την υγιή επιχειρηματικότητα, έχει αγκυροβολήσει στον χώρο του Τύπου πετυχαίνοντας ακόμη και ύποπτες ή και χαριστικές ενέργειες. Δεν έχει ξεχαστεί η υπόθεση "Ασπρονήσι" με το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Ούτε, βέβαια, η φωτογραφική διάταξη της κυβέρνησης Σημίτη (με υπουργό Οικονομίας τον Ν. Χριστοδουλάκη), με στόχο η "Καθημερινή" να μπει στο χρηματιστήριο μαζί με τα τάνκερ της οικογένειας Αλαφούζου. Παγκόσμια και επικίνδυνη πρωτοτυπία. Δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου...

Αν. Σεβ.
Και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πλήγματα και πυρά μεταξύ διαπλεκομένων

Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται ο πόλεμος οικονομικών συμφερόντων, που πυροδοτήθηκε από την απόφαση του ΕΣΡ για μη χορήγηση πιστοποιητικού διαφάνειας σε εταιρία του ομίλου Μπόμπολα.

Ολοφάνερη είναι η προσπάθεια των αντιμαχόμενων πλευρών να «προσεταιριστούν» την κυβέρνηση και να την εμφανίσουν στο δικό τους στρατόπεδο, ενώ συνεχίζεται και ο μεταξύ τους «ανταρτοπόλεμος» φθοράς.

Αίσθηση προκάλεσε η προσπάθεια της «Καθημερινής» του Αρ. Αλαφούζου να βάλει την κυβέρνηση «μπροστά στις ευθύνες της», ώστε να προχωρήσει σε μέτρα κατά των διαπλεκόμενων. Ετσι αποδοκιμάζει ευθέως τις αποστάσεις που επιχείρησε να κρατήσει προχτές ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος μεταξύ των επιχειρηματικών συμφερόντων - «η κυβέρνηση δεν υπεισέρχεται σε ενδεχόμενες επιχειρηματικές αντιζηλίες ή αντιπαλότητες» είχε δηλώσει. Παράλληλα, σε πρωτοσέλιδο σχόλιο του πρώην διευθυντή της Στ. Ζούλα επικρίνει τη θεωρία περί «συγκρούσεως συμφερόντων», επισημαίνοντας ότι με τη δικαιολογία αυτή «δύο φορές κατά την τελευταία 20ετία το ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησε στις καταγγελίες για διαφθορά και καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, με αποτέλεσμα η πολιτική ζωή του τόπου να αντιμετωπίσει άμεσα τον κίνδυνο της χειραγωγήσεώς της από εξωθεσμικούς κηδεμόνες». Μάλιστα στο «υστερόγραφο» φροντίζει να στείλει μήνυμα προς την κυβέρνηση, επισημαίνοντας με νόημα ότι «όλα αυτά θα 'πρεπε να είναι πρωτίστως κατανοητά από εκείνους, που επισήμως εκφράζουν τη βούληση και την πολιτική της σημερινής κυβερνήσεως...».

Την ίδια στιγμή, η «υποδοχή» της απόφασης του ΕΣΡ από τις εφημερίδες είναι ενδεικτική των αντιμαχόμενων «παρατάξεων» που διαμορφώνονται.

Η «Καθημερινή», για παράδειγμα, κάτω από τον εύγλωττο πρωτοσέλιδο τίτλο «Πρώτο πλήγμα στη διαπλοκή - Το ΕΣΡ σταμάτησε το έργο του Μπόμπολα», σημειώνει: «Επειτα από μακρά περίοδο αδρανείας, εθελοτυφλίας και στρουθοκαμηλισμού, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) διέγνωσε σχέση οικονομικής και οικογενειακής εξάρτησης, καθώς και ταύτιση συμφερόντων μεταξύ της κατασκευαστικής ΑΚΤΩΡ, αφ' ενός, επικεφαλής της οποίας είναι ο Λ. Μπόμπολας και των εκδόσεων ΠΗΓΑΣΟΣ, αφ' ετέρου, που διευθύνεται από τον πατέρα του Γ. Μπόμπολα και - ως εκ τούτου - αρνήθηκε τη χορήγηση πιστοποιητικού διαφάνειας στη συγκεκριμένη κατασκευαστική εταιρεία. Η άρνηση του ΕΣΡ, πρώτη μετά από τη χορήγηση άλλων σαράντα στη συγκεκριμένη εταιρία τα προηγούμενα χρόνια, συνιστά ένα πρώτο πλήγμα στον κύκλο της γνωστής σε όλους διαπλοκής».

Αντίθετα το «Εθνος» σε καταχωνιασμένο... στη σελίδα 40 ρεπορτάζ χαρακτηρίζει «Πρωτοφανή» την άρνηση του ΕΣΡ να χορηγήσει πιστοποιητικό διαφάνειας στον «Ακτορα», επισημαίνοντας ότι η απόφαση της πλειοψηφίας του ΕΣΡ στηρίζεται σε έωλα στοιχεία. Ευθυγραμμισμένη και η άλλη εφημερίδα του ομίλου Μπόμπολα, η «Ημερησία» υπογραμμίζει ότι «με σαθρά επιχειρήματα το ΕΣΡ αρνήθηκε τη χορήγηση πιστοποιητικού διαφάνειας, ενώ ήδη έχουν εκδοθεί 10 επί κυβέρνησης ΝΔ και 100 στην τελευταία 3ετία».

Η «Ελευθεροτυπία» συσχετίζει την απόφαση του ΕΣΡ με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «νταβατζήδων», σημειώνοντας στην πρώτη σελίδα ότι «η άρνηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης να χορηγήσει πιστοποιητικό διαφάνειας στην ΑΚΤΩΡ, αποτελεί το πρώτο "μπαμ" λίγες μέρες μετά τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στου Μπαϊρακτάρη». Στο ίδιο μήκος κύματος και τα «Νέα», που στο σχετικό ρεπορτάζ επισημαίνουν ότι «λίγες μόνο ημέρες μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στου Μπαϊρακτάρη και τις διαρροές από το Μαξίμου ότι "η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί με τη διαπλοκή", το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης απέρριψε με ψήφους 4 έναντι 3 τη χορήγηση πιστοποιητικού διαφάνειας στην κατασκευαστική εταιρεία ΑΚΤΩΡ, συμφερόντων Λεωνίδα Μπόμπολα, επικαλούμενο συνταγματικό κώλυμα».

Ο «Ελεύθερος Τύπος» αναζητεί τον ένοχο «δείχνοντας» προς την πλευρά του Εμφιετζόγλου: «Η πρώτη απορριπτική πράξη για πιστοποιητικό διαφάνειας στην εταιρεία ΑΚΤΩΡ του Λεωνίδα Μπόμπολα από το ΕΣΡ είχε κατατεθεί καταγγελία του προέδρου της ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ Πρόδρομου Εμφιετζόγλου ότι πατέρας και υιός Μπόμπολας είχαν κοινό λογαριασμό».

«Το πρώτο χτύπημα στους βαρόνους των ΜΜΕ και τους διαπλεκόμενους έδωσε το ΕΣΡ» θεωρεί η «Απόφαση» τη μη έκδοση πιστοποιητικού διαφάνειας στην εταιρία ΑΚΤΩΡ.

Παράλληλα το «Εθνος» δεν ξεχνά να απαντήσει στο πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής». Κρατώντας τον ίδιο τίτλο, «αυτά που όλοι γνωρίζουν», γράφει: «Ο "εθνικός νταβατζής" Αρ. Αλαφούζος έγραψε χτες ένα πρωτοσέλιδο σχόλιο, απόπειρα απάντησης σε όσα το "Εθνος" του καταμαρτύρησε, αλλά... ξέχασε ορισμένα βασικά πράγματα, απ' αυτά που "όλοι γνωρίζουν"». Απαριθμεί στη συνέχεια επτά «περιπτώσεις διαπλοκής», μεταξύ των οποίων η «μεταβίβαση της "Καθημερινής" και της "Γραμμή Α.Ε." από την αυτοκρατορία του απατεώνα Κοσκωτά στην οικογένειά του», τα χρέη του Αρ. Αλαφούζου στα ασφαλιστικά ταμεία, τις «πρωτοφανείς και σκανδαλώδεις ρυθμίσεις» για την παρουσία της «Καθημερινής» στο Χρηματιστήριο, οι προσπάθειες να μην περάσει η νομοθεσία που καταργούσε τα μονοπύθμενα ρυπογόνα πλοίων, η υπόθεση «Ασπρονήσι» κ.ά. Και το άρθρο καταλήγει: «Ολοι πλέον γνωρίζουν ότι ο Αρ. Αλαφούζος είναι ο "εθνικός νταβατζής" που επιχειρεί να χειραγωγήσει τον Κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του, αυτοανακηρυσσόμενος σε τιμητή της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου (Δεν είναι διαπλοκή αυτό;). Και όχι μόνο αυτά...».

Ambitious plans to realize Alexandros Iolas’s

Ambitious plans to realize Alexandros Iolas’s vision
Collector’s dream museum may come true


Alexandros Iolas standing in front of the entrance of his home in the late 1970s.

By Alexandra Koroxenidis - Kathimerini English Edition

One of the most fervid wishes of Alexandros Iolas was to bestow his collection of antiquities — a rich and rare compilation from eastern and western civilizations — to the Greek state. It was with the same enthusiasm that he also hoped to donate his estate in Aghia Paraskevi to the local municipality and turn his home, together with its rich collection of contemporary art, into a state-owned museum that would bear his name.

In life, Iolas never saw his wish fulfilled. Ironically, in fact, he was accused at various times of illegal trafficking in antiquities, an accusation which, however, was never substantiated. The Iolas case was veiled in mystery and soon passed over in silence. Whether out of negligence, procrastination or false calculations, the Greek state ended up missing out on what was a rare and inestimable collection. It also relinquished an opportunity to acquire a museum of modern and contemporary art which, because of its owner’s clout and prestige, would have attracted international attention to Greece. Iolas died in bitterness, his collection was looted or dispersed by his heirs across the world and instead of a museum, his now-ravaged house ended up being a sad reminder of past glories.

But his initial wish was never fully forgotten. Even before Iolas’s death, Nikos Stathoulis, an art critic, owner of the Downtown gallery (one of the first “alternative” galleries in Athens) and author of a biography on Iolas, has been fighting to make the Alexandros Iolas museum a reality.

Stathoulis met Iolas in the early 1980s when the latter asked him to write his biography and also commissioned him to write a second book on his life, which, both agreed, would be published at a certain point after Iolas’s death (release of the second book is expected in the near future).

Stathoulis experienced from close-up episodes in the life of this gifted man, his dream of donating a museum to the Greek state, and his consequent disillusionment.

Since then, he has tried to reinstate something of this original wish. Equipped with a clear sense of Iolas’s ideas on art and an understanding of his personality, Stathoulis has been working toward the creation of a lively, dynamic museum that will house a prestigious collection while also carrying Iolas’s legend.

Stathoulis has helped the Greek Ministry of Culture realize the importance of buying the estate from its present owner, Spyros Georgiou, a civil engineer to whom Iolas’s sister sold the property for 500 million drachmas (1.46 million euros) around seven years ago. Once in the state’s possession, the plan is for the estate to be handed over to the Municipality of Aghia Paraskevi for hosting cultural events, which is roughly what Iolas wanted to do with it while he was still alive. (He had also bought four acres on a site located across from his estate and donated them to the municipality for the purpose of a public park, and commissioned large sculptures for the park, which, however, were never placed in situ).

Rather than turn the estate into a local cultural center, however, Stathoulis is opting for a sophisticated, international museum on modern and contemporary art modelled after the vision of Iolas. The museum’s art collection will consist of artists’ donations and works on loan from major foundations and institutions worldwide, such as the Andy Warhol Foundation and the Dominique de Menil Foundation in Texas. Stathoulis has been in constant contact with such foundations and museums internationally as well as with artists that worked with Iolas.

Iolas’s legendary name and the respect it commands have already sensitized people in the arts internationally to help toward realizing the museum. Coupled with Stathoulis’s commitment and sophisticated vision, this is how works of great artistic worth — similar to those by Magritte, Warhol, Matta, Niki de St Phalle, Jean Tinguely, and De Chirico — may become accessible to the Greek public. The museum is also planned as a dynamic, lively institution that will promote the works of young artists. According to Stathoulis, this sense of dynamism comes close to Iolas’s vision.

Almost two decades down the road, the potential for the Alexandros Iolas museum seems brighter than ever. For the past five years the current mayor of Aghia Paraskevi, Antonis Sideris, has been a major supporter of the project.

During the past month, Stathoulis, together with Sideris, have drawn up an honorary committee for the museum: artists Takis and Pavlos, director of the Benaki Museum Angelos Delivorias, and Niki Goulandri, founder of the Museum of Natural History, are among the members that make up this eminent committee. They have responded enthusiastically to the idea and so have people in the arts internationally, such as the director of the National Museum of Modern Art of the Centre Pompidou, Alfred Paquement, and Jack Lang.

The fact that the project has the support of an eminent committee may help resolve the major problems that hinders the museum’s establishment, namely that the property (around seven acres in total and a total of 1,400 square meters for the house alone) has still not been bought by the government. Back in 1998 and mainly through Stathoulis’s concerted efforts, Iolas’s home was declared a listed building. Shortly thereafter, the land was deemed suitable of expropriation. Moreover, plans were made for including the museum project in the Cultural Olympiad budget, but they never came through.

In 2003, a purchase price of 9 million euros was decided for the property. The government guaranteed 4 million euros out of the total price, with the remaining 5 million still pending before the property becomes state-owned. Luckily, things look positive and there are good signs that the government will actually come through with the payment.

When that happens and the property becomes state-owned, Stathoulis and his team will start working on making a dynamic, international museum. It will be a tribute to Alexandros Iolas and, potentially, a substantial contribution to Greek cultural life.