1/30/2011

Iolas -Ρουσβελτ Θεοδωρα

Of Theo I Sing
by Brooks Peters



One of my favorite authors has died. A brilliant writer who penned nine fascinating novels, some of them highly regarded by such well-known literary figures as Patricia Highsmith, Peter Quennell, and John Betjeman. And yet, three weeks after her death, The New York Times has yet to publish her obituary. The fact that she also happened to be the granddaughter of President Theodore Roosevelt makes this all the more perplexing. Her name was Theodora Keogh.

Well, actually when she died this month in North Carolina she was known as Mrs. Arthur A Rauchfuss. Never heard of her? That does not surprise me. She lived in relative obscurity for the last four decades. Very few people in her own town knew she was the granddaughter of T. R. It was something she fought hard to keep secret. She preferred to be known for her own accomplishments, and when they were no longer in the spotlight, she chose anonymity.

I first stumbled across the name Theodora Keogh while researching an article on the Roosevelt family. I was hired to do an overview of the Roosevelts of Oyster Bay; those family members in the Teddy Roosevelt camp as opposed to the Hyde Park Roosevelts of F.D.R.’s side. (photo of Theodora below courtesy of davekiersh).

I’d always preferred the Sagamore Roosevelts. To me they represented strong wills, independence and adventure. So when I began to research T. R.’s son Archibald Roosevelt I learned of one of his daughters, Theodora, who obviously was named for her famous grandfather. But I was hindered in my quest for information since there were scant details published about her, and the family members I spoke to either knew very little about her or preferred not to discuss her. The exception was Melinda Jackson, a beautiful young dancer, who seemed to identify with her strong-minded and exotic relative. She encouraged me to read Theodora’s novels. This was back in the days before the internet and I was not able to find any of Theodora Keogh’s books in print. Nor did the local library have any copies on hand. I had to go to the main branch of the New York Public Library in Manhattan and request copies. As I was under a tight deadline, there wasn’t time to read them all but I managed to skim through one with the intriguing title The Fetish, hoping to find juicy risque sections that would add a little spice to my article. Alas, I didn’t find anything obviously prurient, but I was struck by the marvelous prose and writing style. This woman had a very modern attitude for the time period in which she was writing. I was intrigued, but put it on hold while I finished the article. In time, I forgot about Theodora Keogh.

Then, about ten years later, I read in the New York Times that my favorite bookstore in Manhattan was closing. A Different Light, which catered to the gay and lesbian community, was shutting its doors due to a lack of business. Apparently Barnes & Noble had killed it. They were having a sale of their older gay book collection and I raced down to buy what was left. I found a copy of a novel entitled The Double Door. I was amazed to find that the author of the book was none other than Theodora Keogh. Had she written a gay novel? I was intrigued. I bought the book, raced home and read it from cover to cover. It turned out to be a very peculiar novel about a young woman who finds that her father is keeping a male lover in the townhouse next door.

The “double door” of the title is the special entrance he created so he could visit his lover in secret. The whole story had vague echoes of the infamous Wayne Lonergan case. He had been convicted of killing his cafe society wife, a young heiress who happened to be the daughter of the man who was keeping him as a sort of male gigolo. Others have claimed that Keogh was thinking more of the Marquis de Cuevas, a high society ballet enthusiast married to a Rockefeller, who allegedly kept a male lover or two on the side. Regardless of its sources, the story intrigued me. The Double Door was written in 1950, long before gay novels became the vogue. Theodora Keogh was a generation ahead of her time. It is a book that is mysterious, mystifying and completely original.
The photographs on the back of the dust jacket for The Double Door showed a beautiful, rather fey creature with a dancer’s limber body and an eccentric’s love of posing. At the time, Theodora was married to Tom Keogh, a costume designer and artist. He is perhaps best known for designing the costumes for the Vincente Minnelli film The Pirate, starring Gene Kelly and Judy Garland.

The couple led a bohemian lifestyle in Paris. Prior to that, I learned, Theodora had been a dancer and toured with Alexander Iolas in South America. Salvador Dali had designed her rather outlandish costumes. All one could glean from these glimmers of insight was that Theodora was a maverick who had left her more conservative Oyster Bay relatives in the dust. I couldn’t help but identify with her. She reminded me a bit of her famous relative Alice Roosevelt Longworth, although I was certain Theodora’s views were far more liberal. (Below is a shot of her husband Tom Keogh, at left, perhaps with Leslie Caron, although it is difficult to tell. She starred in Daddy Long Legs, another film for which Keogh did the costumes. Following that is one of his illustrations.)

Over the years, I made a point of buying Theodora Keogh’s books whenever I found them. Prior to the mid 90s, it was nearly impossible. But then the internet was launched and suddenly one could simply type her name into Bookfinder.com or Amazon and come upon dozens of her tomes. My particular favorite is The Tattooed Heart, a marvelously atmospheric novel about a young boy and girl living in the Hamptons. Abandoned by their high-flying, distracted parents, they create their own universe amid the sand dunes and privet hedges of the East End. I found a copy while book-hunting in Charlottesville, Virginia — a first edition signed by Theodora Keogh hersel

I also enjoyed the racy pulp versions of her novels. As her fame grew, it seemed to me in hindsight, her books were marketed with even more salacious blurbs. Her tales were hyped as being laced with forbidden love, perversion and subterranean sex. The Fascinator delved into the dark world of “irresistible temptation”. The Fetish was a “dynamic novel of desire and damnation”! Meg tackled the mind of a young girl who was raped. The Double Door became “a throbbing novel of innocence and evil”. Gemini delved into the tragedy of incest: a forbidden love between twins! The Mistress (the American name for the novel The Fetish) described a seductress’s “haunting beauty” which “drew men to her. Her twisted desires consumed them.” The trend culminated in the strangest tale of all, The Other Girl: “The shocking story of a twisted love in the never-never land of Hollywood misfits.” That novel, inspired in part by the notorious “Black Dahlia” murder (of Elizabeth Short) had dark lesbian overtones and was marketed with the figure of a nude girl on the cover covering her face in shame.

Who wouldn’t want to read these “sordid” pulps? Well, perhaps the reason Theodora Keogh is not better known is that these books are not sordid, nor are they salacious. While they are certainly unusual and at times bizarre, they never were written to be “one-handers” as some vintage sleaze titles were. Keogh’s writing is refreshing and quite modern. Her purple prose was a light shade of violet. Yes, some of it is quirky and self-indulgent. She might have benefited from some more effective editing. But name one writer who wouldn’t? What works in the world of Theodora Keogh is her magical and insightful imagination. At a time when most books delved only glancingly at adolescent sexuality, homosexuality, lesbianism, fetishes and childhood abuse, Theodora Keogh explored them with a sophisticated, revelatory, and entirely unsentimental eye.

After completing my collection of Keogh titles, I kept looking for information about her. I reasoned that she must be in her 80s and perhaps had died. I thought of contacting Melinda Jackson again, but I had not been happy with the way my piece on the Roosevelts had been edited (chopped up, is a better word), and was concerned she would react negatively to any further inquiries. So I combed the internet constantly, hoping to learn more about her. The only person I ended up making contact with was an artist named David Kiersh, who has amassed an impressive archive about her, including photographs and books, as well as paintings by Theodora Keogh’s handsome husband, Tom. He did the cover art for many of her books, including Street Music, a touching, odd little novel about a man who befriends a child criminal.


Then out of the blue I got an email from a wonderfully helpful writer named Robert Nedelkoff who had noticed a tiny mention of Theodora on my relatively new MySpace page. He told me that Theodora Keogh had died and sent me links to her obituary in the Charlotte Observer. We then struck up a conversation about Theodora Keogh and other neglected authors that has been fascinating and lively. He also told me that Hugo Vickers, who penned the brilliant biography of Cecil Beaton, among many other achievements, has written a full-length obituary about her in the Telegraph. (see link here). How ironic that it is the British press which goes to the trouble of writing about this granddaughter of one of the most popular and beloved American Presidents while the New York Times, the newspaper of record in the United States, completely ignores her passing. One has to ask why has-been movie stars and long-forgotten opera singers get immediate coverage in the Times when they die, but a writer of nine ground-breaking novels does not? Theodora Roosevelt Keogh O’Toole Rauchfuss deserves much better. bookend3.gif
René Magritte: 1898-1967

Born on November 21, 1898 in Lessines, Belgium, René François Ghislain Magritte was a major figure in the Surrealist movement and is considered by many to be the greatest Belgian artist of the 20th century. From 1916 – 1918, Magritte studied at the Académie Royale des Beaux-Arts in Brussels under Constant Montald and his early paintings were Impressionistic in style. Between 1919 and 1924, Magritte was influenced by Futurism and abstraction under the influence of Cubo-Futurism. He was particularly impressed by the work of Giorgio de Chirico. However, “his doubts about abstract art led him to reintroduce more overt imagery into his work.”

By 1921, Magritte had completed his service in the Belgian infantry after which he worked as a draughtsman for a wallpaper factory and a poster and advertisement designer. In 1922, he married Georgette Berger whom he had known since childhood. In 1926, Magritte gained a contract with Galerie la Centaure in Brussels which enabled him to paint full-time. He had his first solo exhibition there in 1927. From 1927 – 1930, Magritte lived in Le Perreux-sur-Marne, near Paris, where he associated with Surrealists including Jean Arp, André Breton, Salvador Dalí, Paul Eluard, and Joan Miró. From the 1920s, Magritte also experimented with black-and-white still photography, “borrowing subjects from his paintings in order to record unconventional staged situations.”

“Magritte played an important role in the foundation of the primarily literary Belgian Surrealist group in 1926. He was also active in the formation of the group’s theories, which were developed independently from those of the French Surrealists. While the French strove for a transcendent experience of reality through the expression of the unconscious, Magritte tried to reach the same goal by consciously disrupting conventions for representing reality. In order to express his views about mysterious and inexplicable levels of experience beyond surface appearances, he changed the conventional order of objects, altered form, created new objects and redefined the relationship of words to images.”

Magritte is known for his “standardized human types” especially the man in the bowler hat who makes numerous appearances in his paintings. “Words and texts also began to play an important part in the paintings as a way of provoking an analysis of conventional assumptions as in the Treachery of Images (1929), in which a precise image of a pipe is accompanied by an inscription, ‘Ceci n’est pas une pipe’, that draws our attention to the essential difference between an actual object and its representation in two dimensions.”

During the Great Depression of the 1930′s, Magritte and his brother Paul opened Studio Dongo in Brussels where they produced work for advertising and publicity including stands, displays, posters, advertising texts, drawings, and photo-montages. Magritte exhibited only two time at the Palais des Beaux-Arts in Brussels during this time. In 1938, his friend E. L. T. Mesens purchased the stock of Galerie la Centaure and moved to London, where he became director of the London Gallery. Through this action, Magritte gained greater recognition in Great Britain.

In reaction to WWII, Magritte adopted a more colourful, “painterly” style. “From 1943 even making use of a parody of Impressionism with lighter colours, while maintaining the Surrealist character of the imagery. Although he was consciously mocking Impressionism, such works were strongly criticized in Surrealist circles.” Following this, Magritte created a whimsical body of oil paintings and gouaches which he exhibited in his first solo show in Paris at the Galerie du Faubourg. The style of these works were somewhat related to Fauvism and were partly a way of “attacking what he considered the superficiality of the French public.”

In 1948, Magritte, already having considerable recognition as a part of the Surrealist group, became internationally famous when he signed a contract with New York Dealer Alexandre Iolas. From 1953 he exhibited often at the galleries of Alexander Iolas in New York, Paris, and Geneva. Magritte’s critical and popular recognition continued to grow during and after the 1960s. Retrospectives were held in 1954 at the Palais des Beaux-Arts in Brussels and in 1960 at the Museum for Contemporary Arts, Dallas, and the Museum of Fine Arts in Houston. From 1956, Magritte also produced a series of short and often humorous Surrealist films, using friends as directors and actors. In 1965, Magritte traveled to New York for the first time for his retrospective at Museum of Modern Art.

René Magritte died from cancer of the pancreas on August 15, 1967. His work has influenced generations of artists, including Pop, minimalist, and conceptual art.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ 1
.
Αλέξανδρος Ιόλας: Ο ιδιοφυής μαικήνας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΛΑΚΗΣ (ethnos.gr)
Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια, την αποθέωση και τη μικροπρέπεια. Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και -πάνω απ’ όλα- ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα- ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.
Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ- την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει: Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός, απρόβλεπτος, υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος και -εν τέλει- αξεπέραστος
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908 και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού. Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών» οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.
Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή περίπτωση: Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.
Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο -με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε την Κλυταιμνήστρα. Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη».
Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει, τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Nelly’s.
Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες- ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο. Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά για την Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο σώμα του, στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.
Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι- την κόρη του διάσημου χορευτή. Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορευτές του κόσμου. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική του καριέρα, ενώ -παράλληλα- έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης. «Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια -ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο έργων τέχνης. Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου Ιόλα: Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.
Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό. Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα, παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις: πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.
Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery. Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο. Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο, πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.
Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως- συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων -εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους, ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας -και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί: Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι, το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.
Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική, αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα- τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά συμβόλαια. Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953 διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.
Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί -όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο, Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά- εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει, στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα, ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή: έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί -τελικά- με την πτώση του.
Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομά του. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια, με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος από έναν λαό που ο ίδιος -σε όλη του τη ζωή- τον είχε στο μυαλό του εξιδανικεύσει. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε!
Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα» στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια- τον πρόλαβε το ανάξιο τέλος του. Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού- να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η -άνευ όρων και ορίων- επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν. Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και ανησυχητικά θλιβερό...

"Art and Activism: Projects of John and Dominique de Menil"

Radical Patronage: The "Art and Activism" of John and Dominique de Menil
Photo by Hickey Robertson, courtesy the Menil Collection, Houston
Andy Warhol signing posters, with Viva and Dominique de Menil seated at the table.

By Andrew Russeth
Published: January 28, 2011
MEnil tk

Courtesy the Menil Archives
"Art and Activism: Projects of John and Dominique de Menil"

Your Views Send a letter to the Editor
Share Del.icio.usSave to Del.icio.us DiggDigg this
Art "is just like the air one breathes," Dominique de Menil told a lecture audience. "We become conscious of it when we lack it." There would be few such moments in her long life, during which she, along with her husband John, became two of the century's most committed and adventurous American cultural philanthropists. But, she told the group, her decision to support the arts was first born out of such a necessity. When she and John de Menil wanted something to look at in their adoptive city of Houston, a cultural backwater when they moved there in the early 1940s, they would they had to create it themselves. "I became conscious of art when we made our home in Houston," she said.

The pair arrived in the United States after John had taken a job at the Schlumberger oil company, the firm run by his wife's family that had moved its headquarters from Paris to Texas as tensions escalated in Europe. America was preparing to enter World War II, and while the upheaval had spurred a cultural renaissance in New York as fleeing European intellectuals and artists settled there, Houston was a different story.

"I wonder at the degree of absurdity to which our world has come that people like you are reduced to living in such circumstances, so far removed from all civilization," Father Marie-Alain Couturier, a Dominican friar who devoted his life to lobbying for bringing contemporary art into the life of the Catholic Church, wrote to his friends the de Menils after coming to visit them in Houston. But if Couturier's idea of civilization had been lacking in the city, it didn't remain that way for long, as the de Menils set out to transform the city's cultural and intellectual life, supporting promising artists, scholars, and politicians as they built a formidable and expansive art collection.

Like what you see? Sign up for ARTINFO’s daily newsletter to get the latest on the market, emerging artists, auctions, galleries, museums, and more.

The couple's ambitious and highly personal pursuit of philanthropy has now been charted in "Art and Activism: Projects of John and Dominique de Menil," a series of essays, many intimate and moving, written by friends, colleagues, and scholars that has been published by the Menil Collection, the museum that Dominique helped to found following her husband's death in 1973. Today the museum houses the more than 10,000 objects that they had collected, plus some 6,000 newer acquisitions, all dating from the prehistoric to the present day.

The de Menil's first serious foray into art collecting began on something of a whim, Menil Collection curator for collections Kristina Van Dyke recounts in her contribution to the tome. The two set aside money thinking that they would owe taxes to the U.S. government after the war, but when they found they were mistaken, John decided to use the funds to purchase works by Dufy, Soutine, and Cézanne on a trip to New York. "Those things arrived and very promptly Dominique showed her disapproval," he said later. The Dufy was traded for a Léger, and the Soutine for a Braque. The Cézanne stayed, but only at John's insistence. The de Menils' artistic collaboration had begun.

In following years, they would progress from early Modernism to Surrealism to pieces from ancient Rome and Greece. They bought Byzantine art, African masks, and artifacts and pottery from the Middle East, and came to embrace American contemporary art. They were, in a sense, an art dealer's dream, and between the 1940s and 1970s they purchased 350 pieces from the Greek-American art dealer Alexander Iolas alone. When the legendary (and legendarily eccentric) curator Walter Hopps joined the museum the 1981 as its founding director — another Menil acquisition of venturesome genius — he added troves of photography to its collections.

The de Menils lent their work frequently and commissioned work from contemporary artists like Dan Flavin and Mark Rothko, who created paintings for an ecumenical chapel that now bears his name. A selection of correspondence with artists, featured in the book, testifies to the loyalty the couple engendered. "Let's get on with our joyous work," Robert Rauschenberg wrote Dominique in 1996, in one such letter, after the Menils acquired one of his paintings. "We are needed as never before — again." (Lucas Samaras's 1968 card to John provides a humorous outlier: "I hated the exhibition and installation with the exception of the Mexican sculptures of the Madona [sic] and crucifixtions [sic].")

Intensely devoted to the thinking of Couturier, who found fecund spiritual value in contemporary art, the de Menils were also convinced that visual culture could have political and humanitarian efficacy. In 1960 they launched an initiative known as "The Image of the Black in Western Art," an attempt to create a complete archive and catalogue of the subject. (Harvard adopted the project in 2005 and its researchers are working to complete the exhaustive catalogue.) They purchased not only positive depictions of blacks, as in Sir Joshua Reynolds' ca. 1770 portrait "A Young Black" (a proto-Kehinde Wiley painting if ever there was one), but also pieces imbued with racism and marked by caricature. Their initiatives amounted — as anthropologist and art historian Pamela Smart puts it in her essay on the life and philosophy of the de Menils — to a "radical project of patronage."

On occasion, they were fiercely engaged political players. Following the assassination of Martin Luther King Jr., the couple offered to acquire Barnett Newman's monumental "Broken Obelisk" (which inaugurated the Museum of Modern Art's atrium when the museum reopened in 2005) for Houston if it could be dedicated to the Civil Rights leader's memory. The city council balked, and the de Menils confronted the politicians directly. "We understand you want to know why we have asked for this dedication," de Menil told the council at one meeting. "We ask, 'Why not?'"

In the end, the de Menils purchased it themselves and installed it outside the Rothko Chapel. Newman was elated. "I am very moved by what you have done and I feel with you, I am sure, a very special sense of happiness," he wrote John and Dominique. "After all it is not every day that we can stand up to the Philistines and win." He added, "I hope that my sculpture goes beyond only memorial implications. It is concerned with life and I hope that I have transformed its tragic content into a glimpse of the sublime."

While chronicling such noble actions, the book manages to avoid lapsing into blind hagiography, despite the fact that the fact that it is published by the Menil. As various writers note, not every project they undertook succeeded. For instance, though the de Menils helped to fund and organize one of contemporary art's first racially integrated exhibitions, "The De Luxe Show" at the abandoned De Luxe Theatre in Houston's poor and heavily African American Fifth Ward in 1971 — art critic Clement Greenberg applauded the initiative, insisting that it "shouldn't be permitted to be a one-time thing" — only a handful of further exhibitions in the space ensued. Disagreements between the foundation and the local leaders led to the de Menils leaving the project. The exhibition space closed.

On a more positive note, "The De Luxe Show" cemented the de Menils' relationship with of one of its organizers, Mickey Leland, whom they would later support in his successful run for Congress, where he would become a powerful force in supporting poverty-reduction programs. Leland is quoted on the subject of John de Menil: "He took me, a militant who hated all white people, and made me into a humanitarian." Indeed, the de Menils' wide-ranging interests included the support of politicians and political programs (human rights was an enduring emphasis) and academic, including scholarships, and professorships at the University of St. Thomas and Rice University.

The de Menil legacy remains somewhat of an anomaly in American museum culture. Far from attempting to assemble an encyclopedic collection or deep holdings in only a single area, the couple explored a variety of what would appear to be dramatically disparate fields in great depths. Hopps, who died of cancer before being able to write an essay for the book, wrote in an exhibition introduction from the 1980s, included here, that the Menil Collection "brings together, under one roof, idiosyncratic and disjunctive bodies of material not usually found together in either a single exhibition or collection." He added, "The variety of connective elements across temporal and cultural boundaries is strongly seen and intensely felt." In its rich variety, there is no museum quite like it in the United States.

But beyond their purchases, the de Menils may be best remembered for the care they brought to their relationships, and the environment that they fostered in the architecture they commissioned, exemplified by the sun-lit and distinctly relaxed museum's home. Many areas of the museum are visible from the street, and the conservation and framing departments can be viewed from the museum's interior. Dominique was reportedly instrumental in conceptualizing the design, leading its architect, Renzo Piano, to opine, perhaps only half-jokingly, that "she was actually the most stubborn lady I ever met in my life!" Even at their Houston home, designed in 1948 by Philip Johnson, the couple used architecture to represent their egalitarian convictions, asking Johnson to have the main entrance open onto San Felipe, the street from which minority service workers typically entered neighboring homes.

The de Menils' brand of patronage proved especially inspirational for their daughter Philippa, who, with her husband, Cologne art dealer Heiner Friedrich, and art historian Helen Winkler, founded the Dia Art Foundation in New York, which funded projects by a small coterie of Minimal and Conceptual artists with unprecedented generosity and an almost unimaginable lack of restrictions. Their projects almost collapsed when Schlumberger stock declined during the late 1970s and early 1980s, and New York magazine labeled them "Medicis for a Moment." Dia recovered, and the sunlit biscuit-box factory that the foundation converted into a temple of that Minimal and Conceptual Art in 2003, Dia:Beacon, shares the Menils' airy, humble splendor.

However, Dia is a unique and rare example. Today, unprecedented amounts of wealth in the United States and abroad are being plowed into contemporary art, and collectors at the upper echelon of the market are rushing to build personal, private museums. As Jeffrey Kastner noted in "New Foundations," a treatise on the proliferation of such institutions in Artforum's 2010 summer issue, these wealthy collectors can derive tremendous financial "benefits... from the tax-exempt-foundation model that most choose for their museums," while at the same time maintaining largely unfettered control of their collections. In many cases, the public's access to these museums is severely limited: advance appointments are required and viewing hours are rare.

These restrictions run in direct and marked contrast to the open and egalitarian ethos espoused by the Menil Collection, which keeps the humane hours of 11 a.m. to 7 p.m. five days a week, is free to all visitors. Moreover, it is charged with a mission statement free of the draconian rules attached to many privately founded museums, Smart notes, citing in contrast the Isabella Stewart Gardner Museum and (perhaps most notorious possible example) the Barnes Collection. "The Foundation must be kept alive and non-conformist," John de Menil wrote.

Describing the philosophy of Father Marie-Alain Couturier, which was at the core of the de Menils' life project, art historian Robert Schwartzwald has written that it was "resolutely democratic on issues of access to the means of artistic creation and especially art appreciation" but "aristocratic when it came to hierarchy of artistic quality." Many enterprising contemporary-art collectors have been quick to embrace that latter conviction. It remains to be seen if they will embrace the former with similar zeal.
Αλέξανδρος Ιόλας - O ιδιοφυής Μαικήνας !





Είμαι σάν ενας βασιληας σε ομιχλώδη χώρα,
βαθύπλουτος μά ανίσχυρος κι γερασμένος πρόωρα...

(Από τά ανθη του κακού του Charles Baudler σε μετάφραση
Νίκου φωκά)



Μέ αυτό τό δυστιχο του Κάρολου Μπωντλέρ περιγράφεται απόλυτα
ο ιδιοφυής Μαικηνας της Τέχνης Αλέξανδρος Ιόλας



Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια,
την αποθέωση και τη μικροπρέπεια.

Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης
του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και πάνω απ’ όλα
ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα-
ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.


Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ-
την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο,
ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης,
ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας.
Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε
μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει:



Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και
στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός,
απρόβλεπτος,υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος
καί αξεπέραστοs

Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του
Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908
και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού.
Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών»
οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης
από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία.

Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι
διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη
ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά,
γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.

Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή
περίπτωση:
Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι
συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την
κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης
και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.

Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί
με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι
ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές
ανησυχίες.

Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο
-με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα.

«Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου
είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε
την Κλυταιμνήστρα.

Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος
για την τέχνη».

Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με
βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους
Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει
το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει,
τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα.

Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την
Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον
φωτογραφίζει εκεί η Nelly.

Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες-
ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με
την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς
κύκλους ανά τον κόσμο.

Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο

εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα
του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο.

Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά στην
Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο
σώμα του,
στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.

Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους
αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο
Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι
την κόρη του διάσημου χορευτή.

Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους
σημαντικότερους χορευτές του κόσμου.
Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου
του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία.

Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική
του καριέρα, ενώ παράλληλα έρχεται σε επαφή με εικαστικούς
καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και
τον Χέρμπερτ Λιστ.

Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει
για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης.

«Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα
έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του
σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια
-ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.

Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός
τραυματισμού στο πόδι.

Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές
τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο
έργων τέχνης.

Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του
Αλέξανδρου Ιόλα:

Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι
μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.

Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική
της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό.

Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το
έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα,
παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις:

Πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.

Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο
της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery.

Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο
εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και
συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα
Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο.

Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα
συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.
Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο,
πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.

Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο,
ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως-
συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων
-εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους,
ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας
-και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά
και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου»
από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί:

Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι,
το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.

Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική,
αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα-
τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους
κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά
συμβόλαια.

Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ
Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953
διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και
συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.

Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί
-όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο,
Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά-
εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος,
Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα
στο εξωτερικό.


Από τό διεθνές φώς στην μίζερη ζωή στήν Ελλάδα που οπως πάντα
"τρώει" τά παιδιά της...

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο
στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει,
στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα,
ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή:

Εργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας
καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος
στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό
και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί
-τελικά- με την πτώση του.

Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του,
αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από
μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα
το όνομά του.

Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι
του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει
διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια,
με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί
ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία
αρχαιοτήτων, παρά τό γεγονός οτι ολα ανεξαιρετως τα εργα που
βρισκόταν στήν κατοχή του ησαν νομιμα δηλωμένα,
αλλά αυτό θεωρήθηκε λεπτομέρεια......

Η Θεσσαλονίκη με τους ανθρώπους της σκλάβωσε τον Αλέξανδρο Ιόλα.

Του θύμιζε την Αλεξάνδρεια, όπως έλεγε, ή διαισθάνθηκε ταυτόχρονα
ότι η μοίρα θα συντηρούσε πάνω σ’ αυτή τη σχέση, σ’ αυτή
την αόρατη κλωστή, την μνήμη του.

Όχι στη φαντασία, αλλά απτά, με τα έργα που παρέδωσε στα χέρια τους.

Ο ίδιος πίστευε, ούτως ή άλλως, ότι τα μουσεία είναι καλύτερα σε
χέρια ιδιωτών, μακριά από κρατικές δεσμεύσεις.

Όπως ο πολιτισμός, που για να υπάρξει δεν χρειάζεται κυβερνητικές
αποφάσεις.



Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987,
κτυπημένος από τό Aids, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος
από έναν λαό που ο ίδιος σε όλη του τη ζωή- τον είχε
στο μυαλό του εξιδανικεύσει.

Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την
αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν
εκπληρώθηκε ποτέ...
Η Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη εκπροσωπόντας τήν ελληνική
κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του επειδή εθετε σαν ορο
να αποκατασταθεί τό πληγέν βάναυσα όνομά του...

Ετσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε, υστερα από
κλοπές που εμειναν ανεξιχνίαστες...ενώ η τελευταία Ελληνίδα Θεά
πρίν πεθάνει παραδέχθηκε τό σφάλμα της να αρνηθεί την τεράστια
προσφορά τού ανθρώπου που αγάπησε και εδωσε αίγλη σε κάθε τι
Ελληνικό, πέρα από τίς οποιες ανθρώπινες αδυναμίες του εξαιτίας
του όρου που είχε θέσει...

Σκοτεινό ρόλο στήν σύλληση τής περιουσίας του Ιόλα αλλά και τού
ανακτόρου του στήν Αγία Παρασκευή επαιξε η εκκεντρική αδελφή του
και κληρονόμος του βαρώνη φον Σταιφελ οπως ήθελε να την
προσφωνούν (!) πράγμα που δέν αποδείχθηκε ποτέ μέχρι τόν
θάνατό της....


Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα»
στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια - τον πρόλαβε το
ανάξιο τέλος του.

Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο
το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού-
να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η
άνευ όρων και ορίων επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν.

Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και
ανησυχητικά θλιβερό...

Η τεράστια και σπάνιας αξίας, καλλιτεχνικής και εμπορικής,
συλλογή του, διάσπαρτη. Ένα μικρό της τμήμα βρίσκεται στο
Centre Pompidou στο Παρίσι καί κάποια εργα 45 μόνο βρίσκονται
στό Μουσείο Σύγχονης Τέχνης στή Θεσσαλονίκη, εργα τα οποία είχε
προλάβει και δώρησε ο ίδιος στήν πόλη μας....


Αυτά γιά τόν ιδιοφυή Μαικήνα τής Τέχνης που αγάπησε την Πατρίδα του
και εκείνη τόν εξουθένωσε.......



ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Αλαφουζισμος... Αυριανισμός....

Και η Νεολαία του Μεταξα... εκανε δενδροφυτεύσεις...

Απλα στχυολογώ και παλι απο το διαδυκτιο....για το φαινόμενο του Αλαφουζισμου...

Είναι απίθανο πώς ένας δημοσιογραφικός όμιλος που ευεργετήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (έως την εποχή που αποφάσισε να τον ρίξει), από την κυβέρνηση του Κων. Σημίτη (έως την εποχή που αποφάσισε να τον ρίξει), από την κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή (έως την εποχή -δηλαδή τώρα- που αποφάσισε την αποδόμησή του), ξαφνικά παρουσιάζεται τιμητής και κριτής των όσων συμβαίνουν στην ελληνική δημοσιογραφία και την πολιτική σκηνή.

Σε κάθε περίπτωση που η εκάστοτε κυβέρνηση την έχει κατά το κοινώς λεγόμενο άσχημα... η «Καθημερινή» παίρνει... κλίση, λες και μετατοπίζεται επικινδύνως -για τη σοβαρότητα της εφημερίδας- το... εμπόρευμα που έχει στα αμπάρια της. Επιτίθεται εναντίον εκείνων που μέχρι χθες υποστήριζε, ισχυριζόμενη ότι εξαπατήθηκε. Εξαπατήθηκε από τον Μητσοτάκη, τον Σημίτη, τον Καραμανλή και φυσικά αύριο -βαστήξτε το δημοσίευμα- από τον Γ. Παπανδρέου.

Ο Όμιλος, του οποίου ο ιδιοκτήτης Αριστείδης Αλαφούζος παραδέχθηκε δημόσια με δηλώσεις του ότι έδωσε χρήματα -κοινώς λάδωσε δηλαδή- στον Κων. Μητσοτάκη την εποχή που κατά σύμπτωση γινόταν το παζάρι για την αγορά της «Καθημερινής» και του τότε ΣΚΑΪ, ιδιοκτησίας Κοσκωτά, και ότι δεν γνωρίζει πού πήγαν τα χρήματα (δηλώσεις που αργότερα διέψευσε ο ίδιος - αυτά τα πράγματα μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν) κι ενώ κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης δεν παρενέβη για να του ζητήσει να δώσει ετεροχρονισμένες εξηγήσεις, εμφανίζεται με ιδιαίτερες ευαισθησίες έναντι άλλων ιδιοκτητών.

Οι συνεχώς ευεργετούμενοι της οικογένειας Αλαφούζου -ακόμη και με τη με σκανδαλώδεις όρους αγοραπωλησία για ένα κομμάτι ψωμί της «Καθημερινής» επί Κοσκωτά- εμφανίζονται ως κριτές των πάντων τη στιγμή που θα ήταν οι μοναδικοί που «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν»...

Με συνεχείς παρεμβάσεις όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, με ευεργετικές διατάξεις και σκανδαλώδεις ρυθμίσεις, βοηθούσαν τον Όμιλο Αλαφούζου για να τύχουν της εύνοιας της ιστορικής «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ, του ραδιοφώνου κυρίως, γιατί η τηλεόραση έως ότου η κυβέρνηση αποφάσισε σκανδαλωδώς να δώσει ποδοσφαιρικά δικαιώματα εβάδιζε μεταξύ ανυπαρξίας και... Animal planet.

Σκανδαλωδώς έγιναν ρυθμίσεις νομικής φύσεως και άλλες για να μην παραμείνει εκτός Ελλάδας ο υιός Γιάννης Αλαφούζος (στον οποίο είχε απαγορευθεί η έξοδος), κατηγορούμενος για λαθρεμπόριο.

Τελικώς κάτι πάλι βρέθηκε... νομικώς και όπως η υπόθεση λαθρεμπορίας του Ασπρονησιού πήγε σαν βαρίδι στα... αβαθή της Σαντορίνης, εκεί όπου έχουν πάει... και άλλες ιστορίες της νήσου απ' όπου κατάγεται ο κ. Αλαφούζος.

Όσο για τις οικολογικές ευαισθησίες της οικογένειας Αλαφούζου, όσοι γνωρίζουν βάζουν τα γέλια σε κάθε περίπτωση που η οικογένεια τα βάζει με τον Γιώργο Σουφλιά. Κι αυτό διότι σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία (αλήθεια, τη στατικότητα του κτιρίου την εξέτασε ποτέ κανείς μετά τους αμέτρητους τόνους των κεραιών που έχει τοποθετήσει στην ταράτσα του κτιρίου ο Αλαφούζος και μετά τις... παρεμβάσεις που έκανε εντός των ορόφων;) Ποια πολεοδομική αρχή και ποια δικαστική αρχή μπορεί να δώσει βεβαίωση ενυπογράφως ότι το κτίριο της «Καθημερινής» δεν έχει προβλήματα και δεν έχουν γίνει παρεμβάσεις επικίνδυνες;

Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής» είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό...

Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της «Καθημερινής» είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις... όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο.

Το δε κτίριο όπισθεν του κτιρίου της «Καθημερινής», στην οδό Φαλήρεως, κατεδαφίστηκε εν κρυπτώ, γιατί στην ουσία ήταν διατηρητέο, και κτίστηκε το ανοσιούργημα για να στεγαστούν υπηρεσίες του ομίλου. Ας δείξουν κάποιοι τη φωτογραφία του κτιρίου που έριξε ο Αλαφούζος πίσω από το σημερινό κτίριο της «Καθημερινής», να δούμε... πόσους οικολόγους θα συγκινήσει;

Φυσικά δεν θα μιλήσουμε για τις κατά καιρούς παρεμβάσεις που έκανε ο όμιλος τόσο στην περιοχή του Φαλήρου γύρω από το κτίριό του όσο και στην περιοχή της... Νέας Μάκρης... Ούτε φυσικά θα μιλήσουμε τώρα για τις πραγματικές αιτίες των οικολογικών ανησυχιών του Ιωάννη Αλαφούζου σε σχέση με τα λατομεία, γιατί θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι.

Όσο για το εάν υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα ή επιδιώκει ο όμιλος να δημιουργήσει και νέα συμφέροντα επιχειρηματικά στη χώρα μας, αυτό καλύτερα να μην το συζητούμε. Ακούγεται πάντως αστείο ένας όμιλος να επιβραβεύει την αξία του διευθυντή της «Καθημερινής», με μετοχές 1.000.000 ευρώ, τις οποίες από πλευράς προέλευσης και φορολογικής ενημερότητας δεν έχει δικαιολογήσει, και να κόπτεται για το 2% των «μαύρων» χρημάτων των υπόλοιπων εργοδοτών. Ας ασχοληθούν ορισμένοι εκεί κάτω στο Φάληρο καλύτερα... με τους πιγκουίνους... Θα γίνουν περισσότερο πιστευτοί για το αγαθό των προθέσεών τους. Διαφορετικά κάθε τρεις και λίγο θα βγαίνουν στον αέρα διάφορα και θα ακούγονται ως... χαστούκια. Και βέβαια σήμερα αυτά μόνο για αρχή...
Το μαύρο μέτωπο Σκάι -Καθημερινής...
Είχα ήδη γράψει το σχόλιο μου για Σκάι- Καθημερινή, όταν μου ήρθε η είδηση:

"Τη Δευτέρα 26/4 το απόγευμα, ο διευθυντής του Ραδιοσταθμού Σκάι Άρης Πορτοσάλτε συγκέντρωσε όλους τους συντάκτες και τους ανακοίνωσε ότι μόλις η κυβέρνηση νομοθετήσει την κατάργηση του 13ου - 14ου μισθού η επιχείρηση θα προχωρήσει στις περικοπές.

Γι' αυτό όλοι πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους, ενώ τόνισε ότι θα χρειασθεί να δουλέψουν και για τη φανέλα (του σταθμού). Γενικά είπε ότι θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τις θέσεις εργασίας, σημειώνοντας όμως ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ενώ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για κάποια τμήματα...
Οι εργοδότες στρώνουν το έδαφος, εμείς τι κάνουμε;" (Διαβάστε εδώ την είδηση)

Θα περικοπεί άραγε και ο μισθός της ζωόφιλης κυρίας που θεωρεί ως βασικό εχθρό των αδέσποτων τους ....μετανάστες, που όπως είπε από το μικρόφωνο του Σκάι "τα σφάζουν και τα τρώνε";

...και λίγη ιστορία
(ρεπορτάζ από το Βήμα - μόνο όταν αρχίζουν οι σκυλοκαυγάδες μεταξύ ιδιοκτητών ΜΜΕ μαθαίνουμε κι εμείς κάτι):

"...το όνομα των Αλαφούζων γίνεται ευρύτερα γνωστό μετά το 1988, οπότε η οικογένεια επεκτάθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το 1988, μετά τη φυγή του Γ. Κοσκωτά στη Βραζιλία, ο κ. Αλαφούζος με την προτροπή τού τότε προέδρου της ΝΔ κ. K. Μητσοτάκη αγοράζει την εφημερίδα «Καθημερινή» και τον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι.

Εναν χρόνο αργότερα η οικογένεια Αλαφούζου υποστηρίζει ότι έχει χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολάρια τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. K. Μητσοτάκη. Ο τότε πρωθυπουργός απάντησε ότι τα χρήματα πήγαν στο ταμείο της ΝΔ. H σχέση συνεννόησης και επαφής με τη ΝΔ επί των ημερών του κ. Μητσοτάκη άλλαξε άρδην το 1992. Τότε ο κ. Ιωάννης Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμφθηκαν από τον εισαγγελέα στη Δικαιοσύνη για λαθρεμπόριο καυσίμων με τα πλοία «Ενάλιος Αίθρα» και «Ασπρονήσι», αλλά στη συνέχεια αθωώθηκαν.
Οι σχέσεις ΝΔ - Αλαφούζου σταδιακά χειροτερεύουν. Στις 8 Οκτωβρίου 1993, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, η οικογένεια Αλαφούζου περνάει στην αντεπίθεση, καθώς καταγγέλλει τον τότε πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη ότι εκτοξεύει ψευδείς κατηγορίες εναντίον της. Τότε μάλιστα ο κ. Αλαφούζος δημοσιοποιεί ότι είχε χρηματοδοτήσει τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Στις 10 Οκτωβρίου η ΝΔ χάνει τις εκλογές από το ΠαΣοΚ με διαφορά 7,5 μονάδων (39,30% έναντι 46,88%).
Το 1993 οι δύο γιοι του κ. Αλαφούζου είχαν ήδη αρκετή εμπειρία από την ενασχόληση με τις επιχειρήσεις του πατέρα τους. Ο κ. I. Αλαφούζος έχει παραλάβει από τον πατέρα του το ραδιόφωνο του Σκάι από το 1993, ενώ προσφάτως, τον Νοέμβριο του 2005, ανέλαβε και επισήμως την ευθύνη του τηλεοπτικού σταθμού Smart TV, ο οποίος δεν λειτουργεί ακόμη. Πάντως η προηγούμενη προσπάθεια της οικογένειας Αλαφούζου να ασχοληθεί με την τηλεόραση είχε αποτύχει. Το 1997, ύστερα από πολλαπλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να ανεβάσει τα νούμερα του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, ο κ. I. Αλαφούζος πούλησε τον τηλεοπτικό σταθμό, τη διεύθυνση του οποίου είχε αναλάβει ο κ. Στ. Τσοτσορός.
Το 2001 ο κ. I. Αλαφούζος είχε καταδικαστεί από το B´ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο..."

...και το Βαθύ Κόκκινο, θυμίζει:
Μέχρι το 2007 και για πολλά χρόνια στην «Καθημερινή» εργαζόταν και ο Γ. Δελαστίκ που τότε και μέχρι σήμερα διευθύνει το «Πριν».
Η απόλυση του από εκεί συνοδεύτηκε από άρθρο της «Καθημερινής» όπου ο τότε διευθυντής της Αντώνης Καρκαγιάννης έγραφε μεταξύ άλλων:.
"Ο Γιώργος Δελαστίκ εκτός από τη δουλειά του στην «Κ» εκδίδει και διευθύνει μια μικρή εφημερίδα, το «Πριν», όπου αυτός και οι φίλοι του αναπτύσσουν τις απόψεις τους, σεβαστές πάντοτε και παντελώς αδιάφορες για την «Κ».
Στο φύλλο όμως της εβδομάδας πριν από το Πάσχα δημοσιεύθηκε ανώνυμο σχόλιο (το έγραψε καθ’ ομολογία του ο Γιώργος Δελαστίκ), όπου η «Κ», χωρίς να κατονομάζεται αλλά σαφέστατα να υπονοείται, περιγραφόταν περίπου ως εκτροφείο ξένων πρακτόρων, που και αυτοί δεν κατονομάζονταν αλλά σαφώς υπονοούνταν ή «φωτογραφίζονταν»".

Δεν νομίζει ο Γ. Δελαστίκ ότι ήρθε η ώρα να πει κάποια πράγματα με το όνομα τους;

Και μια υπενθύμιση για τον ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ.

«Ως τώρα πιστεύαμε ότι η εξάπλωση των χριστιανικών μύθων στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμη η τυπογραφία. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο καθημερινός Τύπος και ο τηλέγραφος, που μέσα σε μια στιγμή διαχέει τις επινοήσεις του σε όλη τη γη, κατασκευάζει περισσότερους μύθους μέσα σε μια μέρα (και το αστικό κοπάδι τους πιστεύει και τους διαδίδει ακόμα παραπέρα) από όσους θα μπορούσαν να παραχθούν παλιότερα μέσα σε έναν αιώνα».

Καρλ Μαρξ («Απαντα», τόμος 44, σελ. 176).

Και τέλος πάντων, ας μην ξεχνάμε πως οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. 70 χρόνια τώρα το λέει η Καθημερινή:
"Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος... Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είται εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δε είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς... Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν".

Καθημερινή - 29/4/1941

Προφανώς από το συγκεκριμένο editorial εμπνεύστηκε και ο Alexis ο δικό του περί ΔΝΤ...
Διαβάστε εδώ τις επιστολές Δελαστίκ και Μπουγάτσου...
Αναρτήθηκε από kostasst στις 5:52 π.μ. 0 σχόλια
Δευτέρα, 26 Απριλίου 2010
Καθημερινή: Σχόλια σε μαύρο -κατάμαυρο φόντο...
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ -ΛάΟΣ έχει και τον εκπρόσωπο της στα ΜΜΕ, που δεν είναι άλλος από το συγκρότημα Αλαφούζου. Καθημερινή και Σκάϊ επιδίδονται σε ένα όργιο παραπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης οποιουδήποτε αντιδρά στην καταιγιστική επίθεση που δέχονται οι Έλληνες εργαζόμενοι.

Διαβάστε και θαυμάστε
Ο μοναδικός κύριος Πάσχος Μανδραβέλης:
"...Οι πολίτες που πλήττονται από την παραβίαση του νόμου δεν αντιδρούν διότι φοβούνται τον χαρακτηρισμό του «αντικομμουνιστή». Ετσι, δέκα νοματαίοι του ΚΚΕ διαφεντεύουν το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Εφτασε η στιγμή να πούμε όλοι «ώς εδώ!» Δεν μπορεί το 8% να κυβερνά τη χώρα. Δεν μπορούν δέκα άτομα να κλείνουν τα ξενοδοχεία και κανείς να μη διαμαρτύρεται. Δεν μπορεί να παραβιάζονται κατάφωρα οι νόμοι και να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί. Δεν μπορεί μια χούφτα στελεχών του ΚΚΕ να μασκαρεύονται ναυτεργάτες και να σταματούν την ακτοπολοΐα. Αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει «αντικομμουνισμό» δεν είναι μόνο εθνική ανάγκη. Είναι κοινωνικό καθήκον. Είναι αντίσταση στον φασισμό με κόκκινη λεοντή" (!!!) Αν αυτό δεν σας θυμίζει διάγγελμα του Παπαδόπουλου, τότε μάλλον δεν έχετε ακούσει καν για τη δικτατορία...

-Ο πολύς Στέφανος Κασιμάτης παίρνει συνέντευξη -ύμνο από την υπουργό διάλυσης Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου και γράφει ενδεικτικά και... αντικειμενικά: "Δεδομένου του δυναμισμού της, η Διαμαντοπούλου ως πολιτική προϊσταμένη της διαλυμένης Δημόσιας Παιδείας θυμίζει τίγρη σε κλουβί" (!!!!!)

Κι ο επίλογος (για να δείτε πως γίνονται οι δουλειές: "Στην «Παλιά Αγορά» της Φιλοθέης. Παρήγγειλα ένα εσπρέσο όσο περίμενα την κ. Διαμαντοπούλου. Ηρθε μαζί με τον επί του Τύπου συνεργάτη της και πήραμε μία πράσινη σαλάτα, ένα κοτόπουλο σχάρας, ένα ριζότο μανιταριών, ένα κοτόπουλο φούρνου με πατάτες και τρεις γκράπες. Το σύνολον 70 ευρώ" (ερώτηση: ποιός ήπιε τις γκράπες; ποιός πλήρωσε το λογαριασμό;)
Ας μεσολαβήσει ο κύριος Κασιμάτης μήπως μας συναντήσει η υπουργός (της το έχουμε ζητήσει ως εργαζόμενοι από τον Οκτώβριο- θα κεράσουμε και γκράπα εν ανάγκη και θα παραγγείλουμε κοτόπουλο από το σουβλατζίδικο: Λογαριασμός: 5,50 ευρώ -κοτόπουλο παϊδάκια)


Σχόλιο στη φωτογραφία του πρωτοσέλιδου:
"Τρεις εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ανέρχονται την οδό Βασιλέως Γεωργίου Α στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών, ταλαίπωροι από το βάρος των στοιχείων που κρύβουν οι χαρτοφύλακές τους και την απριλιάτικη μεσημεριανή ζέστη. Πίσω τους, διαδηλωτές απεργοί σηματοδοτούν με τη θορυβώδη παρουσία τους ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο ζήτημα αριθμών, αλλά και υπεύθυνης συμπεριφοράς των πολιτών". (!!!!)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/04/10

Συγγνώμη κύριε Παπαχελά που είμαστε ανεύθυνοι. Ποιές είναι οι δικές σας αποδοχές που σας καθιστούν υπεύθυνο;
Είσαστε υπερήφανος για τους "Φακέλους" σας με τις αβανταδόρικες ερωτήσεις στους κυρίους Αλογοσκούφη, Μάνο και Παπαντωνίου που είναι μεταξύ των βασικών υπεύθύνων για την κατάσταση που ζούμε;

Γράφει ο Alexis:
"...Ο επόμενος κίνδυνος είναι να αφήσουμε εκείνους που ωφελούνται πολιτικά από τη φτώχεια και τη μιζέρια να την επιδεινώσουν. Ο λόγος για την Αριστερά, που πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να κάνει ό, τι μπορεί για να μην πατήσει τουρίστας το καλοκαίρι. Η δημοκρατία όμως έχει νόμους και όρια, που πρέπει επιτέλους να τα θέσει πριν ξεκινήσει ένα μεγάλο πάρτι αυτοκαταστροφής" (μετάφραση: Χρυσοχοϊδη τσάκισε τους, θα είμαστε δίπλα σου)...
Και λέει πως τα πάντα θα κριθούν από το "... πόσο δυνατοί είναι οι σπασμοί του λαϊκίστικου μεταπολιτευτικού τέρατος που σφαδάζει καθώς τελειώνει. Μακάρι να μην καταφέρει να τραυματίσει θανάσιμα ό, τι δημιουργικό και θετικό έμεινε σε αυτόν τον τόπο..." (δηλαδή η αντίσταση των εργαζομένων που πρέπει να συντριβεί)

Θα είχε ενδιαφέρον σε κάποιον από τους φακέλους του, ο πρώην αριστερός και ανταποκριτής της Αυγής επί χρόνια στις ΗΠΑ κύριος Alexis Παπαχελάς να μας εξηγούσε πότε ακριβώς και κυρίως πως ως νέος Σαούλ είδε το φως το αληθινό;

Το αποκορύφωμα όμως το άκουσα χθες το βράδυ σε ...ζωοφιλική εκπομπή του Σκάι (ραδιόφωνο). Η παρουσιάστρια μιλώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα αδέσποτα, ανέφερε ως βασική απειλή τους "μετανάστες που τα σφάζουν και τα τρώνε" (!!!) Ασφαλώς θα γνωρίζετε πως και ο Χίτλερ ήταν ζωόφιλος. Μόνο που δεν είχε εκπομπή στον Σκάι. Η κυρία αυτή προφανώς εξακολουθεί να έχει το μικρόφωνο για να εξαπολύει το ρατσιστικό της δηλητήριο...

Τι Αυριανισμος... Τι Αλαφουζισμος....

Δε γραφω σχεδον τιπορτα.... Απλα σταχυολογω απο το διαδυκτιο...

Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός». Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι». Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του ... κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;

Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ' οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.

Η "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της

Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα

Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου να σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν ... απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.

Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε: «Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004). Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες: « ...ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο Ριζοσπάστης' γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα ... Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010). Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!

Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα ...

Πελατειακές σχέσεις που εκτίθενται λόγω... τυπογραφικού λάθους.

Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτών γνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του '50 και του 60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του '80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ ... κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της: «Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο», Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001. Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορία έφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).

Ιωάννης Αλαφούζος: Οικολόγος, Ανθρωπιστής, Πατριώτης. Η βιτρίνα του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου ενός απόλυτα παρασιτικού εφοπλιστικού λόμπι.

---

Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα

Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του '70 και το '80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:

«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002

Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1». Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα ...», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007

Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά, επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:

«H απύθμενη προπαγάνδα για τα "μονοπύθμενα", που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα "σπίρτα" της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» ... «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 ("Ανώνυμο").

«K. Kαραμανλης - Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» ...; «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. "Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο γιες-μαν', δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας", τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003. Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί ...

Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του: «"Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί;" διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003.

Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι' αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):

« ...σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» ... «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της "Καθημερινής" είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της "Καθημερινής" είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009

Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ο υπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και ο διοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.

Η λίστα της ντροπής

Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου - Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και... CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) και Μάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).

Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:

«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα "ως ακροατής" (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» ... «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», "Ιός", 30 Οκτ 2004

Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για ... «φίμωση»!

Άρης Πορτοσάλτε: επικεφαλής "μαντρόσκυλο" του ρ/σ Σκάι

---

Ο θίασος του Αλαφουζισμού

Από τον όμιλο Αλαφούζου έχουν κατά καιρούς περάσει σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Αν τους αθροίσουμε με εκείνους που «ευδοκίμησαν» στον έτερο όμιλο πολιτικής διαπλοκής, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, τότε μιλάμε για το σύνολο των καθεστωτικών δημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να σερβίρουν την κυβερνητική πραγματικότητα (ως αντικατάστατο της ... πραγματικής), τα τελευταία χρόνια. Από το μακαρίτη Κακαουνάκη και τον Τράγκα, έως τον Ευαγγελάτο και τη Στάη, ο Σκάι και η Καθημερινή αποτελούν σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας - και κυρίως της μαύρης πλευράς της. Πολλοί από αυτούς ταίριαξαν το προσωπικό τους στυλ με τις επιταγές του Ομίλου, ενώ άλλοι απλώς παρακολούθησαν τη γραμμή του σταθμού και της εφημερίδας σα φανατισμένα στρατιωτάκια. Στη σημερινή εποχή, το δίδυμο Παπαχελά-Παπαδημητρίου δίνει τον τόνο της «ενημέρωσης» στην εφημερίδα και το ραδιοφωνικό σταθμό αντίστοιχα. Μετά το συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τον επίσης συντονισμένο αντιμητσοτακισμό, τον άκρως ενθουσιώδη σημιτισμό και τον απολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρά έχει η «διεθνοποίηση» της γραμμής του ομίλου, υπέρ του μνημονίου και του ΔΝΤ. Οι εμπορικές δυνατότητες που ανοίγονται για κατασκευαστές και εφοπλιστές σε μία περίοδο που το κράτος ξεπουλιέται μισοτιμής και το δημόσιο είναι έτοιμο να αλωθεί από τους ιδιώτες για μία δεκάρα, ο αδίστακτος -όπως έχει αποδειχτεί- Ι. Αλαφούζος δεν πρόκειται να αφήσει ούτε μισή ευκαιρία να πάει χαμένη. Ειδικά μέσα στο 2010 η καθοδήγηση στο τι λέγεται, τι γράφεται, αλλά και το τι και ποιος κόβεται και αποσιωπάται, είναι ολοφάνερη, άκρως επιθετική, πολύ συχνά αισχρή και σε μόνιμη βάση αντιδεοντολογική. Ο «θίασος» του Αλαφούζου απαρτίζεται από πιστά σκυλιά που ταϊζονται για πολλά χρόνια από τη διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους αστέρες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και σχεδόν όλη την αμαρτωλή ομάδα της καραμανλικής/ρουσοπουλικής ΕΡΤ. Απολαύστε τους:

Αλέξης Παπαχελάς: Το «αμερικανάκι», ο «άνθρωπος της CIA», ο «υπάλληλος του Λευκού Οίκου», ο «Mr. Bilderberg». Πολλά έχουν ακουστεί για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές της όζουσας ελληνικής δημοσιογραφίας. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τον Αλέξη Παπαχελά, είναι σίγουρο ότι η είσοδός του στον όμιλο Αλαφούζου υπήρξε αρκούντως επεισοδιακή και χρονικά ταυτισμένη με μία θεαματική κλιμάκωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Για το γνήσιο αυτό προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», είναι προτιμότερο να αφήσουμε να μιλήσουν τα πρόσφατα κείμενά:

«Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από λαμογιές'» ... «Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβ 2010

«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν ο καθένας από μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την παρτίδα. Ο μεν κ. Παπανδρέου αν υπερβεί εαυτόν και ΠΑΣΟΚ και τα αλλάξει όλα, ο δε κ. Σαμαράς αν σταματήσει να μοιάζει με τον ηγέτη της περεστρόικα της Ν.Δ. περιβαλλόμενος από όλους τους Σουσλώφ του παρελθόντος. Και οι δύο πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους» ... «Με άλλα λόγια, ο κ. Βγενόπουλος μπορεί να κάνει ή να μην κάνει για το αφόρητο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής, μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο», Καθημερινή, 21 Απρ 2010

Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ο «κομμουνιστοφάγος», η «ερωμένη του ΔΝΤ», το «γιουσουφάκι του τραπεζίτη». Σε δύο βάρδιες, μία πρωινή στο ραδιόφωνο και μία βραδινή στο δελτίο ειδήσεων, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου -πρώην κρατικοδίαιτο τραπεζικό στέλεχος- έχει αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε (ακρο)δεξιού μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα να απαξιώσει, καταπολεμήσει και -ει δυνατόν- εξοστρακίσει κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε κινητοποίηση, προερχόμενη από τα αριστερά (της ακροδεξιάς).

Αγαπημένο του θέμα, η συνδικαλιστική δράση του ΠΑΜΕ, για το οποίο δεν κρύβει την επιθυμία να επιστρέψει το Ιδιώνυμο. Το παρακάτω είναι ένα τυχαίο δείγμα (γραπτό) των αναρίθμητων κατά μέτωπο επιθέσεων στο ΚΚΕ, στα οποία καθημερινά επιδίδεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του '74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας (σ.σ. ακριβώς τα ίδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης στη βουλή). Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα», Καθημερινή, 12 Ιουν 2010

Ξεχωρίζει η συμπόνοια που δείχνει προς κάθε αναξιοπαθούσα ομάδα, όπως εκείνη των τραπεζιτών και του ΔΝΤ («Μα όπου παει το καημένο το ΔΝΤ, το πρώτο πράγμα που φροντίζει είναι η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Η πλήρης και ένθερμη υποστήριξη του Μνημονίου από τον λάτρη αυτόν της κάθε «τρόικας» τραπεζιτών και διεθνών πλιατσικολόγων απεικονίζεται γλαφυρότατα στο παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε το ολόκληρο εδώ, αν μπορείτε να το υποστείτε):

«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει καθήκον να αλλάξει την κυβέρνησή του. Να αναγνωρίσει, ως άλλος αισχύλειος Αίγισθος, πόσο δίκιο έχει ο Χορός όταν του θυμίζει πως είναι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Οσο περισσότερο καθυστερεί τη, συνετή και με μέτρο, εφαρμογή του Μνημονίου τόσο θα ενισχύει τους βαθύτερους λόγους που έχουν κάποιοι «σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ» να κατατρώγουν το λαϊκό έρεισμα της πρωθυπουργίας του και να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των πράξεων της κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ιουν 2010

Μπάμπης Παπαδημητρίου: το (πρώην) τραπεζικό στέλεχος που επιθυμεί την επιστροφή του Ιδιώνυμου

Άρης Πορτοσάλτε: Ο «κωπηλάτης της γαλέρας», ο «δυσλεξικός ρήτωρ», ο «Δήμος Σταρένιος του Σκάι», ο «Γκρούεζας των ερτζιανών». Από τους βετεράνους του Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε βρήκε ίσως το μοναδικό χώρο που θα μπορούσε να κάνει τόσο πετυχημένη καριέρα σκυλιού της διεύθυνσης, όπου και ξημεροβραδιάζεται σε εναλλασσόμενους ρόλους ραδιοφωνικού παραγωγού, σχολιαστή, οικονομικού αναλυτή, κοινωνικού επιστήμονα, ρεπόρτερ (πού και πού) αλλά και κηπουρού (με ειδικότητα τα μικρά πευκάκια). Εμφανώς εμπαθής με εξίσου εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, το συντακτικό και γενικότερα το χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, ο αναβαθμισμένος σε διευθυντή του ρ/σ Σκάι κατηγορείται για επανειλημμένη άσκηση ψυχολογικής τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του σταθμού, ενώ παράλληλα αποτελεί την πρώτη φωνή στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις στην ΕΣΗΕΑ, το δημόσιο, το συνδικαλισμό και την αριστερά. Ίσως η πιο επιτυχημένη στιγμή της καριέρας του, το περίφημο γιαούρτωμα με τον οποίο τον φιλοδώρησε το κοινό των Εξαρχείων, ως επιβράβευση για τον διαρκή αγώνα του υπέρ καθαρών πεζοδρομίων και ευημερούντων καταστηματαρχών της περιοχής.

Δημήτρης Οικονόμου - Βασίλης Λυριτζής: Τα «φερέφωνα», η «παιδική χαρά της πρωινής ενημέρωσης», οι «αιώνιοι κρατικοδίαιτοι». Το τηλεοπτικό ζεύγος Λυριτζή-Οικονόμου αποτελεί τμήμα της αμαρτωλής ομάδας της ΕΡΤ, με επικεφαλής τον Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο της κρατικής τηλεόρασης, νυν υπόδικο και κολλητό του Ρουσόπουλου), που βρήκε κυριολεκτικά καταφύγιο μετά την κατακραυγή για το νεοδημοκρατικό όργιο στη θερμή αγκαλιά του φίλου και συνοδοιπόρου Ι. Αλαφούζου. Το δίδυμο συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή του δήθεν αμερόληπτου και ανεξάρτητου σχολιασμού που εγκαινίασε στη χρυσή εποχή της ΝΕΤ (προφανώς αναφέρομαι στο αξίας 320.000 ευρώ ετησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους με την κρατική τηλεόραση - έκαστος! Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον ωφείλουν να διαφημίζουν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και κάθε ένα τέταρτο περίπου, τον «οικολογικό» σπόνσορα της εκπομπής Verbound (σ.σ. αυστριακή ιδιωτική εταιρεία παραγωγής ενέργειας που δραστηριοποείται στην Ελλάδα). Προφανώς δεν είναι τυχαία η συνεχής επίθεσή τους στη ΔΕΗ, αλλά γι' αυτό το θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.

Σε πολύ πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή τους (22 Ιουν 2010), αφού ο Β. Λυριτζής ανακάλυψε εντελώς ετεροχρονισμένα τους κατοχικούς όρους του μνημονίου, σχετικά με το ανεμπόδιστο δικαίωμα «απαλλοτρίωσης» οποιουδήποτε τμήματος της ελληνικής επικράτειας από τους πολυάριθμους δανειστές μας, ο Δ. Οικονόμου συμπλήρωσε ελάχιστα λεπτά αργότερα «κάθε σοβαρός πολιτικός θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ του μνημονίου για τη σωτηρία της χώρας». Σημειώνεται, ότι αγαπημένο χόμπι του Β. Λυριτζή αποτελεί το «πολιτισμένο» υβρεολόγιο προς όσους ακροατές του τολμούν να τον κρίνουν, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απειλή σε μία ακροάτρια του σταθμού ότι θα μας... λιθοβολήσει (σ.σ. προφανώς σε απάντηση κάποιου σχολίου του στυλ «θα σας πάρουν με τις πέτρες»).

Τέλλογλου, Παπαχελάς, Χρυσοχοΐδης (και ο νεαρός... Γιωτόπουλος)

---

Τάσος Τέλλογλου: Το «καλό παιδί», ο «διώκτης της διαφθοράς», ο «επιθεωρητής Κάλαχαν της ερευνητικής δημοσιογραφίας», αλλά κυρίως ο ... «οδηγός του τανκ». Ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα υποστήριξε την κατάλυση του πολιτεύματος κι έβαλε φερμουάρ στην έρευνα για το σκάνδαλο Siemens, έχει καταφέρει να πείσει χιλιάδες ανθρώπους για το «άμεμπτον» του χαρακτήρα του. Επειδή όμως ο θυμόσοφος λαός έχει ένα εξαιρετικό ρητό γι' αυτές τις περιπτώσεις, το οποίο αναφέρεται στη χαρά του αρχαιότερου επαγγέλματος του κόσμου, ακολουθεί το επίμαχο (και πρόσφατα διαγραμμένο από τον «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στο protagon.gr, στο οποίο ο «άμεμπτος» Τέλλογλου απαιτεί εδώ και τώρα κοινοβουλευτική δικτατορία:

«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες, για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς»

Παρενθετικά, αξίζει να σημειωθεί η απάντηση του επίσης αμφιλεγόμενου στιχουργού Άρη Δαβαράκη προς τον φίλο Τάσο: «Αυτό που σκέφτεσαι και προτείνεις είναι ο μόνος σωστός και λογικός δρόμος αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση εξ' άλλου είναι κρισιμότερη και από το 74 ακόμη». Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τόσο η άποψη όσο και γενικότερα το πρόσωπο του Δαβαράκη, αποτελούν ένα τυπικό δείγμα μίας απαξιωμένης και απολίτικης μεταπολιτευτικής γενιάς ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων.

Νίκος Υποφάντης: Το «ποντίκι που βρυχάται», ο «Ζήκος του Αλαφούζου», το «ball-boy του σπόνσορα». Άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που βρισκόταν στους δρόμους, για τρεις κι εξήντα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου να καλύψει από τα θέματα του ασφαλιστικού ως τις γεννήσεις κουταβιών στο Κουφόβουνο Έβρου, έως ότου μετατραπεί σε «πύρινο διώκτη των ΔΕΚΟ» στο νέο του ρόλο τού τριτοκλασάτου σχολιαστή στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Στη μικρή του ακόμη καριέρα στη θέση του τιμωρού των δημόσιων υπηρεσιών, ο Νίκος Υποφάντης έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενθουσιασμό, με κορυφαία στιγμή την συντονισμένη επίθεση (μετά του διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) εναντίον των υπαλλήλων της ΔΕΗ και των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ότι «κατεβάζουν τους διακόπτες». Μία υπόθεση η οποία μάλιστα έφτασε μέχρι και τον εισαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδά, για να καταλήξει σε πανηγυρική απαλλαγή των εργαζομένων. Εννοείται ότι μία ανάκληση ή και συγγνώμη, μετά το απαλλακτικό πόρισμα, ουδέποτε πέρασε τις ηλεκτρονικές διόδους του Σκάι.

Ωφείλω από την παραπάνω εξίσωση του Αλαφουζισμού να αφαιρέσω το όνομα του έντιμου δημοσιογράφου Αντώνη Καρκαγιάννανη, όχι μόνο τιμώντας έναν άνθρωπο που πρόσφατα απεβίωσε. Σημειώνω ωστόσο ότι είναι πολύ κρίμα (αν και συνηθισμένο φαινόμενο για αριστερούς, πρώην, νυν ή και κατά φαντασία) που συνέδεσε το όνομά του με έναν όμιλο βουτηγμένο στα παιχνίδια εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση κατάφερε να περισώσει την αξιοπρέπεια του εντύπου στο οποίο υπήρξε επικεφαλής, αν και κατά την άποψή μου η άσκηση ισορροπιών στην εφημερίδα υπήρξε με το πέρασμα του χρόνου -και ειδικά μετά την είσοδο της ομάδας Παπαχελά- περισσότερο προσχηματική παρά ουσιαστική. Εξαιρετικοί δημοσιογράφοι-αναλυτές, όπως οι Σταύρος Λυγερός, Παντελής Μπουκάλας, και Πέτρος Παπακωνσταντίνου, κοσμούν ένα έντυπο που έχει καταντήσει πολύ κατώτερο των ονομάτων τους.

---

*H εμπλοκή του ιδιοκτήτη της «Καθημερινής» κ. A. Αλαφούζου στα δημόσια έργα δεν ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, με την επίθεση της εφημερίδας εναντίον του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Γ. Σουφλιά για το έργο της επέκτασης των γραμμών του μετρό προς το Αιγάλεω. Ο κ. Αλαφούζος ξεκίνησε την επιχειρηματική του δραστηριότητα πριν από 50 χρόνια ως εργολήπτης μεγάλων δημοσίων έργων. Παρά το γεγονός ότι η οικογένεια Αλαφούζου ήταν από τις παραδοσιακές ναυτικές οικογένειες της Σαντορίνης, ο σημερινός ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» επέλεξε να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και το 1952 απέκτησε δίπλωμα εργολάβου δημοσίων έργων.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετατρέπεται στον εργολήπτη που αναλαμβάνει την πλειονότητα των μεγάλων έργων που έγιναν τις δεκαετίες του '50 και του '60. Τα πλέον γνωστά είναι το καζίνο Μον Παρνές στην Πάρνηθα, το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρα Βουλιαγμένης και ο Πύργος του Πειραιά, τμήμα των εγκαταστάσεων της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα, ενώ αναλαμβάνει και σημαντικά έργα στον Αξιό, στον Νέστο και της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Ο μεγαλοκατασκευαστής της εποχής κ. Αλαφούζος με τα τεράστια κέρδη που αποκομίζει από τα δημόσια έργα αποφασίζει να στραφεί στη ναυτιλία, ακολουθώντας τη μακρόχρονη παράδοση της οικογένειάς του, την οποία είχε πρόσκαιρα εγκαταλείψει. Εν τω μεταξύ, το 1957 και το 1958 γεννιούνται οι υιοί και κληρονόμοι του, Γιάννης και Θεμιστοκλής.

Το 1965 ο κ. A. Αλαφούζος αποκτά το πρώτο πλοίο του και μέσα σε λίγα χρόνια καταφέρνει να δημιουργήσει σημαντικό στόλο φορτηγών πλοίων. Ο σαντορινιός εφοπλιστής είναι από τους λίγους επιχειρηματίες που κάνει άνοιγμα στην Κίνα και στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του κ. Αλαφούζου επεκτείνονται και στην αγορά των δεξαμενόπλοιων. Ωστόσο το όνομα των Αλαφούζων γίνεται ευρύτερα γνωστό μετά το 1988, οπότε η οικογένεια επεκτάθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το 1988, μετά τη φυγή του Γ. Κοσκωτά στη Βραζιλία, ο κ. Αλαφούζος με την προτροπή τού τότε προέδρου της ΝΔ κ. K. Μητσοτάκη αγοράζει την εφημερίδα «Καθημερινή» και τον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι.

Εναν χρόνο αργότερα η οικογένεια Αλαφούζου υποστηρίζει ότι έχει χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολάρια τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. K. Μητσοτάκη. Ο τότε πρωθυπουργός απάντησε ότι τα χρήματα πήγαν στο ταμείο της ΝΔ. H σχέση συνεννόησης και επαφής με τη ΝΔ επί των ημερών του κ. Μητσοτάκη άλλαξε άρδην το 1992. Τότε ο κ. Ιωάννης Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμφθηκαν από τον εισαγγελέα στη Δικαιοσύνη για λαθρεμπόριο καυσίμων με τα πλοία «Ενάλιος Αίθρα» και «Ασπρονήσι», αλλά στη συνέχεια αθωώθηκαν.

Οι σχέσεις ΝΔ - Αλαφούζου σταδιακά χειροτερεύουν. Στις 8 Οκτωβρίου 1993, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, η οικογένεια Αλαφούζου περνάει στην αντεπίθεση, καθώς καταγγέλλει τον τότε πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη ότι εκτοξεύει ψευδείς κατηγορίες εναντίον της. Τότε μάλιστα ο κ. Αλαφούζος δημοσιοποιεί ότι είχε χρηματοδοτήσει τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Στις 10 Οκτωβρίου η ΝΔ χάνει τις εκλογές από το ΠαΣοΚ με διαφορά 7,5 μονάδων (39,30% έναντι 46,88%).

Το 1993 οι δύο γιοι του κ. Αλαφούζου είχαν ήδη αρκετή εμπειρία από την ενασχόληση με τις επιχειρήσεις του πατέρα τους. Ο κ. I. Αλαφούζος έχει παραλάβει από τον πατέρα του το ραδιόφωνο του Σκάι από το 1993, ενώ προσφάτως, τον Νοέμβριο του 2005, ανέλαβε και επισήμως την ευθύνη του τηλεοπτικού σταθμού Smart TV, ο οποίος δεν λειτουργεί ακόμη. Πάντως η προηγούμενη προσπάθεια της οικογένειας Αλαφούζου να ασχοληθεί με την τηλεόραση είχε αποτύχει. Το 1997, ύστερα από πολλαπλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να ανεβάσει τα νούμερα του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, ο κ. I. Αλαφούζος πούλησε τον τηλεοπτικό σταθμό, τη διεύθυνση του οποίου είχε αναλάβει ο κ. Στ. Τσοτσορός.

Το 2001 ο κ. I. Αλαφούζος είχε καταδικαστεί από το B´ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο. Δεν ήταν όμως η μοναδική φορά που τα δικαστήρια του Πειραιά ασχολήθηκαν με υποθέσεις της οικογένειας Αλαφούζου. Το 2002 και το 2003 σε αίθουσες του Πλημμελειοδικείου ουκ ολίγες φορές διασταύρωσαν τα ξίφη τους οι δικηγόροι της «Καθημερινής» και του επιχειρηματία κ. Σ. Κόκκαλη, εναντίον του οποίου η εφημερίδα είχε εξαπολύσει επίθεση.

Ο κ. Θ. Αλαφούζος, έναν χρόνο μικρότερος από τον αδελφό του, είναι ο εκδότης της «Καθημερινής». Για αρκετά χρόνια συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας Τηλέτυπος, η οποία ελέγχει τον τηλεοπτικό σταθμό Mega, από τον οποίο η οικογένεια Αλαφούζου έχει πλέον αποχωρήσει.

Οι βαρύτατες καταγγελίες της ιδιαιτέρας γραμματέως του κ. Αριστείδη Αλαφούζου για «πακέτα» εκατομμυρίων που έστελνε ο εφοπλιστής σε πολιτικούς, αφού αγόρασε την «Καθημερινή» * Τι απαντά ο κ. Μητσοτάκης και τι υποστηρίζει ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος, που ομολογεί ότι ήταν νομικός σύμβουλος του εφοπλιστή-εκδότη ως το 1996, ενώ από το 1993 ήταν και αρχηγός του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου * Τι καταγγέλλει από την τηλεοπτική εκπομπή του ο κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλος και πώς κατονομάζει τον κ. Κωνσταντόπουλο ως όργανο του κ. Αλαφούζου με συγκεκριμένες αναφορές σε ρητορικές επιθέσεις που έκανε στη Βουλή ο τέως αρχηγός του Συνασπισμού εναντίον αντιπάλων και επαγγελματικών ανταγωνιστών του εφοπλιστή εντολέως του * Η ιδιαιτέρα γραμματεύς υποστηρίζει ότι ο εργοδότης της είχε επιχειρηματικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος υπενθυμίζει ότι ο κ. Αλαφούζος ξεκίνησε τις δουλειές του ως εργολάβος δημοσίων έργων: έχει κατασκευάσει, επί κυβερνήσεων ΕΡΕ, το Μον Παρνές και την πλατεία Ομονοίας, έργα που είχαν καταγγελθεί τη δεκαετία του '50 από τη δημοκρατική Αντιπολίτευση ως σκάνδαλα * Υπαινιγμοί και καταγγελίες για τις απαιτήσεις (ραδιόφωνα, τηλεοπτικές άδειες κ.ά.) του κ. Ιωάννη Αρ. Αλαφούζου και τις πολιτικές μεταμορφώσεις του * Με μαγνητοφωνημένες δηλώσεις του ιδίου του κ. Αλαφούζου εναντίον του κ. Μητσοτάκη και αποκαλυπτικές περιγραφές «πληρωμών» απαντά ο κ. Τριανταφυλλόπουλος στις διαψεύσεις του κ. Αλαφούζου. Ποια θα είναι η συνέχεια...

Οι πρόσφατες καταγγελίες στην υπόθεση του λεγόμενου «μαύρου πολιτικού χρήματος» μετέτρεψαν ορισμένους από τους γνωστότερους «εισαγγελείς» του δημόσιου βίου σε κατηγορουμένους. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι εμφανίζονται να διαπλέκονται σε δίκτυο οικονομικών και πολιτικών συναλλαγών εκδότες, επιχειρηματίες και πολιτικοί οι οποίοι (κατά τα άλλα) σταδιοδρομούν χρόνια τώρα ως φλογεροί πολέμιοι της διαπλοκής εκδοτών, επιχειρηματιών και πολιτικών! Και όλα αυτά σε φόντο «βρώμικου '89», το οποίο (όπως φαίνεται) ακόμη δεν λέει να καθαρίσει.

Οι αποκαλύψεις της πρώην γραμματέως του κ. Αρ. Αλαφούζου στον δημοσιογράφο κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλο για διακίνηση «μαύρου χρήματος» προς πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων οι κκ. Κ. Μητσοτάκης και Ν. Κωνσταντόπουλος, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των καταγγελλομένων, οι οποίοι απειλούν με προσφυγές στη Δικαιοσύνη και στο Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, από την πλευρά του, δηλώνει «εγώ θα συνεχίσω τις αποκαλύψεις, με μαρτυρίες και στοιχεία και από άλλα πρόσωπα. Η έρευνα δεν στηρίχτηκε μόνο στην κυρία Χατζηβασιλείου».

Η κυρία Καίτη Χατζηβασιλείου είναι η επί 28 έτη γραμματέας του κ. Αρ. Αλαφούζου, η οποία αποκάλυψε σε εκπομπή του κ. Μ. Τριανταφυλλόπουλου ότι την περίοδο 1989-1993 ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης και ο τέως πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Ν. Κωνσταντόπουλος εισέπρατταν σημαντικά χρηματικά ποσά από τον κ. Αλαφούζο. Η κυρία Χατζηβασιλείου, όπως λέει, γνώριζε από πρώτο χέρι τις συναλλαγές αυτές αφού τις εκτελούσε η ίδια, κατ' εντολήν του εργοδότη της, και παράλληλα κρατούσε αρχείο των λογαριασμών και των ποσών που ελάμβαναν οι δύο πολιτικοί.

Για τον κ. Μητσοτάκη είπε ότι έστελνε τον οδηγό του, ο οποίος έπαιρνε φεύγοντας σακ βουαγιάζ με μετρητά (τα είχε γεμίσει η ίδια, τρεις φορές με το ποσόν των 30 εκατ. δρχ. - 88.041 ευρώ). Ο οδηγός κατευθυνόταν σε κεντρική οδό της Αθήνας όπου βρίσκονται τα γραφεία της ΝΔ, αλλά επειδή εκεί κοντά είναι και το σπίτι του κ. Μητσοτάκη δεν ήξερε πού ακριβώς κατέληγαν οι τσάντες με τα λεφτά.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία της κυρίας Χατζηβασιλείου, πήγαινε ο ίδιος στο γραφείο του κ. Αλαφούζου και έφευγε με επιταγές. Αυτό, είπε, έγινε τρεις-τέσσερις φορές, όχι μόνο σε προεκλογικές περιόδους, και ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος εμφανιζόταν ως άτυπος νομικός σύμβουλος του επιχειρηματία αφού επισήμως δεν ανελάμβανε υποθέσεις του.

Η κυρία Χατζηβασιλείου πρόσθεσε ότι δεν είχε δει ποτέ το όνομα του κ. Κωνσταντόπουλου ως νομικού συμβούλου στις επιχειρήσεις Αλαφούζου. Εξέφρασε επίσης την εκτίμηση ότι λειτουργούσε «σαν τη φωνή του επιχειρηματία στη Βουλή» αφού πολλές φορές είχε υπερασπιστεί εκεί τις θέσεις του επιχειρηματία. Σύμφωνα με τον κ. Τριανταφυλλόπουλο, ο κ. Κωνσταντόπουλος επετίθετο εκ συστήματος στη Βουλή εναντίον όσων ο κ. Αλαφούζος είχε επιχειρηματικές ή άλλες διαφορές.

Η πρώην γραμματέας είπε ακόμη ότι γνώριζε και άλλους πολιτικούς που επισκέπτονταν τον κ. Αλαφούζο με σκοπό να πάρουν χρήματα. Για τα στοιχεία αυτά η κυρία Χατζηβασιλείου έχει καταθέσει υπόμνημα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά.

Οσα είπε η κυρία Χατζηβασιλείου προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων. Ο κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά του κ. Τριανταφυλλόπουλου επειδή «εξαπέλυσε μια επιμελώς σκηνοθετημένη συκοφαντική εκστρατεία» εναντίον του. Υπενθύμισε επίσης ότι ο δημοσιογράφος «αναμασά παλαιές συκοφαντίες του 1993, που όλες ξεκαθάρισαν από τότε και για τις οποίες προσφάτως αποφάσισε η Δικαιοσύνη».

Ο κ. Μητσοτάκης φέρεται να έχει ζητήσει τρεις φορές τις κασέτες της εκπομπής από τον τηλεοπτικό σταθμό Alter χωρίς να πάρει απάντηση και κάθε φορά κοινοποιεί τα αιτήματά του στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Οταν ένας τηλεοπτικός σταθμός αρνείται να παραχωρήσει επίμαχο υλικό σε όποιον έχει έννομο συμφέρον, κινδυνεύει με κυρώσεις.

«Ψευδή και συκοφαντικά» χαρακτήρισε τα όσα ειπώθηκαν στην εκπομπή και ο πρόεδρος της «Καθημερινής» κ. Αρ. Αλαφούζος και δήλωσε ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη, τόσο κατά του κ. Τριανταφυλλόπουλου όσο και κατά της κυρίας Χατζηβασιλείου. Ο κ. Αλαφούζος μιλάει για «προσπάθεια διασυρμού του» και για «οργανωμένη επίθεση» εναντίον του η οποία «εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους - να κλονίσει το όνομα και την αξιοπιστία του ως πολίτη και επιχειρηματία, και να πλήξει πολιτικά πρόσωπα διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και την ιστορία».

Ο κ. Κωνσταντόπουλος χαρακτήρισε τον κ. Τριανταφυλλόπουλο «θλιβερή μαριονέτα» και αναρωτήθηκε «ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την επίθεση». Μίλησε για «χοντροκομμένα ψέματα» εναντίον του καθώς θεωρεί ότι η επαγγελματική του διαδρομή δεν ήταν κρυφή ούτε λειτουργούσε ως άτυπος νομικός σύμβουλος του κ. Αλαφούζου.

Αντιθέτως, λέει, ως το 1996 ήταν νομικός σύμβουλος της Ερμής ΑΕ, ιδιοκτήτριας εταιρείας της «Καθημερινής» και του Σκάι, καθώς και των κκ. Αρ. και Ι. Αλαφούζου, και νομικός συνεργάτης (μαζί με άλλους δικηγόρους) σε υποθέσεις που αφορούσαν στελέχη των δύο μέσων. Επίσης δηλώνει ότι ήταν επί δέκα χρόνια νομικός σύμβουλος της «Ελευθεροτυπίας» και δικηγόρος πολλών άλλων εφημερίδων, περιοδικών, αλλά και εκδοτών και δημοσιογράφων.

Αν και διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989, ο ίδιος περιγράφει με μελανά χρώματα τη σχέση του με την οικογένεια Μητσοτάκη εξαιτίας της υπεράσπισης ατόμων που κατηγορούνταν για τρομοκρατία (Ρασίντ, Σκυφτούλης, Σερίφης κ.ά.), της ιστορίας του Σκάι και της αντίθεσής του στον λεγόμενο «τρομονόμο».

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Τρίτη επισήμανε ακριβώς αυτό το γεγονός: «Ολοι οι δημοσιογράφοι ξέρουν τη σύγκρουσή μου τότε για συγκεκριμένες υποθέσεις με την τότε κυβέρνηση, τα σχόλια του γραφείου Τύπου της ΝΔ. Επιπροσθέτως υπάρχει και κάτι το οποίο δικαιούμαι να επικαλεστώ. Ολες οι υποθέσεις που χειρίστηκα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια και υπήρξαν αθωωτικές αποφάσεις ή απαλλακτικά βουλεύματα».

Είναι βέβαιο πάντως ότι εκπροσώπησε την οικογένεια Αλαφούζου σε όλες τις μεγάλες ποινικές εμπλοκές της, από τις υποθέσεις λαθρεμπορίας πετρελαίου και τη μήνυση της κυρίας Μαρίκας Μητσοτάκη κατά της «Καθημερινής» για δημοσιεύματα που αφορούσαν το ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες ως την υπόθεση των υποκλοπών της περιόδου 1990-1993 κ.ά. Ο κ. Κωνσταντόπουλος εξελέγη πρόεδρος του Συνασπισμού τον Δεκέμβριο του 1993, πράγμα που σημαίνει ότι, κατά δήλωσή του, επί τρία (τουλάχιστον) έτη ήταν παράλληλα αρχηγός κόμματος και νομικός σύμβουλος εκδοτών και εφοπλιστών.

Εκείνη την εποχή (1993-1996) ο Συνασπισμός έμεινε εκτός Βουλής, οπότε ο κ. Κωνσταντόπουλος επικαλείται την ανάγκη να εργασθεί και να διατηρήσει δραστήριο το δικηγορικό του γραφείο. Αλλά το 1998 υπογράφει ως δικηγόρος το απολογητικό υπόμνημα του κ. Τεγόπουλου κατά του κ. Σ. Κόκκαλη, ο οποίος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη για σειρά σχολίων της «Ελευθεροτυπίας» όπου ο επιχειρηματίας χαρακτηριζόταν «μεγαλομιζαδόρος, μαυραγορίτης, μεγαλέμπορος δημοσίων υπαλλήλων, νονός όλων των τυχερών παιχνιδιών» κ.ά. Ο Συνασπισμός είχε επιστρέψει στη Βουλή ήδη από το 1996. Ο κ. Κωνσταντόπουλος έχει ξεκινήσει συναντήσεις με την Πρόεδρο της Βουλής, τους αρχηγούς των κομμάτων, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις ενώσεις των δημοσιογράφων και των ιδιοκτητών ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να ιδρύσει ινστιτούτο, κατά «των τηλεδερβίσηδων», όπως λέει.


Η αρχή των γεγονότων που οδήγησαν στις πρόσφατες αποκαλύψεις βρίσκεται περίπου 20 χρόνια πίσω. Το 1988, μετά τη φυγή του Γ. Κοσκωτά στη Βραζιλία, ο κ. Αρ. Αλαφούζος με τη σύμφωνη γνώμη του τότε προέδρου της ΝΔ κ. Κ. Μητσοτάκη αγόρασε την εφημερίδα «Καθημερινή» και τον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι.

Εναν χρόνο μετά, επήλθε ρήγμα στις σχέσεις των δύο ανδρών. Την αιτία αποκάλυψε τέσσερα χρόνια αργότερα ο ίδιος ο κ. Αλαφούζος σε κατάθεση που έδωσε (Αύγουστος 1993) στον ειδικό ανακριτή εφέτη κ. Αχ. Νταφούλη. «Το 1988, όταν ήθελα να αγοράσω την "Καθημερινή" συζήτησα με τον νυν Πρωθυπουργό και εκείνος με παρακάλεσε αν μπορώ να βοηθήσω το κόμμα. Εγώ δέχτηκα και έδωσα εκατοντάδες εκατομμυρίων στο κόμμα. Ομως διαπίστωσα ότι κόμμα και Μητσοτάκης είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι τα χρήματα δεν πήγαν στο κόμμα. Γι' αυτό όταν στα τέλη του 1989 με παρακάλεσε πάλι, του είπα ότι δεν είναι δυνατόν να του δίνω χρήματα και να μην πηγαίνουν στο κόμμα και δεν είμαι διατεθειμένος να βοηθήσω στις εκλογές. Αυτός θύμωσε και ήταν ο μοναδικός λόγος που άρχισε να με κυνηγάει». Ο κ. Αλαφούζος αργότερα ανακάλεσε αυτή την κατάθεση, ο κ. Τριανταφυλλόπουλος όμως υποστήριξε ότι η ανάκληση των κατηγοριών δεν αφορούσε τα χρήματα των σακ βουαγιάζ, για τα οποία δεν έχει γίνει καμία έρευνα.

Σε συνέντευξη που έδωσε εκείνη την εποχή στη δημοσιογράφο της εφημερίδας «Τα Νέα» κυρία Τζώρτζια Κοντράρου και η οποία παρουσιάστηκε την Πέμπτη από τηλεοράσεως, ο κ. Αλαφούζος ακούστηκε να λέει ότι «επειδή του Μητσοτάκη τού ξεφεύγουν κουβέντες κατάλαβα ότι τα χρήματα (σ.σ.: περίπου 90 εκατ. δραχμές - 264.123 ευρώ) σε σακ βουαγιάζ τα διέθετε σε όχι θεμιτούς σκοπούς. Εγώ δυσφόρησα». Κατόπιν αποκαλύπτει ότι επί οικουμενικής κυβερνήσεως«πληροφορήθηκε ότι έστελνε τα χρήματα σε ψευδομάρτυρα που χρησιμοποιούσε για την παραπομπή του Ανδρέα».

Στις αρχές του 1991 πολλοί διεκδίκησαν τηλεοπτικές άδειες, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ι. Αλαφούζος, γιος του Αριστείδη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία δεχόταν σκληρές επιθέσεις από τον Σκάι, αρνήθηκε να του δώσει άδεια. Τότε εκείνος πήγε στον Υμηττό με σκοπό να εγκαταστήσει κεραίες και βρέθηκε αντιμέτωπος με αστυνομικές δυνάμεις. Η σύγκρουση θα γενικευθεί.

Ο κ. Μητσοτάκης με δήλωσή του σε τηλεοπτικό σταθμό κατηγόρησε τον κ. Αλαφούζο ότι κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το 1992 ο κ. Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμφθηκαν από τον εισαγγελέα στη Δικαιοσύνη για λαθρεμπόριο καυσίμων με τα πλοία «Ενάλιος Αίθρα» και «Ασπρονήσι». Η τελευταία δίκη έγινε το 1995 και ήταν αθωωτική για τους κατηγορουμένους.

Την άνοιξη του 1993 ήλθε στην επιφάνεια η υπόθεση των υποκλοπών τηλεφωνικών συνομιλιών του Α. Παπανδρέου και άλλων στελεχών του ΠαΣοΚ από τους Μαυρίκη - Γρυλλάκη, από τα υπόγεια της Ρηγίλλης, του Μεγάρου Μαξίμου και του ΟΤΕ στην Πατησίων, για λογαριασμό του κ. Κ. Μητσοτάκη. Τότε η κυβέρνηση έστειλε σε δίκες πολλούς εκδότες εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και τον κ. Αλαφούζο, επειδή δημοσίευσαν το περιεχόμενο των κασετών. To 2001 o στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης, στενός συνεργάτης του κ. Μητσοτάκη, αποκαλύπτει στο βιβλίο του «τέρατα και σημεία» για την περίοδο εκείνη, καθώς μέσα από περιγραφές για συνωμοσίες, παγιδεύσεις ανθρώπων και τηλεφώνων, μεθοδεύσεις, εκβιασμούς, δωροδοκίες αναδύεται ένα ζοφερό παρακράτος το οποίο έδρασε ανενόχλητο για περίπου τέσσερα χρόνια.

Τον Ιούνιο του 1993 ο κ. Αλαφούζος κατέθεσε στον εισαγγελέα κ. Γ. Ζορμπά ότι «ηθικός αυτουργός των υποκλοπών είναι ο κ. Μητσοτάκης» και τον Αύγουστο αποκάλυψε τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω στον κ. Νταφούλη. Στις 8 Οκτωβρίου 1993, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο κ. Αλαφούζος πήρε την εκδίκησή του, λέγοντας δημόσια ότι είχε χρηματοδοτήσει τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Στις 10 Οκτωβρίου η ΝΔ έχασε τις εκλογές από το ΠαΣοΚ με διαφορά 7,5 μονάδων.

Η ιστορία του «μαύρου χρήματος» που λέγεται ότι διακινήθηκε μεταξύ Αλαφούζου - Μητσοτάκη δεν ξεχάστηκε. Το 2001 ήλθε ξανά στην επικαιρότητα με την υπόθεση Mayo. Ο κ. Κ. Λαλιώτης, τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, αποκάλυψε ότι μέσω τροφοδότη λογαριασμού της λιβεριανής εταιρείας Mayo Investments Corporation, η Νέα Δημοκρατία και η οικογένεια του κ. Μητσοτάκη διακινούσαν χρήματα την περίοδο 1989-1993.

Ο κ. Λαλιώτης έδωσε στη δημοσιότητα δύο αποδείξεις της Εθνικής Τράπεζας, εκ των οποίων η πρώτη έδειχνε την κατάθεση σε ειδικό λογαριασμό της ΝΔ στην Εθνική Τράπεζα ποσού 600.000 δολαρίων, που είχε καταθέσει ο κ. Αρ. Αλαφούζος στο Λονδίνο σε λογαριασμό τής Mayo. Η δεύτερη απόδειξη έδειχνε ότι την ίδια ημέρα (8.6.1989) δραχμοποιήθηκαν οι 600.000 δολάρια (αντιστοιχούσαν σε 101.425.100 δρχ. - 297.652,5 ευρώ) και πιστώθηκαν σε τρεχούμενο λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας. Οι κκ. Μητσοτάκης και Λαλιώτης αλληλομηνύθηκαν για συκοφαντία και εξύβριση, ζητώντας ο καθένας από τον άλλον αποζημίωση 1 δισ. δρχ. - 2.934.703 ευρώ. Τον περασμένο Ιούνιο το Εφετείο Αθηνών επέβαλε και στους δύο την καταβολή χρηματικών αποζημιώσεων για ηθική βλάβη, 100.000 ευρώ στον κ. Λαλιώτη και 22.000 ευρώ στον κ. Μητσοτάκη.

Στην εκπομπή της Πέμπτης του κ. Τριανταφυλλόπουλου ειπώθηκε ότι ο κ. Αλαφούζος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εργολήπτες, ο οποίος είχε αναλάβει την πλειονότητα των μεγάλων έργων τις δεκαετίες του '50 και του '60. Περισσότερο γνωστά είναι το καζίνο Μον Παρνές στην Πάρνηθα, το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρος Βουλιαγμένης και ο Πύργος του Πειραιά. Είχε αναλάβει επίσης σημαντικά έργα στον Αξιό, στον Νέστο και της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Με τα τεράστια κέρδη που απεκόμισε από τα δημόσια έργα στράφηκε στη ναυτιλία. Η κυρία Χατζηβασιλείου πρόσθεσε ότι και προσφάτως ο κ. Αλαφούζος είχε πάρει τουλάχιστον ένα έργο μεταφορών για τη ΔΕΗ, αλλά η οχλαγωγία των καλεσμένων εκείνη τη στιγμή δεν της επέτρεψε να συνεχίσει.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=177177&dt=26/11/2006#ixzz1CU9r41RC
Γ. Κοσκωτάς: Η "Γραμμή" μου ανήκει

ΑΘΗΝΑ, 5.-

Με την κατάθεση του μεγαλοαπατεώνα Γ. Κοσκωτά, συνεχίστηκε στο τριμελές πλημμελειοδικείο Αθηνών η δίκη για την πώληση της "Γραμμής" στην οποία κατηγορούμενοι για απιστία είναι δύο πρώην μέλη της εκδοτικής εταιρίας και οκτώ επιχειρηματίες.

Καταθέτοντας ο Γ. Κοσκωτάς έκανε σαφείς υπαινιγμούς για τη συμμετοχή μεγαλοεκδοτών και άλλων υψηλά ιστάμενων προσώπων στη "λεηλασία" όπως είπε της "Γραμμής Α.Ε.".

"Η εταιρία, είπε ο Γιώργος Κοσκωτάς, εξακολουθεί να μου ανήκει. Ξεκίνησα το 1982 με σκοπό να εκδώσω το περιοδικό "ΕΝΑ",που ήταν νούμερο ένα και κυκλοφοριακά και από διαφήμιση. Είχε επιλεγμένο προσωπικό. Υλη πρωτόγνωρη για τον ελληνικό χώρο. Η "Γραμμή" είχε κοστολόγια για όλα της τα έντυπα. Ομως έμαθα, όλα εξαφανίστηκαν. Τώρα οι πόλεμοι είναι οικονομικοί και γίνονται για οικονομικά συμφέροντα.

"Το κράτος ξέρει, ότι οι εκδότες έχουν τη "Γραμμή" και έπρεπε να την μοιράσουν και να την ξεζουμίσουν. Φυσικά δεν μπορεί να μπει μπροστά ένας μεγάλος εκδότης, θα μπει μικρός. Ο "Σκάι" χάθηκε πάρα πολύ γρήγορα, λειτούργησε με τα καλύτερα μηχανήματα, ήταν δεύτερος σε ακροαματικότητα, ήμουν πρόεδρος του Ολυμπιακού και μετέδιδε όλους τους αγώνες.

"Ηταν θέμα χρόνου να έρθει στην πρώτη θέση. Ολα έγιναν οργανωμένα για να διαλυθεί η "Γραμμή" και να έρθει στα χέρια των εκδοτών.

"Με το δικηγόρο μου Λυκουρέζο ζήτησα να συγκληθεί γενική συνέλευση της εταιρίας και έλεγαν ότι δεν ήξεραν ποιός είναι ο μέτοχος. Ο κ. Καμάρας είναι αυτός που κάνει τα πάντα και δεν ξέρει τίποτα. Του στείλαμε εξώδικα και δεν πήραμε καμία απάντηση. Και η Τράπεζα Ελλάδος και η Κρήτης ήξεραν ότι η "Γραμμή" φτιάχθηκε με χρήματα της Τράπεζας Κρήτης. Ξέρανε τι είναι η "Γραμμή" και τι υπάρχει σ' αυτήν.".

Για τις συμβάσεις ο Κοσκωτάς είπε, μεταξύ άλλων στην κατάθεσή του, ότι γίνανε "αστεία πράγματα". Ο κ. Καμάρας είπε ο Κοσκωτάς, κατέθεσε προχθές ότι η αξία της "Γραμμής" ήταν 10 με 12 δισ. δραχμές. Τόση ήταν η αξία της το 1992 μέχρι το 1994 όταν από τη "Γραμμή" είχαν πάρει ακόμη και τις πρίζες.

Διαλύθηκαν

τα πάντα

Κάποιοι άγνωστοι, είχαν βάλει νταλίκες όπου φόρτωναν πράγματα και έφευγαν. Διαλύθηκαν τα πάντα. Ο κ. Καμάρας είχε κάνει τότε μήνυση κατ' αγνώστων, όσο για τα πιεστήρια που τύπωναν εφημερίδες και περιοδικά μπορούσαν να τυπώνουν ακόμα και για την Ευρώπη. Οι συμβάσεις ήταν αστείες και χαριστικές για την πώλησή τους.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ: Οταν φύγατε κ. Κοσκωτά υπήρχαν χρήματα στη "Γραμμή";

ΚΟΣΚΩΤΑΣ: Η μισθοδοσία κάθε μήνα ήταν 200.000.000 δραχμές. Αν υπήρχαν χρήματα για 4-5 μήνες μισθοδοσίας δεν θυμάμαι. Πάντως χρήματα υπήρχαν αρκετά. Το περιοδικό "ΕΝΑ" δεν το αγόρασαν οι κ.κ. Λαμπράκης, Τεγόπουλος και Μπόμπολας. Βάλανε τον Μοάτσο που έβγαζε έντυπα του ΠΑΣΟΚ. Τον είχα γνωρίσει και εγώ στο ΠΑΣΟΚ. Τον έβαλαν λοιπόν να τα αγοράσει και να τα κλείσει. Ηθελαν να κλείσουν το περιοδικό "ΕΝΑ" οι εκδότες δίνοντάς το στο Μοάτσο που δεν είχε άλλα εκδοτικά στηρίγματα.

Για τον κ. Αλαφούζο έχω να πω το εξής: Το τίμημα της "Καθημερινής" ήταν 200.000.000, ενώ για να την πάρω έδωσα 250.000.000. Πριν αγοράσει ο κ. Αλαφούζος την "Καθημερινή" όπως είπε ο ίδιος, συμβουλεύθηκε τον κ. Τεγόπουλο. Για την "Καθημερινή" ξέρω ότι υπήρξε προσφορά 500.000.000 δραχμές.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αφήσατε να εννοηθεί, ότι ήταν κατευθυνόμενη η διάλυση της εταιρίας;

ΚΟΣΚΩΤΑΣ: Χίλια τα εκατό.
... Αλαφούζος - πλωτά παλάτια, μείωση μισθών ...
*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Περί «λογικής»...

*
To «αφήγημα» που ακολουθεί είχε κινήσει το ενδιαφέρον της στήλης και τον περασμένο Αύγουστο.

Νέα δεδομένα - τα οποία θα εξηγήσουμε στη συνέχεια - επιβάλλουν την αναδημοσίευσή του.

Απολαύστε:
*
«Δεν είναι σίγουρα το πιο όμορφο σκάφος στον κόσμο για πολλούς, το αντίθετο μάλιστα λένε αυτοί που δεν ξέρουν, είναι όμως το πιο γρήγορο στον κόσμο που κυκλοφορεί αυτή την στιγμή και ανήκει σε Ελληνα.

Ιδιοκτήτης του ο ισχυρός άνδρας του ΣΚΑΪ και της "Καθημερινής" κ. Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος απολαμβάνει εδώ και λίγους μήνες την απίστευτη ταχύτητα του "Ερμής 2", η οποία φτάνει τους 56 κόμβους!
*
Πλωτά παλάτια, θαλάσσιες ατλαντίδες, ή απλά υπερπολυτελή σκάφη είναι οι κατά καιρούς και κατά συνθήκες χαρακτηρισμοί που συνήθως δίνονται στις κινητές θαλάσσιες περιουσίες γνωστών και λιγότερο γνωστών κροίσων.

Γιοτ που ανταγωνίζονται για τη χλιδή, το μέγεθος, ή την αξία, στοιχεία άλλωστε που κάνουν τον ιδιοκτήτη τους να υπερηφανεύεται κάθε φορά που "δένει" σε κάποιο λιμάνι.

Και μπορεί ο ανταγωνισμός για το παραπάνω τρίπτυχο να αφήνει κάποιους να προβάλλουν την δικαιολογία του υποκειμενικού, η ταχύτητα όμως δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Για το λόγο αυτό άλλωστε το "Ερμής 2" του Γιάννη Αλαφούζου αποτελεί τον απόλυτο κυρίαρχο των θαλασσών, έναν υπερπολυτελή "σπρίντερ" των κυμάτων με ισχύ 12 χιλιάδων αλόγων, που οι πληροφορίες λένε ότι κόστισε στον τυχερό ιδιοκτήτη του, ένα ποσό της τάξης των δεκαπέντε εκατομμυρίων ευρώ.
*
Οι διαστάσεις, το βάρος αλλά και η ταχύτητα που μπορεί να πιάσει αφήνει ακόμα και τους ανίδεους άφωνους. Με μήκος 37 μέτρα, το βάρος του είναι 97 τόνοι και η ταχύτητά του αγγίζει τους 56 κόμβους, τη στιγμή που τα άλλα σκάφη φτάνουν μέχρι τους 20 κόμβους. Ο "Ερμής 2", αποτελεί το πιο γρήγορο αλλά και πολυτελές γιοτ των τελευταίων ετών (...).

Ως πρώτο μέλημα τη δημιουργία ενός σκάφους το οποίο θα συνδύαζε την πολυτέλεια ενός γιοτ με την ταχύτητα ενός ταχύπλοου. Για τον λόγο αυτό κλήθηκαν οι καλύτεροι σχεδιαστές ταχυπλόων, οι οποίοι είναι Νεοζηλανδοί, αλλά και οι καλύτεροι σχεδιαστές γιοτ που ήρθαν από την Γηραιά Αλβιόνα. Οι δυο ομάδες συνεργάστηκαν και δημιούργησαν τον "Ερμή 2", ένα σκάφος που κρατάει την λιτή εξωτερική εμφάνισή του και δεν θυμίζει σε τίποτε ότι πρόκειται για μια πλωτή ...Φεράρι (...).
*
Οσο για το design του σκάφους δεν θα μπορούσε παρά να είναι απλό και κομψό. Εντυπωσιακό είναι το "πιλοτήριο" του Ερμή, όπου εκτός από τα υπερσύγχρονα όργανα πλοήγησης διαθέτει και ειδικά σχεδιασμένες θέσεις που μειώνουν τους κραδασμούς που δέχεται το σώμα από τα κύματα.

Το εσωτερικό του είναι μοντέρνο, λιτό και λειτουργικό (...) που θυμίζει περισσότερο ένα απλό παραθαλάσσιο σπίτι της Καραϊβικής (...). Οι αποχρώσεις του σαλονιού είναι στο κρεμ και οι καναπέδες είναι δερμάτινοι, ενώ στο πάτωμα βρίσκεται ένα πολύχρωμο χαλί με κύριο χρώμα το μπλε για να θυμίζει Καραϊβική».

(«www.nautilos.gr», 19/1/2008)

***

***
Ετσι έχει η κατάσταση όσον αφορά τις «πλωτές Φεράρι», τα «πλωτά παλάτια» και τις «κινητές θαλάσσιες περιουσίες γνωστών και λιγότερο γνωστών κροίσων», οι οποίες θυμίζουν «παραθαλάσσιο σπίτι της Καραϊβικής» αξίας 15 εκατομμυρίων ευρώ...
*
Γνωστά πράγματα, θα πείτε.

Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό στους αναγνώστες του «Ρ» είναι ότι, προχτές, το ραδιοτηλεοπτικό συγκρότημα του κ. Αλαφούζου, ο «Σκάι», εξηγούσε την μη μετάδοση του προγράμματός του μέσα από ένα σποτάκι, με το οποίο ο ιδιοκτήτης του διατείνετο ότι η απεργία των δημοσιογράφων - η οποία και εμπόδισε την ροή του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού του προγράμματος - ήταν μια απεργία με «αιτήματα πέραν της λογικής σε μια περίοδο θυσιών για όλους τους πολίτες»...
*
Ε, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσουμε:

Αλλη η λογική των εργαζόμενων που ζητούν αξιοπρεπείς μισθούς και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κι άλλη η «λογική» εκείνων των «υπερήφανων» ιδιοκτητών, που θρηνούν για τις θυσίες (των άλλων) και κατόπιν, σαν «όλους τους πολίτες», διασκεδάζουν την πίκρα τους «ποζάροντας» πάνω στα γιοτ των 15 εκατομμυρίων...